skip to main |
skip to sidebar
Ένα απ τα πιο όμορφα και ταυτόχρονα σύνθετα πράγματα που μπορεί να συμβούν στη ζωή ενός ανθρώπου είναι η δημιουργία σχέσεων και πιο ειδικά η δημιουργία σχέσεων συντροφικότητας.Ο δεσμός ανάμεσα σε δυο ανθρώπους δεν είναι μια αλληλεπίδραση που απλώς αρθροίζει δυο ανθρώπους αλλά είναι μια νέα ύπαρξη,ένας καινούριος οργανισμός.Συνήθως στις σχέσεις συντροφικότητας προσδιορίζουμε και προσδιοριζόμαστε ,απέναντι στην/στον σύντροφο μας, περιγράφοντας την/τον ως έτερο ήμισυ.Νομίζω ότι αυτή είναι η πιο εύστοχη περιγραφή αφου καθένας απ τους δυο είναι "ένα μισό" όχι όμως μόνο σαν ποσότητα αλλά και σαν ποιότητα απέναντι στον οργανισμό που λέγεται σχέση.Μέσα σε αυτήν εισερχόμαστε ως δυο μισά σε ότι αφορά την εξέλιξη μας.Μια εξέλιξη που θα προστατευθεί και θα ολοκληρωθεί εντός αυτού του νέου οργανισμού που λέγεται σχέση.Δεν είμαστε δυο συμπληρωματικά μισά που εφαρμόζουμε πλήρως και εξ αρχής,δεν είμαστε απαραίτητα και εκ των προτέρων δυο γειτονικά κομμάτια σε ένα πάζλ. Είμαστε όμως δυο μισά που θα συμπληρωθούμε και θα ολοκληρωθούμε μέσα στο περιβάλλον που δημιουργεί (αν φυσικά το δημιουργεί) η σχέση μας.
Στίς βιολογικές επιστήμες η μελέτη ενός οργανισμού ξεκινάει με την ανατομία του.Με αυτήν μαθαίνεις πρώτα απ όλα ποιά όργανα συνθέτουν έναν οργανισμό,σε ποιά θέση βρίσκονται μέσα στο σώμα και με ποιά άλλα όργανα αυτά συνορεύουν ή συνδέονται.Η γνώση αυτή είναι η βασικότερη γνώση που μπορεί να έχει ένας μαθητής βιολογίας,ωστόσο δεν είναι αρκετή ώστε να αντιληφθεί κανείς τι είναι ο οργανισμός.Η ανατομία σου διδάσκει πως είναι το σώμα-πτώμα,πως είναι το hardware του οργανισμού.Απο εκεί και πέρα χρειάζεσαι και άλλες γνώσεις (βιοχημεία,φυσιολογία κλπ) για να καταλάβεις πως λειτουργεί ,για να προσεγγίσεις το software του.Ο οργανισμός δεν είναι μόνο το σύνολο των οργάνων που τον αποτελούν αλλά και η λειτουργία τους μαζί.Στην φωτογραφία προσπάθησα να παραστήσω μάλλον ανατομικά (στατικά) τον οργανισμό μιας σχέσης.Το πως όμως λειτουργεί η σχέση,το τι ακριβώς είναι η ζωή για μια σχέση,μην περιμένουμε να το κατανοήσουμε μέσα απο μια εικόνα.Η εμπειρία μας μέσα σε σχέσεις (δικές μας και ανθρώπων του περιβάλλοντος μας) είναι αυτή που θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε πως η ανατομία μιας σχέσης συμμετέχει στην λειτουργία της ή διαμορφώνει την λειτουργία της.
Καθένας μας,πριν μπεί σε μια σχέση,είναι φορέας της εώς τότε ιστορίας του.Έχει αναπτυχθεί βιολογικά μέσα απ το πάντρεμα του γενετικού του κώδικα και του περιβάλλοντος στο οποίο μεγάλωσε.Η οικογένεια του και οι εμπειρίες που απέκτησε υπήρξαν καθοριστικοί παράγοντες στην διάπλαση της προσωπικότητας του.Παράλληλα καθένας μας έχει κάποιο γνωστικό υπόβαθρο που σε μεγάλο βαθμό αυτό καθορίζει τον τύπο και τον τρόπο δραστηριοποιήσης μας (καριέρα, εργασία,βιοπορισμός).Καθένας μας επίσης συμμετέχει σε ένα πλέγμα σχέσεων (οικογενειακές,φιλικές,ευρύτερα κοινωνικές) και συνήθως μέσα σε αυτό το πλέγμα πραγματοποιούνται και οι νέες γνωριμίες.Αυτήν την ατομική βιογραφία του καθενός μας,με την οποία πρωτοεμφανιζόμαστε σε μια σχέση,την ονομάζω ατομικό ιστορικό της/του και την παριστάνω με ρόζ κύκλους για την γυναίκα και γαλάζιους για τον άντρα.
Μέσα απο τις γνωριμίες ανανεώνουμε και διευρύνουμε το πλέγμα των σχέσεων μας.Κάποια στιγμή ,κάποια απο αυτές τις γνωριμίες μας έχει το ειδικό βάρος του άλλου μισού μας,ενός ανθρώπου δηλαδή με τον οποίον θέλουμε να συνυπάρχουμε και να συμπορεύομαστε σε ένα πιο προσωπικό(ιδιωτικό) πλαίσιο.Αυτή η ανάγκη (που συνήθως είναι περισσότερες απο μια και όχι πάντα οι ίδιες) και η αίσθηση ότι το συγκεκριμένο άτομο μπορεί να μας την/τις ικανοποιήσει είναι που γεννούν την αρχική έλξη.Η έλξη αυτή είναι που οδηγεί στην στενότερη και συχνότερη επαφή μας και έτσι τελικά αρχίζει να διανύει η σχέση τα πρώτα της χιλιόμετρα.Αυτά τα πρώτα χιλιόμετρα,ζωγραφίζουν αδρά και τα όρια μέσα στα οποία θα κινείται ο καθένας μας όσο θα βρισκόμαστε σε αυτήν τη σχέση.Με την καρδιά που χαράκτηκε στην άμμο,προσπαθώ να απεικονίσω αυτό το πρώτο αδρό πλαίσιο σχέσης και στην εικόνα.
Το πλαίσιο αυτό δεν είναι και τελεσίδικο με την έννοια του ότι και οι δυο γνωρίζουμε ελάχιστα ο ένας για τον άλλον και εκφραζόμαστε περιορισμένα προς τον άλλον.Δεν έχει δηλαδή αναπτυχθεί επαρκώς η οικειότητα ανάμεσα μας.Όσο καλύτερα μαθαίνει ο ένας τον άλλον το πλαίσιο αυτό μπορεί να δέχεται επιμέρους βελτιώσεις.Μην όμως απ την άλλη πλεύρα πιστεύουμε ότι οι βελτιώσεις αυτές θα είναι τόσο μεγάλες που να αλλάξουν ολοκληρωτικά το σχήμα στην άμμο.Μπορεί η καρδιά να μεγαλώσει λίγο,να ξαναφτιαχτούν κάποιες καμπύλες της καλύτερα, αλλά το βασικό σχήμα θα παραμείνει η καρδιά.Το να κλείνουμε πεισματικά τα μάτια μας απέναντι σε αυτό το αδρό πλαίσιο,πιστεύοντας ότι μπορεί να μεταμορφωθεί σε κάτι εντελώς διαφορετικό στην πορεία, είναι μάλλον μια αυταπάτη.
Όσο συνειδητοποιημένα κι αν επιλέγουμε την/τον σύντροφο μας,στην επιλογή αυτή συνδράμουν και ασυνείδητες (ή αν προτιμάτε λιγότερο συνειδητές) πτυχές μας που ικανοποιούνται μέσα απο συγκεκριμένα "σχήματα" σχέσεων.Αυτά τα "σχήματα" ξεκίνησαν να σχεδιάζονται μέσα μας απ την αρχή της ζωής μας (σχέσεις με γονείς και αρχικό κοινωνικό περιβάλλον ) και όσο μεγαλώναμε δέχονταν επιμέρους τροποποιήσεις οι οποίες διαμόρφωσαν μέσα μας ένα πατρόν συσχέτισης,ένα προσχέδιο.Αυτό το προσχέδιο δεν είναι ταυτόσημο με την τελική μορφή που θα πάρει η σχέση μας ωστόσο σαφώς και θα εμπνεύσει την τελική μορφή.Πολύ χοντροκομμένα λοιπόν θα μπορούσε κανείς να πεί ότι αυτή η πρώτη ιχνογραφία της σχέσης στην άμμο εσωκλείει τα προσχέδια σχέσης των δυο συντρόφων.
Όσο περνάει ο καιρός αυτό το πλαίσιο χαράσεται ακόμα καλύτερα στην άμμο και γίνεται πιο διακριτό.Σχεδόν ταυτόχρονα εξελίσσεται και μια ακόμα διαδικασία.Ο κάθε ένας απ τους δυο συντρόφους προσπαθεί να χωρέσει/προσαρμόσει το ατομικό του ιστορικό εντός των πλαισίων αυτής της σχέσης.Αυτήν την προσαρμογή την απεικονίζω σχηματικά με την διακεκομένη κόκκινη γραμμή.Μέχρι τότε οι ζωές και των δυο συντρόφων είχαν ένα διαφορετικό εύρος,πιο μποέμικο,πιο εργένικο.Στην φάση της προσαρμογής στη σχέση αυτό το εύρος αρχίζει και λιμάρεται. Πχ το οικονειακό και το φιλικό περιβάλλον του κάθε συντρόφου δεν γίνεται να τον μονοπωλεί αλλά οφείλει απο εδώ και πέρα να τον μοιράζεται σε βαθμό που η σχέση του καθορίζει.Η προσαρμογή αυτή στο πλαίσιο της σχέσης είναι που καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την τελική της μορφή.
Η προσαρμογή δεν γίνεται βέβαια απ τη μια στιγμή στην άλλη.Θα ήταν μάλλον αφύσικο να περιμένει κανείς ότι χτίστηκε στο μέχρι τη σχέση,ετών, διάστημα (ατομικό ιστορικό) να ξανακαλουπωθεί μέσα στις πρώτες μέρες ή μήνες της σχέσης.Απ την άλλη πλευρά ,όμως, μην τρέφουμε την αυταπάτη ότι θα αλλάξουμε ολοκληρωτικά τον άνθρωπο με τον οποίο δημιουργούμε μια σχέση.Το άτομο που γνωρίσαμε ως συσκευασία του συγκεκριμένου ατομικού του ιστορικού (βιολογίας, προσωπικότητας, καριέρας,σχέσεων κλπ) είναι το βασικό υλικό του άλλου μισού μας.Απλώς αυτό το υλικό θα φορμαρισθεί στα πλαίσια της σχέσης μας,αν μπορέσει κάτι τέτοιο να γίνει φυσικά.
Βέβαια,στα λόγια και στην εικόνα,αποτυπώνεται εύκολα το πλαίσιο μιας σχέσης και η προσαρμογή του ατομικού ιστορικού των δυο συντρόφων μέσα σε αυτήν.Πρακτικά όμως πως μπορούμε να προσεγγίσουμε αυτό το μόρφωμα και μάλιστα όταν είμαστε περιεχόμενα του,όταν είμαστε δηλαδή τα δυο "μισά" του ?Η απάντηση δεν είναι εύκολη υπο την έννοια ότι δεν μπορεί μέσα σε μερικές αράδες να γενικεύθει και να συμπεριλάβει όλους τους ανθρώπους και όλες τις σχέσεις.Μια απλοποιημένη πυξίδα σε ένα τέτοιο ερώτημα θα ήταν οι απαντήσεις που θα δίναμε στο αν συνυπάρχουμε αρμονικά ως σύντροφοι,αν τα βρίσκουμε δηλαδή και στο αν βλέπουμε και οι δυο την ίδια θέα,εάν πορεύομαστε προς έναν κοινό ορίζοντα δηλαδή.Αυτά τα δυο ερωτήματα είναι και η σπονδυλική στήλη ενός στοιχειώδους διαλόγου, μιας βασικής επικοινωνίας ανάμεσα στο ζευγάρι.Τα βρίσκουμε (περνάμε καλά) ? Έχουμε κοινό ορίζοντα μπροστά μας,ατενίζουμε και οι δυο το ίδιο τοπίο ? Αυτά τα δυο ερωτήματα εκτός απο μια αδρή σταδιοποίηση της σχέσης,εκτός απο μια γενική βαθμολόγηση της σχέσης ρίχνουν φως και στα σημεία που μπορούμε να βελτιώσουμε μια σχέση κάνοντας και οι δυο διορθωτικές κινήσεις.
Η προσαρμογή του ατόμου στη σχέση είναι μια διαδικασία μακρόχρονη και για την ακρίβεια διαρκεί τόσο όσο και η σχέση.Μέχρι τώρα αναφερθήκαμε στις δυνάμεις που διαμορφώνουν την σχέση εκ των έσω,στα φορτία δηλαδή που καταθέτουν και αντιπαραβάλλουν οι δυο σύντροφοι.Η σχέση αυτή,είναι μια σχέση που συμβαίνει σε πραγματικό κόσμο,άρα δέχεται και τις επιρροές των συνθηκών του περιβάλλοντος και της εποχής στην οποία αναπτύσεται.Στην εικόνα αυτές τις συνθήκες τις συμβολίζω με την θάλασσα και τις εσωκλείω στον όρο μεταβαλόμενη πραγματικότητα.Η θάλασσα μπορεί να είναι ήρεμη αλλά μπορεί και να έχει κύμματα ή ακόμα και σαρωτικά τσουνάμι.
Το τσουνάμι είναι ακραία περίπτωση και όταν πρωτοσυμβεί σε μια περιοχή μάλλον θα πρέπει να είσαι αρκετά τυχερός για να γλιτώσεις.Αντίθετα σε μια περιοχή που πλήττεται συχνά απο τσουνάμι γλιτώνεις χωρίς να χρειάζεσαι τύχη αρκεί να μην είσαι αφελής και συνεπώς να αδιαφορείς σχετικά με τα μέτρα προστασίας.Η οικονομική κρίση που ζούμε μας έχει μυήσει στον κόσμο των οικονομικών τσουνάμι.Άν συνεχίσουμε να επιδιώκουμε ζωές σπατάλης και υπερχρέωσης θα είναι σαν εθελούσια να χτίζουμε όνειρα σε ακτές που πλήττονται απο τσουνάμι.Όλοι επιθυμούμε μια ήρεμη θάλασσα μιας και κάνει πιο εύκολα τα πράγματα. Ωστόσο μια ταραγμένη θάλασσα,μια θάλασσα με κύματα μπορεί να είναι ένα ωφέλιμο crash test για την σχέση.Όσο το ζευγάρι δραστηριοποιείται και προσαρμόζεται στα πλαίσια της σχέσης του,αυτή αρχίζει να μετατρέπεται απο μια επίπεδη επιφάνεια της άμμου που χωρίζεται απ την υπόλοιπη αμμουδιά με το ιχνογραφημένο όριο (σχήμα καρδιάς) σε μια κοιλότητα και τελικά σε έναν λάκκο εντός αυτού του ορίου.Το κύμα μπορεί να γεμίσει με νερό τον λάκκο αυτό,όμως ο ήλιος σύντομα το εξατμίζει και μένει αλάτι και χαλίκι το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να κάνει πιο στερεά τα τοιχώματα του λάκκου αυτού.Με άλλα λόγια,μπορεί το ζευγάρι να περνάει μέσα απο δυσκολίες,ωστόσο αν η σχέση του λειτουργεί αυτές θα του προσφέρουν υλικό για να θωρακίζεται καλύτερα.
Η απαγόρευση των προγραμιαίων σχέσεων είναι αναμφίβολα μια παροχημένη αντίληψη γύρω απ τις σχέσεις.Παρόλα αυτά το να κάνεις μόνο προγαμιαίες σχέσεις δεν αποτελεί απαραίτητα βήμα προόδου.Ένα βήμα ακόμα πιο μπροστά είναι το να συμμετέχεις σε προγαμιαία συμβίωση, να κάνεις πρόβες γάμου δηλαδή.Αυτό σημαίνει ότι το ζευγάρι εκτίθεται στις πραγματικές συνθήκες ζωής,αυτονομημένο.Δεν συναντιέται μόνο για βραδινές εξόδους ή διακοπές αλλά ζεί ως ζευγάρι την καθημερινότητα.Αυτή η συμβίωση βοηθάει στο να γνωριστούνε καλύτερα οι δυο σύντροφοι αλλά παράλληλα φωτίζεται και το αν η σχέση μπορεί να θεμελιωθεί και να αντέξει μέσα στις δίνες του πραγματικού κόσμου.Σε αυτήν τη φάση το ερώτημα "πως τα περνάμε,πόσο τα βρίσκουμε μεταξύ μας ?" απαντιέται πολύ πιο έγκυρα ενώ το ερώτημα "ποια θέα αντικρύζουμε και οι δυο στον ορίζοντα ?" ακολουθείται απο περισσότερο προσγειωμένες εικόνες.
Απ το στάδιο αυτό και πέρα θα μπορούσε κανείς να μιλήσει για μια σχέση που μπορεί να λειτουργήσει σαν ένας αυτόνομος-ανεξάρτητος οργανισμός.Απ το στάδιο αυτό και πέρα η σχέση αρχίζει να γράφει την δική της ιστορία, να αποκτά το δικό της ιστορικό,το οποίο απεικονίζω με το κόκκινο πλαίσιο μέσα στα όρια της καρδιάς.Οι δυο σύντροφοι δοκιμάζονται και "εκπαιδεύονται" στο αν η ζωή τους μπορεί να μεταγκασταθεί απ τον εργένικο βίο (ζώ σε δικό μου χώρο που με κάνει να νιώθω οικεία) στο συντροφικό βίο (ζω μαζί με την/τον σύντροφο μου,σε δικό μας χώρο όπου συστεγάζονται οι ανάγκες μας,οι επιθυμίες και τα όνειρα μας).Στο στάδιο αυτό οριοθετούνται καλύτερα και οι υπόλοιπες σχέσεις (οικογενειακές, φιλικές κλπ) ώστε ο χώρος που καταλαμβάνει η σχέση να είναι όχι μόνο πιο ορατός αλλά και πιο σεβαστός τόσο απ τους δυο συντρόφους όσο και απ τα πλέγματα σχέσεων στα οποία ο καθένας συμμετέχει.
Η αυτονομημένη σχέση είναι μια καλά συγκροτημένη σχέση.Αυτή η συγκρότηση είναι προυπόθεση για την ομαλή μετάβαση της σχέσης απ το στάδιο των απλώς δυο συντρόφων στο στάδιο των συντρόφων αλλά και γονέων.Η απόκτηση ενός παιδιού είναι ένα είδος σοκ για την σχέση ακριβώς γιατί την προάγει σε ανώτερο επίπεδο λειτουργίας.Ο κοινός ορίζοντας δεν είναι απλώς μια εικόνα που υπάρχει μπροστά στα μάτια των δυο συντρόφων αλλά αρχίζει να αποκτά σάρκα και οστά.Η συντροφικότητα (συνεργασία και αλληλουποστήριξη στην κάλυψη των αναγκών,στην ικανοποίηση των επιθυμιών και στην πραγματοποίηση των ονείρων) φοράει ένα επιπλέον ένδυμα,αυτό της συνκηδεμονίας του παιδιού/ων.Το φροντίζει ο ένας τον άλλον συμπληρώνεται με το φροντίζουμε και οι δυο μια ύπαρξη που για κάποια χρόνια θα είναι πλήρως εξαρτώμενη απο εμάς.Οι ευθύνες αυξάνονται,οι ρόλοι γίνονται πιο σύνθετοι αλλά και η ευτυχία πολλαπλασιάζεται.Άν το ζευγάρι δεν έχει αυτονομηθεί,τότε οι ευθύνες θα αρχίσουν να μετατοπίζονται και εκτός του δεσμού,οι ρόλοι θα μπερδεύονται και τελικά η ευτυχία θα είναι εύθραυστη.Για να μην παρεξηγηθώ,διευκρινίζω ότι όταν μιλάω για αυτονόμηση ζεύγους δεν αναφέρομαι μόνο σε οικονομική αυτονόμηση (που αναμφισβήτητα είναι σημαντικότατη) αλλά και ψυχολογική αυτονόμηση.Η σχέση μου είναι πλέον κάτι παραπάνω απο οικογένεια μου.Μπορούμε να αισθανόμαστε ο ένας τον άλλον σαν τον πιο στενό μας συγγενή.Αυτό που πολύ εύστοχα λέμε "είσαι ο άνθρωπος μου".
Εδώ ,βέβαια,μπαίνει και ένα άλλο θέμα.Το κατα πόσο ο γονεϊκός ρόλος επαρκεί ώστε να αντικαταστήσει πλήρως τον συντροφικό δεσμό που γέννησε τη σχέση (αν την γέννησε βέβαια).Κηδεμόνας δεν είναι ο άνθρωπος που φέρνει στη ζωή το παιδί και διασφαλίζει τις βιοτικές του ανάγκες.Ο κηδεμόνας εγγυάται και ένα περιβάλλον για την όσο δυνατόν πιο ισορροπημένη ανάπτυξη του παιδιού.Η παροχή τροφής και η φροντίδα της υγείας του παιδιού είναι σαφέστατα προυποθέσεις για την ανάπτυξη και τελειοποίηση όλων των οργανικών συστημάτων του παιδιού.Ο εγκέφαλος όμως πέρα απ την τροφή και την υγεία απαιτεί και εξωτερικά ερεθίσματα για την εξέλιξη και ολοκλήρωση του.Ένα υψηλό εισόδημα λοιπόν ή η άρτια παιδιατρική κάλυψη,δεν αρκούν για να ορίσουν την κηδεμονία ενός παιδιού.Η κηδεμονία είναι και (αν όχι κυρίως) η διαπαιδαγώγηση.Η τελευταία επίσης δεν είναι μια διαδικασία που περιορίζεται στις σχέσεις που αναπτύσει το παιδί με τον καθένα απ τους δυο γονείς.Διαπαιδαγώγηση είναι και η σχέση συντροφικότητας των δυο γονέων.Τα πρότυπα του σχετίζεσθαι δεν τα αντλούμε μόνο μέσα απ τη σχέση που αναπτύσουμε με κάθε γονιό χωριστά.Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει μάλλον στην αρχή.Το κύριως μάθημα των σχέσεων γίνεται απ την παρατήρηση/βίωση της σχέσης των δυο συντρόφων-γονέων.
Συνήθως λένε ότι ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα.Αν σαν έρωτα εννοούμε την εμπειρία μιας "ατσαλάκωτης" σχέσης,που δεν δοκιμάστηκε στο αν αντέχει σε πραγματικές συνθήκες,τότε καλά κάνει και τον σκοτώνει γιατί μόνον έτσι μπορεί να τον εξελίξει.Ο έρωτας δεν μπορεί να είναι μια αυταπάτη αλλά πρέπει να έχει και αντίκρισμα στην πραγματικότητα.Κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί μόνο όταν ο έρωτας δοκιμάζεται στο να συνυπάρχει με την πραγματικότητα.Η δήλωση που προσωπικά θα με "τρομοκρατούσε" δεν είναι ότι ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα αλλά ότι ο γάμος σκοτώνει τον ερωτισμό,δηλαδή την ατμόσφαιρα,το έδαφος στο οποίο φυτρώνει ο έρωτας.Και θα με τρομοκρατούσε όχι μόνο για τη σχέση με την σύντροφο μου αλλά πολύ περισσότερο για την ατμόσφαιρα στην οποία θα μεγάλωνε το παιδί μου.Στο ατομικό μας ιστορικό κουβαλούμε και τον ανύπαρκτο,τον λανθάνοντα ή τον ποιητικό ερωτισμό των συντρόφων-γονέων μας.
Το σέξ είναι μια ακόμα διάλεκτος μέσα απ την οποία το ζευγάρι αναβιώνει και διηγείται το ιστορικό της σχέσης του.Απόδειξη αυτής της διατύπωσης είναι τα σεξουαλικά προβλήματα ψυχογενούς αιτιολογίας.Προβλήματα της σχέσης με την/τον σύντροφο μας ή προβλήματα σχέσης με τον ίδιο μας τον εαυτό που δεν βοηθήσαμε να ανακουφιστούν μέσα στην σχέση μας,δημιουργούν εκφραστικές δυσκολίες στο ζεύγος.Το σέξ είναι μια τέτοια μορφή έκφρασης του ζεύγους.Ακόμα όμως και στα αμιγώς οργανικής αιτιολογίας σεξουαλικά προβλήματα,ο τρόπος που στέκεται το ζευγάρι απέναντι στο πρόβλημα και ο τρόπος που το διαχειρίζεται,λέει πολλά για την ίδια την σχέση.
Η ιατρική ζεύγους ,η θεραπευτική ζεύγους ,εγγυημένα, μπορεί να προσφέρει ανακούφιση και λύτρωση σε κάθε έκφραση των προβλημάτων μιας σχέσης.Προσωπική μου ευχή όμως είναι όχι μόνο η θεραπεία αλλά ακόμα περισσότερο η πρόοληψη των προβλημάτων ζεύγους.Σαν φάρο εύστοχης πρόοληψης βλέπω την παιδεία.Το μάθημα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης όχι όμως περιορισμένο στο στενό φάσμα που προσδιορίζει το όνομα του αλλά αγγίζοντας ευρύτερα πεδία όπως την υγεία της σχέσης και την διαπαιδαγώγηση των μαθητών γύρω απ τον γονεϊκό ρόλο,νομίζω ότι αποτελεί ένα πρώτο καλό βήμα στο ταξίδι της πρόοληψης και όχι μόνο.
Δεν βρίσκω σωστό το να αναρτά κάποιος προσωπικές ιστορίες/εμπειρίες σε ένα ιστολόγιο.Πόσο μάλλον όταν το ιστολόγιο αυτό είναι αφιερωμένο στον έρωτα και το σέξ,σε πτυχές δηλαδή που αναπτύσονται σε χωράφια προσωπικών εμπειριών μεν αλλά που όταν τα διαπραγματεύεσαι μπροστά στα μάτια άλλων οφείλεις να είσαι πιστός σε τεκμηριωμένες γνώσεις/πληροφορίες που δίνει η επιστημονική σκαπάνη.
Κάνω αυτόν τον πρόλογο γιατί σήμερα κι εγώ θα πατήσω την παραπάνω δέσμευση.Θέλω να ανεβάσω και στο blog μια εντελώς δική μου,πρόσφατη και όμορφη,εμπειρία.Τα μόνα ελαφρυντικά που μου αναγνωρίζω, σε αυτήν την "παράβαση", είναι ότι θα αναφερθώ σε ένα βίωμα που ναι μεν συμμετείχα αλλά δεν ήμουν κάποιος απ τους πρωταγωνιστές και έτσι μπορούσα να το παρατηρώ και λίγο πιο αντικειμενικά.Επίσης αν και δεν είναι μια εμπειρία κρεβατοκάμαρας ή κλειδαρότρυπας,φωτίζει ότι ομορφότερο μπορεί να γίνει μέσα σε μια κρεβατοκάμαρα ή πίσω απο μια κλειδαρότρυπα.
Ένα ζευγάρι του πολύ άμεσου και στενού οικογενειακού μου περιβάλλοντος,έχτισε μια γέφυρα μέσω της οποίας όλη η οικογένεια μεταφέρθηκε σε μια κατάσταση απόλυτης και παρατεταμένης ευτυχίας.Οι δυο σύζυγοι και πλέον γονείς έφεραν στον κόσμο ένα πανέμορφο μωράκι.
Η προσμονή αυτής της έλευσης ήταν πολύ πιο "δύσκολη" (σαν υποκειμενική εμπειρία) απ όσο πίστευα. Συνήθως σαν δύσκολες στιγμές χαρακτηρίζουμε τις άσχημες στιγμές,τις στιγμές απώλειας/πένθους,τις στιγμές ματαίωσης/αποτυχίας,στιγμές αιφνίδιων και δυσάρεστων γεγονότων."Δύσκολες" στιγμές, υπο την έννοια της δοκιμασίας της υπομονής και της αντοχής σου,μπορεί να είναι και οι στιγμές αναμονής κάτι πολύ ευχάριστου.
Όσοι απ τους συγγενείς και για όσο ακούγαμε το καρδιοτοκογράφο (όργανο ταυτόχρονης καταγραφής των καρδιακών παλμών του κυοφορούμενου παιδιού και των συσπάσεων της μήτρας της επιτόκου μητέρας), συντονίζαμε μαζί του και τους δικούς μας καρδιακούς χτύπους.Είναι μια γλυκιά αγωνία,ευρύτερη απ το πως θα εξελιχθεί ο τοκετός ,ως συμβάν υγείας δικών σου ανθρώπων.Φυσικά η πρώτη και κύρια έννοια μας ήταν η πορεία της υγείας της μητέρας και του παιδιού,όμως πολύ κοντά σε αυτήν υπήρχε και μια πρόσθετη αγωνία, ένα επιπλέον άγχος,πιο ατομικό για τον καθένα μας.
Μετά την γέννα ξέρεις ότι τίποτα δεν θα είναι το ίδιο και για κανέναν και ταυτόχρονα αγνοείς το πόσο έτοιμος είσαι γι αυτήν την αλλαγή που έρχεται.Κάθε τι άγνωστο δημιουργεί αγωνία και η κατάσταση που προκύπτει απ το μαιευτήριο και πέρα, είναι πρωτόγνωρη για κάθε μέλος της στενής οικογενείας.Νιώθεις επιτακτικά την ανάγκη να ωριμάσεις καθώς απο μια γενιά απογόνων μεταβαίνεις σε μια επόμενη (προγονική) γενεά.Στους ώμους σου προστίθεται το όμορφο αλλά και υπεύθυνο βάρος ενός πιο προστατευτικού ρόλου. Φυσικά,αυτό,το νιώθουν/βιώνουν πιο άμεσα και πιο έντονα οι νεο-γονείς. Ωστόσο,πολύ δυνατά αυτό αντηχείται και μέσα στους νεο-παππούδες/γιαγιάδες,νεο-θείους κλπ.Όλοι τους έρχονται αντιμέτωποι με μια προοπτική εξέλιξης του εαυτού τους εν όψει των νέων καθηκόντων τους.Μπορεί η μάνα να είναι αυτή που γεννά ωστόσο μαζί με αυτήν όλη η οικογένεια (σαν δυναμικά σχέσεων) αναγεννιέται.Δεν είναι μόνο το μωρό που περνάει σε μια νέα (εξωμήτρια) πραγματικότητα αλλά και όλοι οι συνδεόμενοι μαζί του. Ίσως γι αυτό έξω απ την αίθουσα του τοκετού ,δεν κλαίνε μόνο ο μπέμπης/μπέμπα αλλά και όλοι οι δικοί του άνθρωποι.
Συνήθως οι γυναίκες αναζητάτε απεγνωσμένα κάποιο μυστικό,κάποια "μαγική" συνταγή ομορφιάς.Η ζωντανή ομορφιά/γοητεία δεν έχει καμμία σχέση με την εικονική ομορφιά των μίντια και των virtual μέσων επικοινωνίας.Στην ζωή πρωταγωνιστικό ρόλο ομορφιάς παίζει η εκφραστικότητα και μετράει πολύ λιγότερο το σχήμα,η συμμετρία,η ομοιότητα με προκαθορισμένα πρότυπα ομορφιάς (μοντέλα).Στην ζωή ισχύει περισσότερο το "σε βλέπω όμορφη γιατί με κάνεις και αισθάνομαι όμορφα" απ το "σε βλέπω όμορφη γιατί μου θυμίζεις κάποιο μοντέλο".Η μητρότητα,λοιπόν, λύνει την έκφραση ακόμα και της πιο συνεσταλμένης γυναίκας και συνεπώς απογειώνει και την ομορφιά της.Κοντά της,νιώθεις πανέμορφα,αφου έχεις την αίσθηση ότι σε περιβάλλει μια ζεστή αγκαλιά.Ολόκληρη έχει μετατραπεί σε μια αγκαλιά για το παιδάκι που περιμένει. Τόσο η ψυχολογία που την διαπνέει όσο και η βιοχημεία που πλημμυρίζει το σώμα της,είναι ψυχολογία και βιοχημεία απόλυτης αγάπης.
Όμως οι στιγμές αυτές πέρα απο γονεϊκά,συγγενικά, διαγενεακά χρώματα έχουν και απίστευτες αποχρώσεις ερωτισμού.Στις γαμήλιες τελετές,η highlight στιγμή,η στιγμή για περισσότερο χειροκρότημα και για περισσότερα φωτογραφικά φλάς,είναι εκείνη όπου οι νεόνυμφοι φιλιούνται.Όσο κι αν οι δυο σύντροφοι αισθάνονται το φιλί αυτό,δεν θα χαρακτήριζες το φιλί αυτό ως αυθόρμητο καθώς είναι εκ των προτέρων προγραμματισμένο (συνήθως στο τέλος της τελετής ,στα σκαλιά της εκκλησίας) και έχει και μια κοινωνιολογική σκοπιμότητα,αυτήν της επίσημης "δημοσίευσης" του ιδιαίτερου δεσμού που συνδέει το ζευγάρι και που ως τότε ήταν λίγο πιο κρυφός.
Πολύ πιο ερωτικό και αυθόρμητο είναι το φιλί που ανταλλάσουν οι δυο σύντροφοι-νεογονείς,αμέσως μετά τον τοκετό.Έχει ένα ιδιαίτερο φορτίο ερωτισμού πρώτα απ όλα για τους ίδιους μιας και γίνεται κατα την διάρκεια του μεγαλύτερου οργασμού που βιώνουν ως ζευγάρι,του οργασμού πατρότητος-μητρότητος,ενός οργασμού που σε ολοκληρώνει και σε γεμίζει περισσότερο απο κάθε άλλη εμπειρία.Αυτήν όμως την ατμόσφαιρα ερωτισμού αναπνέουν και όλοι οι τρίτοι παρευρισκόμενοι μπροστά σε αυτό το φιλί,καθώς βλέπουν δυο ανθρώπους στην πιο όμορφη (εκφραστικά) εκδοχή τους να φιλιούνται.Μοιάζει με εικόνα βγαλμένη απο παραμύθια ή ταινίες άρλεκιν,αφου μόνο σε αυτά συναντάς εξιδανικευμένα όμορφες φιγούρες να ερωτοτροπούν.Και βέβαια μιλούμε για αυθόρμητο φιλί καθώς η συγκινησιακή φόρτιση και των δυο είναι τόσο μεγάλη που απαιτεί άμεση εκτόνωση,αδιαφορώντας για το αν και πόσοι τους περιβάλλουν.
Αισθάνομαι ευλογημένα τυχερός που απο την θέση του συμμετέχοντος μεν αλλά και με την δυνατότητα παρατηρητή δε,έζησα αυτήν τη βινιέτα εικόνων, συγκινήσεων και συναισθημάτων.Ευχαριστώ παιδιά για την χαρά που μας δώσατε.Να χαιρόμαστε τον SuperMan μας.....;-).
1)Αλκόολ
Όπως αναφέρω και στο βίντεο το αλκόολ (αιθυλική αλκόολη ή αιθανόλη) είναι μια κατασταλτική ουσία,την οποία θα πρέπει να την θεωρούμε σαν ένα φάρμακο υψηλής τοξικότητας.Στον εγκέφαλο ενισχύει του ανασταλτικούς GABA νευρώνες (παρόμοια δράση έχουν και οι βενζοδιαζεπίνες-ηρεμιστικά) και αναστέλει την λειτουργία υποδοχέων διεγερτικών αμινοξέων όπως του γλουταμικού (NMDA-υποδοχείς).
Στον προμετωπιαίο φλοιό (πρόσθιο μέρος του μετωπιαίου λοβού) λαμβάνονται οι αποφάσεις και σχεδιάζονται οι συμπεριφορές/αντιδράσεις μας αφου συνεκτιμηθούν οι ιδιαιτερότητες της κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε,οι ευρύτεροι ηθικοί κώδικες της κοινωνίας στην οποία ζούμε αλλά και οι αναστολές με τις οποίες ζυμώθηκε η προσωπικότητα μας μέσα στο ιδιαίτερο περιβάλλον στο οποίο μεγαλώσαμε και φυσικά η ποιότητα και η ένταση των συναισθημάτων απ τα οποία διαπνεόμαστε τη συγκεκριμένη στιγμή.Όλα τα προαναφερόμενα νοητικά σουρωτήρια, μέσα απ τα οποία φιλτράρονται οι τελικές μας αποφάσεις,συναποτελούν την κρίση μας.Καταστέλοντας ,λοιπόν, το αλκόολ,τις προμετωπιαίες περιοχές του εγκεφάλου μας ,κάνει πιο θολή την κρίση μας και πιο <<εύκολες>> τις αποφάσεις μας,ειδικά αν οι αναστολές μας είναι έντονες.Αυτή ακριβώς είναι η ιδιαίτερη ευχαρίστηση που προσφέρει το αλκόολ,το να χαλαρώνει ο έλεγχος των αναστολών-αντιστάσεων μας.Για να συμβεί η χαλαρότητα αυτή δεν χρειάζεται να αδειάσουμε βαρέλια.Ποσότητα κάτω απ το νόμιμο όριο οδήγησης (λιγότερο απο μισό ποτήρι κρασί ή κάτι λιγότερο απο ένα μικρό κουτάκι μπύρας) είναι υπέραρκετη ώστε να μας δημιουργήσει αυτήν την ψυχική ελαστικότητα χωρίς να χαλαστούμε βέβαια.
Παρότι,όπως είπαμε,το αλκόολ γενικώς καταστέλλει τους νευρώνες,υπάρχουν κάποιες περιοχές που τις διεγείρει ,μέχρι τουλάχιστον να χάσουμε τις αισθήσεις μας.Το κύκλωμα ανταμοιβής (reward system),που συμβατικά θεωρούμε ότι ξεκινάει απο τους ντοπαμινεργικούς νευρώνες της VTA (καλύπτρα μεσεγκεφάλου) ,είναι μια τέτοια περιοχή που πυροδοτείται απ το αλκόολ όπως και απο άλλες εθιστικές ουσίες ή εθιστικές συμπεριφορές (πχ τζόγος).Όταν ενεργοποιείται το κύκλωμα αυτό, τότε βιώνουμε μια ηδονή που μας ωθεί στο να συνεχίσουμε αυτό που κάνουμε πχ να πίνουμε,να λαμβάνουμε ουσίες ή να τζογάρουμε κλπ.Συνεπώς αν θα θέλαμε να αρθροίσουμε τις απολαύσεις που μας προσφέρει το αλκόολ,αυτές είναι :α) Η ψυχική χαλαρότητα που ανέφερα στην προηγούμενη παράγραφο και β) η ηδονή του κυκλώματος ανταμοιβής που μας ωθεί να συνεχίσουμε να πίνουμε.Αυτή η δεύτερη ηδονή είναι τελικά η παγίδα που μας κάνει και ξεφεύγουμε και τελικά χαλιόμαστε.Υπενθυμίζω ότι το αλκόολ είναι κατασταλτικό φάρμακο.Πράγμα που σημαίνει ότι όσο πιο πολύ πιούμε τόσο <<ναρκώνουμε>>,ευρύτερες περιοχές του εγκεφάλου μας άρα κάθε έκφραση της ύπαρξης μας και της συνειδητότητας μας.Οι κινήσεις μας γίνονται όλο και πιο άγαρμπες (πχ τρίκλισμα),οι αισθήσεις μας αποκοιμιούνται και σιγά σιγά βυθίζεται όλο το σώμα μας σε αυτή τη νάρκη,φτάνοντας στο σημείο να χάνουμε τη συνείδηση μας (κώμα) και σε ακόμα πιο ακραίες περιπτώσεις να κινδυνεύουμε και με θάνατο.
Νομίζω ότι τώρα είναι εύκολο να καταλάβει κανείς πόσο αρνητική επίδραση μπορεί να έχει η μεγάλη κατανάλωση αλκόολ και στο σέξ.Όσο ναρκώνονται οι αισθήσεις μας,τόσο δυσκολότερη γίνεται η διέγερση μας.Ερεθίσματα που σε νηφάλια κατάσταση είναι ερωτογενή,όσο πίνουμε,χάνουν αυτήν την ιδιότητα τους.Ο λόγος φυσικά είναι ότι βυθίζουμε σε <<ύπνο>. το νευρικό μας σύστημα.Έτσι ,στον άντρα, η στύση γίνεται όλο και πιο δύσκολη τόσο στο να επιτευχθεί όσο και στο να διατηρηθεί.Αυτό το φαινόμενο είναι γνωστό απο παλιά σαν brewers droop.Μπορεί επίσης να διαταραχθεί η οργασμική φάση του είτε με την μορφή πρόωρης είτε ανεσταλμένης εκσπερμάτισης.Ανάλογα φαινόμενα παρατηρήθηκαν και στις γυναίκες τόσο στην φάση της διέγερσης (ελαττωμένη λίπανση αιδοίου-κόλπου) όσο και σαν δυσκολία επίτευξης οργασμού.Στην περίπτωση των γυναικών,βέβαια, η ψυχική χαλάρωση που προσφέρει το αλκόολ,η άρση των αναστολών,εκτιμήθηκε σαν κάτι θετικό για το σέξ.Θυμίζω,όμως, ότι η χαλάρωση αυτή δεν απαιτεί μεγάλες ποσότητες για να επιτευχθεί.Αντίθετα,όσο αυξάνονται οι καταναλισκώμενες ποσότητες αλκόολ,κινδυνεύουμε απο πτώση και της διάθεσης μας, αγγίζοντας πιο καταθλιπτικές συχνότητες.
Εκτός όμως απ την πεσμένη σεξουαλική απόδοση μας, μεγάλες ποσότητες αλκόολ σχετίζονται και με επικίνδυνα παράτολμες σεξουαλικές συμπεριφορές (μη χρήση βασικών μέτρων προφύλαξης σε συνδυασμό με επιλογές συντρόφων που ανήκουν σε υψηλές ομάδες κινδύνου για σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα) που βάζουν σε μεγάλο ρίσκο την ζωή μας.Φυσικά ακόμα μεγαλύτερο είναι το ρίσκο αυτό όταν εμπλέκεται και η οδήγηση στις περιστάσεις αυτές.
Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι,συνήθιζαν να λένε ,οίνος ευφραίνει καρδίαν.Νεότερες μελέτες μάλλον επιβεβαιώνουν την ρήση αυτή.Πιο συγκεκριμένα,βρέθηκε,ότι στο κρασί και μάλιστα στο κόκκινο,υπάρχουν αντιοξειδωτικοί παράγοντες που κάνουν καλό στην υγεία μας.Ένας απο αυτούς είναι η ρεσβερατρόλη ,η οποία συνδυάζει αντιυπερλιπιδαιμικές ιδιότητες,επιδρά προστατευτικά στο καρδιαγγειακό σύστημα,έχει αντιγηραντική δράση ενώ αναφέρονται και θετικές επιδράσεις στον σακχαρώδη διαβήτη.Οι ουσίες αυτές υπάρχουν στον χυμό του σταφυλιού και διατηρούνται κατα την μετατροπή του σε αιθανόλη (αλκοολική ζύμωση).Όταν μιλάμε για ποικιλίες κρασιού,ουσιαστικά αναφερόμαστε στις ποικιλίες σταφυλιού απ το οποίο προέρχεται το κρασί αυτό.Η ποικιλία Merlot (παράγεται και απο έλληνες οινοπαραγωγούς και απευθύνεται σε όλα τα βαλάντια) δείχνει μεγαλύτερη προτίμηση στις γυναίκες και εμπλουτίζει τον ουρανίσκο και τη γλώσσα μας με γεύσεις που ταιριάζουν σε μια ρομαντική συνεύρεση.Το Cabernet Sauvignon επίσης αποτελεί μια άριστη επιλογή ποικιλίας κρασιού που συνδυάζει ερωτισμό και υγεία (επίσης παράγεται και απο έλληνες παραγωγους και δεν είναι υποχρεωτικά ακριβό).Αναφέρθηκα σε αυτές τις γαλικές ποικιλίες ακριβώς γιατί η έρευνα γύρω απ την ευνοϊκή επίδραση του ερυθρού οίνου στην υγεία,κινητοποιήθηκε απ το λεγόμενο <<γαλλικό παράδοξο>>,όπου ενώ το διατολόγιο των γάλλων περιέχει πληθώρα λιπαρών τροφών δεν παρατηρείται και ανάλογη αύξηση των καρδιαγγειακών παθήσεων.Εννοείται πως και αμιγώς ελληνικές ποικιλίες ερυθρού σταφυλιού-οίνου,έχουν τις ίδιες ιδιότητες.
Το μυστικό ,σε κάθε περίπτωση,βρίσκεται στην ποσότητα του ερυθρού ξηρού οίνου που καταναλώνουμε.Όχι πάνω απο δυο δάκτυλα ή μισό ποτήρι κρασιού.Αυτήν την πόσοτητα,ας την έχουμε στο μυαλό μας όχι μόνο σαν περιοριστικό,απ το νόμο, επίπεδο κατανάλωσης για οδήγηση (αλκοτέστ) αλλά ακόμα περισσότερο σαν όριο πέρα απ το οποίο <<δολοφονείται>> η ερωτική απόλαυση (αλκοσέξ).
2)DRD's (Date Rape Drugs)
Πρόκειται για μια ομάδα φαρμακευτικών ουσιών που χρησιμοποιούνται παράνομα απο ανώριμα ή ψυχοπαθή άτομα (θύτες),προκειμένου να αποπλανήσουν και ουσιαστικά να βιάσουν τα σεξουαλικά θύματα τους.Πρακτικά και η μεγάλη κατανάλωση αλκόολ θα μπορούσε να έχει παρεμφερή επίδραση,μόνο που στην περίπτωση του αλκόολ,ο καθένας μας έχει την δυνατότητα να θέσει το όριο μέχρι το οποίο θα πιεί. Με άλλα λόγια,το άτομο που πίνει πολύ φέρει επίσης ευθύνες για ότι του συμβεί μετά την δηλητηρίαση του (μέθη),χωρίς βέβαια να δικαιολογείται η όποια ασελγής πράξη πάνω του.Στα DRD's ,το θύμα αγνοεί ότι τα λαμβάνει ή αγνοεί το γιατί τα λαμβάνει (πχ του υπόσχονται ότι θα φτιάξει η διάθεση του).Συνήθως αυτά διαλύονται μέσα στο ποτό του,οπότε γίνονται ακόμα πιο επικίνδυνα καθώς αλληλεπιδρούν μαζί με το αλκόολ.Τελικό επιθυμητό αποτέλεσμα (απ τον θύτη) είναι το άτομο να χάσει τον αυτοέλεγχο του και να υποκύψει στις σεξουαλικές επιθυμίες του θύτη.Δυστυχώς,τα φάρμακα αυτά είναι πολύ ισχυρά και θέτουν ζωή του θύματος σε άμεσο κίνδυνο. Μπορεί να χρειαστούν απο ώρες εώς και ημέρες μέχρι να συνέλθει και συνήθως δεν θυμάται τι του συνέβηκε.Δεν λείπουν φυσικά και οι περιπτώσεις εκείνες όπου τα θύματα κατέληξαν.
Τα γνωστότερα φάρμακα που χρησιμοποιούνται είναι :
Α)Βενζοδιαζεπίνες (ηρεμιστικά) με κύριο αντιπρόσωπο τη φλουνιτραζεπάμη (Rohypnol,Hipnosedon) αλλά πολλές φορές χρησιμοποιούνται η κλοναζεπάμη(Rivotril) ή η αλπραζολάμη (Xanax).Κάποιες εταιρείες προσπάθησαν να τροποποιήσουν τα φάρμακα αυτά ώστε κατα την διάλυση τους να αλλάζει το χρώμα του ποτού και να κινητοποιούνται υποψίες στο υποψήφιο θύμα. Ωστόσο η πολυχρωμία των κοκτέηλς όπως και το ημίφως που κυριαρχεί στα μπάρ,κάνουν μάλλον άκαρπη αυτήν την προσπάθεια.
Β)Το GHB (γάμμα-υδροξυβουτυρικό οξύ).Αυτό συνήθως έχει τη μορφή σκόνης και προσδίδει αλμυρή γεύση στο ποτό που διαλύεται.Και πάλι όμως αν διαλυθεί σε πολύ γλυκό ποτό ή σε κοκτέηλ που καταναλώνεται με γαρνίρισμα απο αλάτι, είναι δύσκολο να κινήσει υποψίες.
Γ)Κεταμίνη,η οποία συνήθως χρησιμοποιείται ως αναισθητικό στην ιατρική και κτηνιατρική.
Άν στο αλκόολ ο χαρακτηρισμός φάρμακο θεωρήθηκε υπερβολικός,στα DRD's είναι πιο κατανοητό ότι μιλάμε για αμιγώς φαρμακευτικές ουσίες.Απλώς ο θεράπων ιατρός χρησιμοποιεί τις ουσίες αυτές με τρόπο και δόσεις που αποσκοπούν σε συγκεκριμένο θεραπευτικό αποτέλεσμα (άρα προηγείται διάγνωση) ενώ αυτός που κάνει κατάχρηση των ουσιών αυτών τις χρησιμοποιεί με τρόπο και δόσεις που εκδηλώνονται οι ανεπιθύμητες ενέργειες των φαρμάκων αυτών.
Δυστυχώς οι ουσίες αυτές κυκλοφορούν στο δρόμο ή διανέμονται μέσω ίντερνετ και μπορεί να είναι και νοθευμένες πράγμα που τις κάνει ακόμα πιο επικίνδυνες.Η χρήση τέτοιων ουσιών διώκεται απ τον νόμο και συνήθως το άτομο που τις χρησιμοποιεί χαρακτηρίζεται σαν βιαστής.Προσωπικά πιστεύω ότι αυτός ο χαρακτηρισμός μάλλον είναι πολύ λίγος για ένα τέτοιο άτομο.Άν σκεφτεί κανείς ότι το θύμα που λαμβάνει τις ουσίες αυτές μπορεί να χάσει ή και χάνει πλήρως τις αισθήσεις του ή ακόμα και την ζωή του,τότε αυτός που το ωθεί στην λήψη τέτοιων ουσιών διακατέχεται μάλλον και απο παθολογία νεκροφιλίας.
Όπως ,ξαναέγραψα,είναι πολύ εύκολο να πέσει κανείς θύμα ανάμιξης παρόμοιων ουσιών μέσα στο ποτό του.Κυκλοφορούν συστάσεις-συμβουλές απο διεθνείς φορείς υγείας που καλό είναι να τις έχουμε υπόψη μας.Μερικές απο αυτές είναι :
*Στα bars δεχόμαστε ποτά μόνο απο bartender ή σερβιτόρο.
* Το ποτό μας είναι πάντα στο οπτικό μας πεδίο κι αν χρειαστεί να απομακρυνθούμε απο αυτό (πχ πάμε τουαλέτα) είτε το παίρνουμε μαζί μας είτε μετά το αντικαθιστούμε.
*Καλό είναι να προτιμούμε κλειστές συσκεύασιες (μπουκάλια) που να ανοίγονται είτε απο εμάς τους ίδιους είτε μπροστά μας.
*Αποφεύγουμε να μοιραζόμαστε ποτό με άτομο μη απόλυτης εμπιστοσύνης ή να δεχόμαστε κέρασμα απο ένα τέτοιο άτομο.
*Αν αντιληφθούμε αλλοίωση της γεύσης,χρώματος ή οσμής του ποτού μας,θα ήταν προτιμότερο να το αντικαθιστούμε.
*Άν είμαστε μια παρέα ατόμων και δούμε να αλλάζει ξαφνικά η συμπεριφορά κάποιου απ την παρέα μας ή να παραπονείται για ενοχλήσεις όπως καύσου ή αιφνίδιας αδυναμίας,τότε το πηγαίνουμε σε ένα πιο ήσυχο περιβάλλον,του δίνουμε να πιεί καφέ και όχι απλώς νερό και το καλύτερο απ όλα θα ήταν να απευθυνόμαστε σε γιατρό ή σε νοσοκομείο,πολύ περισσότερο όταν τα συμπτώματα δεν υποχωρούν.
3)Ο μύθος του ότι το προφυλακτικό μειώνει την αισθητικότητα της γενετήσιας χώρας και η διακεκομένη συνουσία.
Είναι ευνόητο γιατί τα θεωρώ επικίνδυνες πρακτικές.Επειδή και τα δυο παρακάμπτουν την χρήση προφυλακτικού και μας εκθέτουν στον κίνδυνο των σεξουαλικώς μεταδιδομένων νοσημάτων. Φυσικά αν πρόκειται για σχέση εμπιστοσύνης,η μη χρήση προφυλακτικού είναι εντελώς αθώα ή η χρήση του προφανώς αποσκοπεί στην αντισύλληψη.Σε αντίθετη όμως περίπτωση τα πράγματα μπορεί να εξελιχθούν σε επικίνδυνες καταστάσεις για την υγεία μας.
Όπως δείχνω και στο βίντεο,έρευνες ανατόμων απ το 1986, επιβεβαίωσαν ότι η περιοχή της βαλάνου του πέους φέρει υποδοχείς αδρής αισθητικότητας,υποδοχείς πόνου καθώς και υποδοχείς θερμού-ψυχρού.Με άλλα λόγια η βάλανος του πέους μας ενημερώνει αδρά (χοντροκομμένα) για το τι ακουμπάει επάνω της κι αυτό που την ακουμπάει πρέπει να υπερβαίνει μια συγκεκριμένη πίεση.Επίσης μας ενημερώνει για επώδυνα ερεθίσματα καθώς και για το αν αυτό που την ακουμπάει είναι θερμό ή ψυχρό.Στην ακροποσθία και ακόμα περισσότερο στον χαλινό υπάρχει μια μεγαλύτερη ευαισθησία.
Για να γίνει περισσότερο κατανοητή η αδρή αισθητικότητα της βαλάνου ,την συγκρίνω με την λεπτή αισθητικότητα που έχουμε στις ράγες των δακτύλων μας.Ακουμπώντας βαμβάκι με μέτρια πίεση πάνω στη βάλανο μπορεί να μην νιώσουμε κάν την επαφή αυτή ή να την νιώσουμε αμυδρά.Αντίθετα ακουμπώντας με την ίδια ένταση το βαμβάκι στις ράγες των δακτύλων μας,όχι απλώς νιώθουμε ότι κάτι μας ακουμπάει αλλά μπορούμε να πετριγράψουμε και τι είναι αυτό που μας ακουμπάει, με μεγάλη ακρίβεια.
Το προφυλακτικό όπως και τα ιατρικά γάντια είναι κατασκευασμένα απο ένα υλικό που λέγεται latex (ελαστικό γαλάκτωμα) και που το παίρνουμε είτε απο δέντρα καουτσούκ (φυσικό latex) είτε παρεσκεύαζεται τεχνητά (συνθετικό latex). Το υλικό αυτό αλλοιώνει μόνο την λεπτή (και συνδυασμένη) αισθητικότητα,αυτήν δηλαδή που υπάρχει στις ράγες των δακτύλων μας.Η αίσθηση λοιπόν που αποκομίζει η βάλανος τόσο απο την επαφή της με το αιδοίο όσο και ενδοκολπικά,δεν υφίσταται κάποια αλλοίωση φορώντας προφυλακτικό) παρά μόνο μια μικρή έκπτωση στην αίσθηση θερμού-ψυχρού.Το latex προφυλακτικών είναι πολύ λεπτό ώστε να μην χρειάζονται ιδιαίτερες προσπάθειες για να ερεθιστούν και οι πιο ευαίσθητες περιοχές του πέους ,δηλαδή η ακροποσθία και ο χαλινός της.Ακόμα και γι αυτούς όμως που συνεχίζουν να επιμένουν ότι το προφυλακτικό μειώνει την αίσθηση επαφής,κυκλοφορούν στο εμπόριο προφυλακτικά με ανάγλυφες επιφάνειες (κουκίδες και ραβδώσεις),τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά,που προσφέρουν επιπρόσθετη ένταση στα σημεία επαφής τόσο στο πέος όσο και στο αιδοίο ταυτόχρονα.
Ωστόσο για να μην είμαι άδικος με αυτούς που υποστηρίζουν ότι το προφυλακτικό δυσχεραίνει την επαφή,αναγνωρίζω ότι η διαδικασία εφαρμογής του είναι αυτή που πολλές φορές φέρνει προβλήματα.Κάποιες φορές αυτό συμβαίνει λόγο μη σωστού μεγέθους ή μη σωστής τοποθέτησης.Ωστόσο και μόνο το ότι ο άντρας χρειάζεται να διακόψει τον σεξουαλικό "χορό" (αφου πρέπει να επιτευχθεί επαρκής στύση για το προφυλακτικό) και να μπεί στην διαδικασία να "συσκεύασει" το πέος του,μπορεί να δράσει αναχαιτιστικά στην σεξουαλική του διέγερση.Ο ρόλος της συντρόφου εδώ είναι αναντικατάστατος.Στα πλαίσια του σεξουαλικού παιχνιδιού,θα μπορούσε εκείνη να φορέσει στον σύντροφο της το προφυλακτικό,προσφέροντας του διεγέρσεις (πχ μαλάξεις με τα χέρια της) κατα την εφαρμογή του προφυλακτικού. Με τέτοιες πρωτοβουλίες απο πλεύρας της συντρόφου,η τοποθέτηση προφυλακτικού μπορεί να γίνει όχι απλά ανεκτή αλλά ακόμα και απολαυστική.
Σε ότι αφορά τον μύθο της διακεκομένης συνουσίας,δηλαδή το "θα βγώ έξω απ τον κόλπο την κατάλληλη στιγμή",εκτός του ότι δεν παρέχει προστασία απο σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα, είναι επισφαλές και σαν αντισυλληπτικό μέτρο.Κατα την διάρκεια της συνουσίας,εξέρχεται απ την αντρική ουρήθρα υγρό (προσπερματικό) ,πριν την κυρίως εκσερμάτιση,που μπορεί να περιέχει ακόμα και μερικά εκατομμύρια σπερματοζωάρια και συνεπώς να είναι γόνιμο.Χαριτολογώντας αναφέρομαι στον Αυνάν που ακριβώς αυτό έκανε ,αν διαβάσει κανείς το σχετικό κομμάτι της Παλαιάς Διαθήκης.Αυνανισμός,λοιπόν,θα έπρεπε να λέγεται η έξοδος απ τον κόλπο πριν την εκσπερμάτιση και όχι η αυτοϊκανοποίηση.Σαν όρος λοιπόν η ταύτιση του Αυνάν με τον γνωστό χαρακτηρισμό που αρχίζει απο "μ" είναι ατυχής.Ωστόσο ο Αυνάν ,εν αγνοία του βέβαια, έκανε μεταφορικά "μ" ,αφού θεωρούσε ότι βγαίνοντας πριν την εκσπερμάτιση απ τον κόλπο της γυναίκας του αδερφού του,δεν υπήρχε περίπτωση εκείνη να μείνει έγκυος.
Πέρα όμως απ την ανασφάλεια της μεθόδου αυτής σε ότι αφορά τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα ή την αντισύλληψη, προστίθενται και πιο άμεσα σεξουαλικά προβλήματα.Ο άντρας επιφορτισμένος με την ευθύνη να βγεί την "κατάλληλη" στιγμή, μπορεί να στρεσαρισθεί κι αυτό να έχει άμεση επίπτωση είτε στην στύση του (απώλεια) είτε στον οργασμό του (πρόωρη εκσπερμάτιση).Απ την άλλη στερεί απ την γυναίκα την ηδονή του να νιώσει ότι ο άντρας τελειώνει,άρα κορυφώνει μέσα της και συνεπώς του ότι εκείνη (ο κόλπος της και η επαφή μαζί της) υπήρξε ο ανώτατος πόθος και η υπέρτατη απόλαυση του συντρόφου της.
4)Ο μύθος του ότι η στέρηση οξυγόνου απ τον εγκέφαλο,αυξάνει την οργασμική εμπειρία.
Στο βίντεο περιγράφω αρκετά αναλυτικά τόσο την καταγωγή,όσο και την ερμηνεία και τις συνέπειες αυτού του μύθου.Πραγματικά,δεν είχα πρόθεση να εντάξω αυτό το φαινόμενο,σε αυτήν την ενότητα.Η κατάσταση αυτή αποτελεί μια μορφή παραφιλίας (σεξουαλικής παρέκλισης),οπότε αν αφιέρωνα κάποιο θέμα στις παραφιλίες θα έθιγα εκεί την κατάσταση αυτή,που ονομάζεται αυτοερωτική ή ερωτική ασφυξιοφιλία. Κοιτώντας όμως στο ίντερνετ την διάδοση που έχει η τάση αυτή (υπο μορφή παιχνιδιού) σε παιδιά προεφηβικής και εφηβικής ηλικίας (κυρίως στις ΗΠΑ) και διαβάζοντας κάποιες ανακοινώσεις που απευθύνονται σε παιδιάτρους και τους ενημερώνουν γύρω απο αυτό το θέμα,θεώρησα αυτονόητο να μιλήσω και γι αυτόν τον μύθο.
Το Χόλυγουντ πριν αρκετά χρόνια έκανε ταινία που μάλλον εξυμνούσε την ασφυξιοφιλία,με πρωταγωνίστρια την Χέδερ Γκράχαμ και με τίτλο Killing me softly.Πριν 4 περίπου χρόνια το Χόλυγουντ έχασε έναν μεγάλο ηθοποιό του και τόσο οι έρευνες όσο και οι αποχρώσες ενδείξεις συγκλίνουν στο ότι ο ηθοποιός αυτός χάθηκε εφαρμόζοτας στον εαυτό του ασφυξιοφιλικές πρακτικές,όχι για λόγους αυτοκτονίας.
Οι ασφυξιοφιλικές πρακτικές συνίστανται στο να διακόπτουν την παροχή οξυγόνου προς τον εγκέφαλο,είτε σφίγγοντας τον λαιμό τους (άρα διακόπτωντας την ροή αίματος προς τον εγκέφαλο τους),είτε λιγότερο συχνά αποφράσοντας την αναπνευστική οδό (τοποθετούν το κεφάλι τους σε σακκούλα) ή στα παιδιά συνηθίζεται να συγκρατούν την αναπνοή τους είτε μόνα τους είτε με το να τους σφίγγουν την κοιλιά ή τον θώρακα οι φίλοι τους.
Το πρώτο πράγμα που συμβαίνει είναι να χάνουν τις αισθήσεις τους.Αυτή είναι και η μεγάλη ανοήσια της πρακτικής αυτής,μιας και αυτήν την θολούρα εώς και απώλεια των αισθήσεων τους την ταυτίζουν με ένα "φτιάξιμο" σαν αυτό που θα πετύχαιναν απο ουσίες.Άν τα ασφυξιοφιλικά άτομα είναι τυχερά και συνέλθουν, τότε μετά απο ένα τέτοιο επεισόδιο (ακόμα και αν δεν τους αφήσει σοβαρά προβλήματα) έχουν χάσει χιλιάδες νευρικά κύτταρα που φυσικά δεν θα μπορέσει ο οργανισμός τους να αντικαταστήσει. Αυτό που συνήθως συμβαίνει όμως είναι είτε κάποια σοβαρή εγκεφαλική βλάβη που μπορεί να εκδηλωθεί πχ με κάποια αναπηρία,είτε να πεθάνουν ακαριαία.Τα εξηγώ καλύτερα στο βίντεο αυτά,ωστόσο δεν θέλει και πολύ για να καταλάβει κανείς ότι αυτές οι τακτικές μιμούνται συνθήκες σοβαρού αγγειακού εγκεφαλικού επεισοδίου (εγκεφαλικού δηλαδή) αφού στερούν τον εγκεφαλικό ιστό απ το οξυγόνο που τόσο χρειάζεται (ισχαιμία).Να σημειωθεί ότι τα νευρικά κύτταρα είναι πολύ ευαίσθητα ακόμα και σε μικρής διάρκειας διαταραχή της αιμάτωσης τους.Κανείς ασφυξιοφιλικός λοιπόν δεν μπορεί να προβλέψει τι θα του συμβεί.
Επιτρέψτε μου να κάνω ένα γενικότερο σχόλιο για τους μύθους στους οποίους αναφέρθηκα.Τόσο το αλκόολ,όσο και τα DRD's ή ακόμα και η ασφυξιοφιλία καλλιεργούν ή ριζώνουν στην πεποίθηση ότι η σεξουαλική διέγερση είναι συνδεδεμένη με την καταστολή.Με άλλα λόγια το να μην είμαι παρών (με πλήρη συνείδηση και πλήρεις αισθήσεις) στην σεξουαλική εμπειρία,μπορεί να είναι σεξουαλικά διεγερτικό.Πέρα απο ανόητη και παρανοϊκή,αυτή η άποψη ίσως φωτίζει και την γενικότερη τάση αποσταστιοποίησης που φουντώνει ανάμεσα στους ανθρώπους.
Ο έρωτας και το σέξ,αντίθετα απ την παραπάνω αντίληψη, προυποθέτουν νηφαλιότητα ακριβώς για να μπορέσουμε να ρουφήξουμε με όλες μας τις αισθήσεις όσο το δυνατόν περισσότερη απ την ομορφιά της εμπειρίας αυτής.Η χημική (αλκόολ,DRD's) ή άλλης μορφής (πχ ασφυξιοφιλία) καταστολή των αναστολών μας, βάζει σε ενέχειρο όλη μας τη ζωή ακριβώς γιατί καταστέλει ολόκληρο τον οργανισμό σε σημείο ακόμα και θανάτου.Υπάρχει μια ειδική μορφή καταστολής των αναστολών μας,μια ειδική μορφή μέθης,που όχι μόνο σε κίνδυνο δεν θέτει τη ζωή μας αλλά απεναντίας την ομορφαίνει και την εμπλουτίζει.Το φλέρτ,ο ρομαντισμός,ο ερωτισμός είναι τα μόνα υλικά που δρούν αποκλειστικά και μόνο στα κέντρα των αναστολών μας και της ερωτικής μας διέγερσης επιτρέποντας να απολαύσουμε το δώρο της ερωτικής ηδονής με όλες μας τις αισθήσεις,έχοντας πλήρη συνείδηση ή.....και υπερσυνειδητότητα.
