Μια απ τις μεγαλύτερες σκιές στην ερωτική μας ζωή είναι το ενδεχόμενο της απόρριψης και πολύ περισσότερο της ερωτικής απογοήτευσης.Όπως σε όλα τα πράγματα στη ζωή έτσι μπορεί να ξυπνήσεις κάποιο πρωϊ και να βρεθείς προ δυσάρεστων εκπλήξεων.Η/ο μέχρι τότε σύντροφος σου αποφασίζει να βάλει ένα τέλος στη σχέση.Φυσικά πάντα υπάρχουν αίτια που δεν προέκυψαν ακριβώς τη στιγμή της ανακοίνωσης του χωρισμού.Ωστόσο τις περισσότερες φορές όλοι το αντιλαμβανόμαστε όταν μας συμβεί άσχετα αν είχαμε πάρει αρκετό καιρό πιο πρίν κάποιες "τζούρες" απ τα αίτια.Τι μας συμβαίνει τότε ? Τι στο καλό γίνεται μέσα στο μυαλό μας και πως μπορούμε να το χειριστούμε ?
Γύρω στα 1815 ζούσε στα Γιάννενα ένας "ψευτογιατρός",ο Παρθένης Νένιμος.Λέγεται ότι με τις αγυρτείες έστειλε πολλούς αρβανίτες στον άλλον κόσμο.Μια απ τις θεραπευτικές του συνταγές απευθύνονταν και σαν αυτούς που υπέφεραν απο αγάπη που δεν έβρισκε ανταπόκριση.Το φάρμακο ήταν χυλός απο σιτάρι,ψημένος στο φούρνο με μπαχαρικά,τον οποίο έπρεπε να τρώνε οι παθόντες εντελώς νηστικοί για τρία συνεχόμενα πρωϊνά.Απο αυτό το γιατροσόφι γεννήθηκε η φράση "έφαγε χυλόπιττα".Το αν και κατα πόσο έφερνε αποτέλεσμα αυτη η συνταγή....ας το αφήσουμε να το διερευνήσουν οι φαρμακολόγοι.Εδώ όσο πιο συνοπτικά γίνεται θα κάνουμε αναφορά στα δεδομένα της σύγχρονης έρευνας των νευροεπιστημών γύρω απ το φαινόμενο αυτό...όχι τόσο με στόχο να μορφωθούμε και να γίνουμε ειδικοί (ακόμα έχει πολλά να διασαφηνίσει η επιστήμη),όσο στο να καταλάβουμε τη φιλοσοφία των μηχανισμών αυτών και τελικά να "ξορκίσουμε" φαντάσματα ή και δυσειδαιμονίες που μπορεί να υπάρχουν γύρω απ το δέος της ερωτικής απόρριψης.
Οι κάπως πιο πρόσφατες απόψεις πολλών νευροεπιστημόνων κάνουν λόγο για δυο φάσεις στην ερωτική απόρριψη,την φάση της διαμαρτυρίας (protest phase) όπου ο εγκατελειμένος σύντροφος ουσιαστικά αντιδρά στην απόρριψη με περισσότερη διεκδίκηση και στην φάση της παραίτησης (resignation/despair phase) στην οποία μας παίρνει η "κάτω βόλτα" και αρχίζουν οι πιο μελαγχολικές εκφράσεις.Κανείς δεν μπορεί να πεί πόσο διαρκεί η κάθε φάση αφ'ενός γιατί είναι μοναδική για τον κάθε άνθρωπο και για την κάθε σχέση του και ταυτόχρονα εξαρτάται και απο πολλούς "απρόβλεπτους" (συγκυριακούς) παράγοντες.Ωστόσο το σύστημα ανταμοιβής/επιβράβευσης (reward system) φαίνεται να εξηγεί όλη αυτην την πορεία.
Το σύστημα ανταμοιβής είναι ένα "κύκλωμα" στον εγκέφαλο που υπάρχει σε όλα τα θηλαστικά και το οποίο προάγει ουσιαστικά τη μάθηση μας.Είναι το κύκλωμα εκείνο με το οποίο επιβραβεύεται ο εαυτός μας όταν κάνει κάτι ωφέλιμο για την ύπαρξη του και ωθείται στο να βρεί λύσεις σε ζωτικές ανάγκες όπως είναι πχ η πείνα,το σέξ κλπ. Είναι το σύστημα επιβράβευσης στρατηγικών που μας οδηγούν στην επιτυχή ικανοποίηση μιας ανάγκης μας και τελικά μας οδηγεί στην ευχαρίστηση.
Το σύστημα αυτό βρίσκεται στα κατώτερα στρώματα του εγκεφάλου μας (ερπετικός εγκέφαλος) και άρα δεν αποτελεί προνόμιο του είδους μας.Ωστόσο επιρρεάζει ανώτερα κέντρα και τελικά συνδράμει καθοριστικά στην διαμόρφωση συναισθημάτων και συμπεριφοράς.Απλώνεται στην ευρύτερη περιοχή του λιμβικού συστήματος και κάποιες απ τις βασικότερες περιοχές του είναι η κοιλιακή περιοχή της καλύπτρας (VTA),ο επικλινής πυρήνας (nucleus accumbens) ενώ επεκτείνεται και προς τον προμετωπιαίο φλοιό καθώς και στους πυρήνες της ραφής.(Τα ονόματα τα βάζω για όποιον θέλει να προεκταθεί περισσότερο στη βιβλιογραφία).Tόσο σε άτομα που είναι τρελά ερωτευμένα όσο και σε άτομα που αν και ερωτευμένα απορρίφθηκαν βρέθηκε με απεικονιστικές μεθόδους (fMRI) ότι η κοιλιακή περιοχή της καλύπτρας (VTA) παρουσιάζει υπερενεργοποίηση.
Στην VTA οι νευρώνες στέλνουν μηνύματα με έναν χημικό αγγελιοφόρο (νευροδιαβιβαστής) ,τη ντοπαμίνη.Ο εγκέφαλος μας στον έντονο έρωτα,στην πρόσφατη και εμμένουσα απόρριψη αλλά και στην μακροχρόνια χρήση/εξάρτηση απο ουσίες πλημμυρίζει απο ντοπαμίνη στην περιοχή αυτή και εθίζεται στην πλημμύρα αυτή.Η ντοπαμίνη...τελικά μας ντοπάρει και αποκτούμε ενέργεια,δραστηριοποιούμαστε και "φτιαχνόμαστε" διαθεσιακά.Η ωραία φάση του έρωτα (που κάνουμε όλες τις τρέλες μας)είναι υπόθεση της ντοπαμίνης (και των συγγενών κατεχολαμινών).Η ηδονή στις πιο δραστήριες εκδηλώσεις της ,είναι υπόθεση ντοπαμίνης.Το ότι καρδιοχτυπούμε,το μυαλό μας κολλάει στον σύντροφο μας,χάνουμε τον ύπνο μας,γράφουμε ποιήματα κλπ να το αποδώσουμε σε αυτό το γλυκό μόριο που λέγεται
ντοπαμίνη.Το ίδιο μόριο λειτουργεί και σε άλλες ηδονές όπως στο αλκόολ,τον τζόγο,το σέξ,λήψη κοκκαϊνης κλπ.Βέβαια όσο ευχάριστο και αν είναι αυτό το βίωμα,αυτή η υπερδραστηριοποίηση του οργανισμού μας θα μας οδηγούσε σε κατάρρευση.Εφόσον λοιπόν σιγουρευτεί η πηγή της απόλαυσης μας τότε αρχίζουν να πέφτουν τα επίπεδα ντοπαμίνης και να ανεβαίνουν τα επίπεδα σερετονίνης (παράγεται απ τους πυρήνες της ραφής) η οποία επίσης έχει να κάνει με την ευδιαθεσία αλλά σε πιο χαλαρούς ρυθμούς.Εξακολουθούμε να είμαστε ευχαριστημένοι αλλά τέλος πάντων αρχίζουμε και κοιμώμαστε,τρώμε και γενικά μπαίνουμε σε πιο νορμάλ ρυθμούς ευχαρίστησης.Στην πορεία της σχέσης η σερετονίνη αντιστοιχεί ουσιαστικά στο στάδιο εκείνο που ναι μεν αισθανόμαστε ερωτευμένοι με την/τον σύντροφο μας αλλά τέλος πάντων έχουμε ηρεμήσει,δεν διακατεχόμαστε απ την πρώτη ερωτική μούρλα.Η σχέση έχει κάνει τα πρώτα της χιλιόμετρα και είμαστε πιο ασφαλείς ότι θα εξακολουθεί να υπάρχει και να μας παρέχει ευχαρίστηση.
Ξαφνικά λοιπόν παίρνουμε μήνυμα ότι αυτή η σταθερότητα αρχίζει να απειλείται.Το μήνυμα αυτό μπορεί να είναι είτε υπο μορφή ερεθισμάτων ζήλιας είτε υπο μορφή ευθείας ανακοίνωσης απ τους συντρόφους μας ότι η σχέση τέλειωσε.Ο εγκέφαλος ξαναπλημμυρίζει απο ντοπαμίνη με στόχο να δραστηριοποιηθούμε και να διασφαλίσουμε την σταθερότητα ύπαρξης της πηγής που μας ικανοποιεί.Γινόμαστε περισσότερο διεκδικητικοί κι ίσως περισσότερο κτητικοί απέναντι στον άνθρωπο που κινδυνεύουμε να χάσουμε.Το ρητό "όσο τον φτύνεις ,αυτός κολλάει" θα μπορούσε να αποδοθεί σε αυτήν την επανενεργοποίηση των ντοπαμινεργικών κυκλωμάτων.Έτσι λοιπόν υπο όρους μπορεί αυτή η φάση να λειτουργήσει και πολύ αφροδιασιακά και να δέσει ακόμα περισσότερο το ζευγάρι.Στην κινητοποίηση της ντοπαμίνης μπορούμε να αποδώσουμε και το πολύ καλό σέξ μετά απο μια περίοδο κρίσης που μπορεί να πέρασε το ζευγάρι.
Όσο όμως τρενάρεται/παρατείνεται η ηδονή,όσο η/ο σύντροφος μας μας κάνει "κορδελάκια" τόσο αυξάνει και η ντοπαμίνη και δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι και τόσο καλά.Μπορεί να γίνουμε πιο παράτολμοι,λιγότερο λογικοί εώς και επιθετικοί ή και επικίνδυνοι.Είναι η φάση που "θεοποιούμε" τους εραστές μας,χάνουμε πάλι τον ύπνο μας,αρχίζουμε να τους παρακολουθούμε ή να ψαρεύουμε πληροφορίες γι αυτούς και....μπορεί να φτάσουμε στο σημείο να εκνευριζόμαστε με το παραμικρό και να γίνουμε πιο βίαιοι είτε προς αυτούς που επαναδιεκδικούμε είτε και προς τον εαυτό μας.Στην φάση αυτή είναι που χάνουμε εντελώς τον έλεγχο και αν σαν ψυχισμοί έχουμε μια κάποια ευαισθησία,ευαλωτότητα μπορεί να κάνουμε και πολύ ακραία πράγματα.Στην φάση αυτή εμφανίζονται και τα εγκλήματα πάθους.
Παράλληλα με την αύξηση της ντοπαμινικής δράσης ελαττώνεται η σερετονινεργική,και αυτό είναι προοδευτικά που μας βυθίζει στην μελαγχολία.Όσο πέφτει η σερετονίνη μας τόσο πιο κακοδιάθετοι,δυσθυμικοί γινόμαστε και αν συντρέχουν και άλλοι παράγοντες (ψυχική ευαλωτότητα) μπορεί όλο αυτό να εξελιχθεί σε κλινική κατάθλιψη ή ακόμα και σε απόπειρες αυτοκτονίας.Ουσιαστικά μιλάμε για την φάση της παραίτησης/απογοήτευσης όπου οι τόνοι είναι περισσότερο υποτονικοί και πένθιμοι.Έχουμε πάρει απόφαση ότι χάσαμε τον σύντροφο μας και πενθούμε γι αυτήν την απώλεια.Η ερωτική φιλολογία,τα ερωτικά δράματα θεάτρου και κινηματογράφου,οι ταινίες τύπου Ξανθόπουλου..μάλλον έχουν φοβερά ελείμματα σερετονίνης.
Βλέπουμε λοιπόν ότι ενώ μια συγκεκριμένη ισορροπία στις ποσότητες ντοπαμίνης/σερετονίνης μπορεί να μας κάνει ευτυχισμένους ...η διαταραχή της ισορροπίας αυτής φέρνει τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα.Ακριβώς αυτό συμβαίνει και όταν αρχίζουν τα στερητικά συμπτώματα των χρηστών απαγορευμένων ουσιών.Το σύστημα ανταμοιβής υπερδραστηριοποιείται προκειμένου να παρατείνει την ηδονή ή την αντοχή μας στο να ξαναβρούμε την πηγή ηδονής μας και τελικά απο ένα σημείο και πέρα ξεφεύγει.Άν δεν επανέλθει στην ισορροπία του.....τότε απλά εμείς θα λειτουργούμε ανισόρροπα.
Εξελικτικά σε τι αποσκοπεί όλο αυτό το ντελίριο που ακολουθεί την λύση κάποιου δεσμού ? Άν πάρουμε ένα κουταβάκι στο σπίτι μας θα δούμε ότι τις πρώτες μέρες είναι ανυπόφορο.Γκρινιάζει,δεν κοιμάται,κάνει ζημιές...είναι στην φάση της διαμαρτυρίας (επανακινητοποίηση ντοπαμίνης).Με αυτόν τον τρόπο αφ'ενός κινητοποιείται για να ψάξει να βρεί τη μητέρα του και αφ'ετέρου δίνει σήμα στο περιβάλλον ότι κάτι του συμβαίνει.Η "καταθλιπτική φάση" που ακολουθεί στα μικρά ζωάκια που τα έχει εγκαταλείψει η μητέρα τους ,διασφαλίζει ότι θα παραμείνουν εκεί μέχρι να επιστρέψει αλλά ταυτόχρονα τους δίνει τη δυνατότητα να κάνουν οικονομία σε ενέργεια (αφου πέφτουν οι μεταβολικοί ρυθμοί) ώστε αν παρουσιαστεί κάποιος κίνδυνος όσο λείπει η μητέρα τους να είναι πιο ικανά να αντιδράσουν.
Προσπάθησα όσο πιο συνοπτικά γίνεται να παρουσιάσω τις σύγχρονες απόψεις γύρω απ την ερωτική απογοήτευση.Το κύκλωμα ανταμοιβής διαθέτει και άλλους σταθμούς και άλλους νευροδιαβιβαστές που ωστόσο η αναφορά σε αυτούς μάλλον θα μας ζάλιζε.Τα όσα είπαμε μέχρι εδώ είναι αρκετά για να καταλάβουμε κάποια πράγματα που μπορούν να μας βοηθήσουν σε αντίστοιχες εμπειρίες.
Ο ερωτικά απογοητευμένος...είναι ένα είδος ναρκομανή που ψάχνει να βρεί τη δόση του αλλά δεν μπορεί πλέον να την βρεί.Αναπόφευκτα θα περάσει απ την φάση στέρησης με όλους εκείνους τους πόνους και τα δυσάρεστα βιώματα.Άρα λοιπόν το κρίσιμο σημείο,η κρίσιμη απόφαση είναι το πότε θα ξεκινήσει την απεξάρτηση.Όσο το γρηγορότερο τόσο το καλύτερο.Στον έρωτα όταν λέμε απεξάρτηση δεν εννοούμε κάτι πολύ διαφορετικό.Κόβουμε κάθε επαφή,μα κάθε επαφή με τους πρώην σαν να μην υπάρχουν στη ζωή μας.Τέρμα τα τηλέφωνα,τέρμα οι facebook επαφές,τέρμα οι μεσολαβήσεις άλλων,τέρμα απο οτιδήποτε μας συνδέει με τον άνθρωπο αυτό.Πόσο καιρό θα κρατήσει η διακοπή αυτή των επαφών ? Εεεε δεν υπάρχει απάντηση. Να θυμώμαστε όμως ότι το αντίθετο της ερωτικής αγάπης δεν είναι το μίσος (ίσα ίσα που το τελευταίο αντιστοιχεί μάλλον σε στερητικό ντοπαμινεργικό φαινόμενο και είναι ένας τρόπος για να είμαστε κολλημένοι με τους πρώην) αλλά η αδιαφορία.Στο βαθμό λοιπόν που μπορούμε να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας και νιώθουμε ότι η/ο πρώην μας είναι αδιάφοροι μπορούμε να καθορίσουμε και το διάστημα απεξάρτησης.Σίγουρα όσο πιο ριζική είναι η διακοπή τόσο καλύτερες προοπτικές απεξάρτησης ξανοίγονται.
Το να βιαστούμε και να ανατρέξουμε σε άλλη αγκαλιά μάλλον δεν βοηθάει.Ίσα ίσα που θα πάρουμε στον λαιμό μας έναν ακόμα άνθρωπο (θα τον χρησιμοποιούμε σαν παύσιπονο) ,η επιλογή μας δεν θα είναι και τόσο σοφή (γίνεται υπο το κράτος του πάθους) και το πιο πιθανό είναι να οδηγηθούμε σε άλλη μια αποτυχημένη σχέση άρα σε άλλη μια πηγή πόνου.
Το πίνω για να τον/την ξεχάσω...επίσης είναι ότι το χειρότερο.Το αλκόολ ενισχύει την ντοπαμινεργική δράση πράγμα που σημαίνει ότι αν είμαστε στην φάση της διαμαρτυρίας (φάση που ήδη η αύξηση της ντοπαμίνης μας ωθεί σε πιο ακραίες συμπεριφορές)τότε με το αλκόολ δυναμώνουμε αυτήν την φάση.Μπορεί να κάνουμε βλακείες που λίγο αργότερα να τις χρεώνουμε αρνητικά στον εαυτό μας.Μια τέτοια εμπειρία είχα περίπου πριν έναν χρόνο όπου στην προσπάθεια να πνίξω με αλκόολ τον πόθο μου...έκανα χαζομάρες και την πλήρωσαν και άνθρωποι που δεν άξιζαν κάτι τέτοιο σε καμμιά περίπτωση.Βέβαια απο τότε μου έμεινε σαν αξίωμα ότι ερωτική απογοήτευση και αλκόολ δεν συνδυάζονται.Εκτός όμως απ την επίταση των πιο ακραίων ντοπαμινεργικών αντιδράσεων το αλκόολ μας βυθίζει ακόμα περισσότερο στη μελαγχολία.Άρα,το μόνο που θα καταφέρουμε είναι κάτι που είναι επώδυνο να το κάνουμε ακόμα πιο οδυνηρό.(Η αιθυλική αλκόολη δρά και στους ντοπαμινεργικούς νευρώνες αλλά και στους σερετονινεργικούς υποδοχείς).
Οι φίλοι,οι παρέες ή εφόσον χρειάζεται και μια ιατρική παρακολούθηση είναι ότι το καλύτερο.Η σύγχρονη θεραπευτική διαθέτει όπλα για την αντιμετώπιση μιας δυσβάσταχτης επώδυνης φάσης.Η ερωτική απογοήτευση είναι μια μορφή μέθης,τοξίκωσης.Άν μπορούμε να αντέξουμε το hangover ,ΟΚ θα περάσει.Άν όμως η δηλητηρίαση είναι μεγαλύτερη ...τότε θα πάμε στον ειδικό που μπορεί να μας βοηθήσει πιο αποτελεσματικά.Ειδικά άτομα που έχουν ένα ιστορικό ψυχικής ευαλωτότητας ή νόσου είναι πολύ σημαντικό να ζητήσουν τα "φώτα" του θεράποντος ιατρού τους.
Ο έρωτας είναι κάτι πανέμορφο και όταν είναι σε φάση αμοιβαιότητας και ανταπόκρισης ναι...αξίζει να βιώνεται σε όλο του το μεγαλείο.Ναι στο καρδιοχτύπι,ναι στην αφηρημάδα,ναι στην ενεργητικότητα μας...στην μέθη αγάπης.Μια μέθη όμως τέτοια που να μας φέρνει στο τσακίρ κέφι,στην ευδιαθεσία.Το "φτύνω για να κολλήσει" μπορεί να λειτουργήσει αφροδιασιακά σαν επανατόνωση της σχέσης αλλά θέλει προσοχή.Δεν κρύβω ότι τέτοια παιχνιδάκια εμένα με ξενερώνουν αφάνταστα και δεν κάθομαι καθόλου να ασχοληθώ με το τι κίνητρα μπορεί να κρύβονται πίσω απο αυτά.Ίσα ίσα που λειτουργούν σαν ένδειξη για να μπώ στην "θεραπευτική" απεξάρτηση.Δεν χρειάζεται ο άλλος να μας υποκινεί αρνητικά (με την απειλή ότι θα τον χάσουμε) για να εκδηλώσουμε το ενδιαφέρον μας.Το εκδηλώνουμε όσο είμαστε μαζί του γιατί το γουστάρουμε αυτό.Η σχέση είναι μια συνύπαρξη αλληλοτροφοδότησης και αλληλοενίσχυσης.Τουλάχιστον αυτή είναι η προσωπική μου στάση και άποψη.
Φυσικά και συνδεθήκαμε με κάποιο άτομο που είχε κάποια χαρίσματα.Περάσαμε όμορφες στιγμές στην ομορφιά των οποίων συνεισφέραμε και οι δυο.Για κάποιους λόγους (που καλό είναι να τους αποτιμήσουμε πρώτα απ'όλα για την καλύτερη κατανόηση του εαυτού μας αλλά και για την αποφυγή παρόμοιων λαθών σε επόμενες σχέσεις) ήρθε ,όπως ήρθε,ο χωρισμός.Αυτά που βιώνουμε εγκατελημένοι....είναι δικά μας και ευθυνόμαστε μόνο εμείς για το πόσο καιρό θα τα βιώνουμε.Ο εγκέφαλος βρίσκεται σε ένα ιδιαίτερο χημικό καθεστώς το οποίο αν δεν ανανήψει δεν θα βρούμε την ηρεμία μας.Η έκθεση μας στα ερεθίσματα που πυροδοτούν αυτόν τον χημικό κλονισμό (ότι αφορά δηλαδή τους πρώην) σίγουρα δεν βοηθάει.Δεν είναι η/ο πρώην αυτός που μας προκαλεί το πρόβλημα (ο άνθρωπος δεν μας κάνει κακό ηθελημένα) αλλά ο τρόπος που έμαθε να αντιδρά ο εγκέφαλος μας απέναντι του.Φίλοι,ενασχόληση με άλλα ενδιαφέροντα,καινούριες γνωριμίες,συμβουλευτική και φαρμακευτική (αν χρειαστεί και εφόσον ξεφεύγει η κατάσταση απ τον έλεγχο μας ή συντρέχουν παράγοντες υγείας)προσέγγιση απο κάποιον ειδικό...όλα μα όλα αυτά μπορούν να προσφέρουν πολλά.Όμως το πιο σημαντικό απ'όλα είναι να πάρουμε την απόφαση της ουσιαστικής μας αποδέσμευσης,το άτομο αυτό δεν θα υπάρξει στη ζωή μας ούτε καν σε σενάρια ευσεβών πόθων μας.Την απόφαση αυτή,την ονομάζω "γύρισμα του διακόπτη".Πολλές φορές με παρεξηγούν όταν λέω ότι όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου γυρνάω τον διακόπτη.Φυσικά και τα συναισθήματα μας δεν είναι αυτοματισμοί ώστε με έναν απλό διακόπτη να ενεργοποιούνται ή να καταστέλλονται.Ωστόσο,ρόλο διακόπτη μπορεί να παίξει η αποφασιστικότητα μας στο να μπούμε στην περίοδο απεξάρτησης.Μια περίοδος η οποία φυσικά θα έχει πόνο (λόγο της στέρησης/απώλειας του συντρόφου μας)αλλά θα μας θεραπεύσει ακριβώς γιατί η χημεία μας θα προσπαρμοστεί στην πραγματικότητα.Η νέα πραγματικότητα έχει ηδονές και θα έχει ακόμα περισσότερες και αυτές θα είναι συνδεδεμένες με άλλα πρόσωπα/αντικείμενα.Αυτή είναι η φάση προσαρμογής (επανεκπαίδευσης) του εγκεφάλου μας και έτσι θα έρθει η αδιαφορία.Αδιαφορία όχι ως προς τον πρώην-άνθρωπο αλλά ως προς τον πρώην σύντροφο ως ενεργοποιητή κάποιων συγκεκριμένων κυκλωμάτων του μυαλού μας.Με μια πιο τεχνική γλώσσα θα κάναμε λόγο για απευαισθητοποίηση των αντίστοιχων υποδοχέων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου