2014 ευχές για ομορφότερους ανθρώπους

Εύχομαι σε όλους,το 2014 να είναι γεμάτο απο υγεία,ευτυχία αλλά και ερωτισμό.

Όπως και στο ποίημα υπαινίσσομαι,το "ερωτεύομαι" αλλά και το "κάνω έρωτα" είναι ,στην ουσία τους ,το δια των αισθήσεων φιλτράρισμα της έλξης που ασκεί πάνω μας το άτομο που ποθούμε.Οι αισθήσεις,ούτως ή άλλως,μας πληροφορούν συνεχώς για την πραγματικότητα που μας περιβάλλει και έτσι συνειδητοποιούμε ότι ζούμε.Όταν,λοιπόν, ένας άνθρωπος ή και μια αρετή ακόμα παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτήν την πραγματικότητα τότε αισθητηριακά εντυπώνονται μέσα μας πολυ πιο ζωηρά.Την εμπειρία μας απο το άτομο αυτό την αναζητούμε και τη μεταφράζουμε σε αφή (πχ χάδια ή φιλιά),γεύση,όσφρηση,ακούσματα,εικόνες και τελικά σε μια μοναδική εσωτερική αίσθηση.

Περισσότερο ερωτισμό εύχομαι και στις ηγεσίες μιας και ο τρόπος που δοικούν τον κόσμο αντιστοιχεί σε δυσωδία, κακογευσία,πόνο και γενικά αισθήσεις στη χειρότερη δυνατή κατάντια τους.Οι σύγχρονοι αυτοκράτορες δεν δημιουργούν μόνο κόλαση σε άλλους αλλά και αυτοί οι ίδιοι ζούνε και αναπνέουν μέσα σε αυτήν την κόλαση.Συνεχίζοντας να παράγουν πτώματα δημιουργούν θανατηφόρους λοιμούς απ τους οποίους κανείς δεν εξαιρείται.Καιρός να αρχίσουν να φλερτάρουν με αξίες και αρετές (όπως ο ανθρωπισμός ή η κοινωνική ευαισθησία) ώστε και οι ίδιοι να απολαμβάνουν περισσότερα και ουσιαστικότερα αγαθά στη ζωή τους.Κοιτώντας τα πράγματα σε βάθος χρόνου επαληθεύεται το ότι η ωραία ζωή προϋποθέτει όμορφους ανθρώπους.

Τα Χριστούγεννα των Άγιων Βασίληδων

Είχα σκοπό να γράψω για το πως τα Χριστούγεννα αποπνέουν και ερωτισμό.Όμως,το γενικότερο κλίμα δεν προσφέρεται για τέτοια ανάλυση.Έχουμε ανάγκη απο πιο θεμελιώδη συναισθηματικά μαθήματα.Είναι σαν να πρέπει να ξαναεπαναλάβουμε τις πρώτες τάξεις στο σχολείο των ανθρωπίνων σχέσεων.Σε ότι αφορά τις αρχικές μου προθέσεις,λοιπόν,θα αναφέρω κάποια πράγματα επιγραμματικά.Η αγάπη είναι κάτι ευρύτερο και ενιαίο ταυτόχρονα.Μπορεί να διαφοροποιείται ανάλογα με τη σχέση στην οποία εμφανίζεται (γονεϊκή,ερωτική, συντροφική,φιλική,συγγενική κλπ) αλλά ο βασικός της κορμός παραμένει ο ίδιος.Είναι μια τάση του ανθρώπου να επενδύει θετικά συναισθήματα σε ανθρώπους του περιβάλλοντος του.Όσο περισσότερο καλλιεργούμε και αναπτύσουμε αυτή τη γενικότερη μορφή αγάπης τόσο περισσότερο ανδρώνεται και εμπλουτίζεται και η κάθε πιο ιδιαίτερη μορφή της που συναντά κανείς στο μωσαϊκό των ανθρωπίνων σχέσεων.Αυτή την ευρύτερη αγάπη διαπραγματεύεται η Χριστουγεννιάτικη γιορτή και αν ζούσαμε πιο ενσυνείδητα και ευσυνείδητα το νόημα των ημερών αυτών,θα βλέπαμε δώρα σε κάθε σχέση αγάπης της ζωής μας.



Ζούμε δύσκολες εποχές,ημέρες που μοιάζουν όλα εύθραυστα, ανατρέψιμα και μη αναστρέψιμα.Άν επιχειρούσαμε να ξηλώσουμε αυτό το σάπιο ύφασμα που ντύνει τα πάντα,φοβάμαι ότι θα βρισκόμασταν μπροστά σε ένα κουβάρι απο κλωστές ενός πολύ εγωϊστικού νήματος.Με αυτό το νήμα,το εντελώς αντίθετο με την πιο βασική μορφή αγάπης,πλέχτηκε το κουρέλι που φορούμε.Στοχεύαμε σε ένα βραχυπρόθεσμο κέρδος είτε χωρίς να υπολογίζουμε τον άλλον ή ακόμα και εις βάρος του άλλου.Σταθήκαμε τόσο μικρόμυαλοι που δεν μπορούσαμε να δούμε σε τι μας οδηγούσε η τακτική αυτή,με μαθηματική ακρίβεια. Στο χάος.



Άς μην μοιρολογούμε τον νεκρό άλλο, γιατί έτσι συντηρούμε μόνο το πένθος για το χθές μας.Υπάρχει το σήμερα που τρέχει και υπάρχει και το αύριο που μας περιμένει.Αφού αυτό το ύφασμα μας βγήκε σκάρτο ας αρχίσουμε με άλλο νήμα να υφαίνουμε τα συναισθηματικά μας ρούχα,επενδύοντας περισσότερη αγάπη στο συνάνθρωπο μας.Ο καθένας μπορεί να προσφέρει κάτι σε αυτόν τον πονεμένο διπλανό του,σε αυτόν τον άλλον εαυτό του.Πέρα απο οικονομική βοήθεια υπάρχουν και άλλες εναλλακτικές προσφορές.Προσφορές αγαθών, υπηρεσιών (εξυπηρέτησης) ακόμα ακόμα και του καλού λόγου.Όλοι ζούμε στον ίδιο Γολγοθά και έτσι μπορούμε να καταλάβουμε την αξία του να κάνουμε κάτι αληθινά,εννοώντας το, και όχι για το θεαθήναι ή για κάποιον ηθικοφανή βιτρίνα.Δεν χρειαζόμαστε περισσότερο μυαλό απο ένα μωρό για να καταλάβουμε ότι όταν κάτι μας βλάπτει δοκιμάζουμε, απλώς, το αντίθετο του.

 Άν η παραπάνω αλλαγή μας κινείται στο τώρα μας,στο παρόν μας,υπάρχουν και ακόμα καλύτερα νέα.Απο σήμερα μπορούμε να διαμορφώνουμε ένα καλύτερο αύριο.Πώς ; Μα φυσικά αλληλεπιδρώντας με τους αυριανούς "εμείς",τα παιδιά μας. Δεν έχει σημασία αν είναι τα φυσικά μας παιδιά,αν είναι αδέρφια μας,ανήψια μας,εγγόνια μας ή οι μαθητές μας.Όλοι είμαστε κηδεμόνες της αυριανής γενιάς και δυστυχώς (εκ των πραγμάτων) αποτυχημένοι κηδεμόνες.Τα λάθη είναι ανθρώπινα και σίγουρα θέλουμε να τα διορθώσουμε,τουλάχιστον για την ιστορική μας υστεροφημία ρε γμωτο.Ορίστε η ευκαιρία μας ,λοιπόν,τα παιδιά μας.Γινόμαστε για χάρη τους ζωντανά παραδείγματα αγάπης.Το "πάτα επι πτωμάτων" ή το "μην πηγαίνεις με το σταυρό στο χέρι" αποδείχτηκε σε όλους που οδηγεί.Πόσο έξυπνος και πόσο μάγκας ήταν τελικά αυτός που εξαπατούσε τους άλλους ; Κέρδισε κάτι με αυτήν την τακτική ή μήπως κι αυτός δεν ήταν ένας απο εκείνους που χάσανε τα πάντα,ακόμα και τη ζωή τους σε κάποιες περιπτώσεις.Θα συνεχίσουμε να υποδεικνύουμε στους μικρότερους αυτήν την πορεία προς το γκρεμό ; Πόσο βλακώδες είναι να βαφτίζουμε σε κατόρθωμα την κατάντια μας ;

 Παρότι δεν με γοητεύουν οι ουτοπιστές,δυστυχώς αυτά που προσκυνούσαμε σαν "ιερά και όσια" του ρεαλισμού,αποδείχθηκαν μεγαλύτερες πλάνες.Στη γλώσσα της Χριστουγεννιάτικης μυθολογίας, ο Σκρούτζ υπήρξε μάλλον πιο τυχερός απ όλους εμάς, αφου τις ολέθριες συνέπεις των πράξεων του τις είδε μόνο στον ύπνο του.Εμείς τις ζούμε ήδη.Το πνεύμα των Χριστουγέννων είναι αναγκαίο σε καθημερινές δόσεις στη ζωή μας κι ακόμα περισσότερο στη ζωή των παιδιών μας.Αντί για το χάρτινο και εφήμερο Los Angeles ,ας μιλήσουμε στα παιδιά μας για την Πόλη των Αγγέλων,έτσι όπως την περιγράφουν οι Onirama :

 "
Φαντάσου όλοι ν'αγαπιόμασταν,                                                           να μοιραζόμασταν ολα τα δώρα τ'ουρανού.                                         
Χέρι με χέρι να κρατιόμασταν,                                                           
να μη φοβόμασταν, τη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού.                                                      
Όλα θα ήταν γύρω τόσο μαγικά !!!"



Κάθε φορά που εν ονόματι της σκληρής και δήθεν πραγματικότητας,φονεύουμε έναν Άη Βασίλη στα παιδικά μάτια, λέγοντας ότι αυτή η μορφή δεν υπάρχει....αν σιγοτραγουδούσαμε το ρεφραίν...


"Χριστούγεννα δεν είναι να ξεχνάς
στους ήρωες πιστεύω.
Χριστούγεννα είναι η αγάπη που χρωστάς
στην Πόλη των Αγγέλων...."

 ...θα αρκούσε για να διαπιστώσουμε και να διατυπώσουμε μια πρόταση που θα ήταν πολυ πιο κοντά στην αλήθεια : Υπάρχει ο Άη Βασίλης,μέσα στον καθένα μας.Μπορείς να τον βλέπεις όποτε επιθυμείς ,με τα ίδια σου τα μάτια,αρκεί να αφήνεσαι να σε καταλάβει το πνεύμα των Χριστουγέννων !!!



Καλές γιορτές σε όλους και σίγουρα θα είναι καλές αν τις ζούμε όχι μόνο σαν καθημερινοί άνθρωποι αλλά κυρίως σαν Άη Βασίληδες.Όταν προσθέτουμε περισσότερη αγάπη στη ζωή μας, γινόμαστε πιο αληθινοί,πιο ουσιαστικοί και ηρωϊκοί ταυτόχρονα....άρα και πιο ερωτικοί.

Αφροδίσια υγεία vs σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα.

Καλό μήνα να έχουμε όλοι μας.Έχω ξαναγράψει ότι τη σημερινή μέρα καλο είναι να θυμώμαστε όλα τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα και όχι μόνο το AIDS.Τα γεννητικά όργανα είναι αναπόσπαστο τμήμα του υπόλοιπου οργανισμού μας.Το ίδιο αίμα που ρέει σε όλους τους ιστούς μας ,αρδεύει και τις γενετήσιες δομές.Έτσι,λοιμώδεις παράγοντες που προσβάλλουν το σώμα μας,μπορούν να επεκταθούν και να μεταδοθούν και απ τις περιοχές αυτές.

Μέχρι πριν μερικά χρόνια,ατυχέστατα,τα σεξουλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα αποδίδονταν με τον όρο αφροδίσια νοσήματα.Η θεα Αφροδίτη είναι σύμβολο ομορφιάς και έρωτα.Ένα τέτοιο σύμβολο είναι τραγικό να συσχετίζεται,έστω και σαν επιθετικός προσδιορισμός, με τα νοσήματα αυτά.Όταν είμαστε "αφροδίσιοι" εκτιμούμε την ομορφιά και τιμούμε τον έρωτα.Είναι λοιπόν αυτονόητο ότι κάνουμε ότι μπορούμε για να προστατέψουμε τα άτομα που μας εμπνέουν την αφροδίσια χάρη.Στα βίντεο "Επίκινδυνοι μύθοι γύρω απ το σέξ" και "Ερωτογενείς ζώνες" αναφέρομαι στο ότι το αντρικό προφυλακτικό δεν "αναισθητοποιεί" τις ηδογόνες περιοχές του σώματος μας,όχι τουλάχιστον τόσο όσο μας έχει περασθεί.Επιπρόσθετα,το αίσθημα του "νοιάζομαι για εκείνη/ εκείνον που είμαι ερωτευμένος" εμπλουτίζει με περισσότερες πινελιές ηδονής,το ερωτικό μας μεθύσι.Για λόγους,λοιπόν, καθαρά ερωτικούς (άρα αφροδίσιους),ο σεβασμός του εαυτού μας και της/του ερωτικού μας συντρόφου είναι κάτι σαν εκ των ων ουκ ανευ.

Σαν αφιέρωμα στη σημερινή επέτειο,ανέβασα το τραγούδι των Queen,I was born to love you.Ο Freddie Mercuri ήταν ένα απ τα πρώτα διάσημα θύματα της επιδημίας του AIDS.Σαν μνήμη του ,για σήμερα, ας κρατήσουμε τους στίχους αυτού του τραγουδιού που ο ίδιος έγραψε :

"Γεννήθηκα για να σ'αγαπώ με κάθε χτύπο της καρδιάς μου, γεννήθηκα για να σε προσέχω κάθε μέρα της ζωής μου..."

Νομίζω ότι αυτό το τετράστιχο συνοψίζει την πεμπτουσία του "ερωτεύεσθαι",άρα της αφροδίσιας υγείας και κάπως έτσι θα έπρεπε να ξεκινούμε την ενημέρωση των παιδιών γύρω απ τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα.

Ο κώδικας τιμής του φλέρτ (αφιερωμένο στην ημέρα εξάλειψης της βίας κατα των γυναικών)

Σήμερα είναι η παγκόσμια ημέρα εξάλειψης της βίας κατα των γυναικών.Το δικό μου αφιέρωμα σε αυτή τη μέρα είναι ένα κείμενο για τις αντρικές βλέψεις γύρω απ το φλέρτ. Το πως συνδέω αυτά τα δύο,θα φανεί στο τέλος.

Ένα απ τα παράπονα που συχνά διατυπώνουν οι γυναίκες είναι ότι οι άντρες σταματήσαμε να φλερτάρουμε.Η αλήθεια είναι ότι το φλέρτ δεν ήταν ποτέ εύκολη υπόθεση για τον άντρα.Η ζωϊκή καταγωγή μας ,μας εφοδιάσε με μια βασική γραμμή ερωτοτροπίας ,αυτήν κατα την οποία το αρσενικό επιδεικνύει τη δύναμη και την υπεροχή του στο θηλυκό.Αυτή η στοιχειώδης γραμμή εξυπηρετούσε την ανάγκη του θηλυκού να βρεί έναν σύντροφο με μεγάλες δυνατότητες επιβίωσης (απο άποψη φυσικής επιλογής).



Με το πέρασμα του χρόνου οι κοινωνίες μας και οι σχέσεις των μελών τους απέκτησαν πιο σύνθετη μορφή απο εκείνες των αγελαίων ζώων.Η μυϊκή δύναμη δεν ήταν το αποκλειστικό τεκμήριο για καλύτερη επιβίωση.Παράλληλα το σέξ άρχισε να αποσυνδέεται απ'την βιολογική σκοπιμότητα της αναπαραγωγής.Ήταν η λειτουργία εκείνη που οδηγούσε σε ευχαρίστηση τους δυο συντρόφους και έτσι τους κινητοποιούσε να παραμείνουν μαζί,τους έδενε.Αυτές οι δυο συνιστώσες ήταν που έδωσαν στο φλέρτ άλλη κατεύθυνση απο αυτήν με την οποία ξεκίνησε.Ο άντρας δεν έφτανε να επιδεικνύει μόνο τη δύναμη του,δεν έφτανε να επιδεικνύει τις εξουσίες του, έπρεπε να καλύπτει και το ζήτημα της συντροφικής διάρκειας,με άλλα λόγια να μιλήσει στη γλώσσα των συναισθημάτων.

Κάπου εδώ άρχισε ο πονοκέφαλος για τον άντρα μιας και το συναίσθημα ήταν πιο κοντά στη θηλυκή φύση.Εξελικτικά το αρσενικό ήταν επιφορτισμένο με πιο πρακτικά ζητήματα και το θηλυκό με την ανατροφή των παιδιών άρα με μια ιδιαίτερη ευαισθησία στην δημιουργία συναισθηματικών δεσμών.Όμως τα πράγματα δεν είναι απολύτως διαχωρισμένα, άντρας=πρακτική λογική και γυναίκα=συναίσθημα.Συμβαίνει κάτι ανάλογο με ότι ισχύει με τις ορμόνες φύλου.Μπορεί τα οιστρογόνα να παράγονται κυρίως στο γυναικείο σώμα, φσυιολογικά όμως μια μικρότερη ποσότητα τους παράγεται και στο αντρικό.Αντίστοιχα το ίδιο γίνεται και με τα άρρενα στεροειδή.Το συναίσθημα δεν είναι μια καθοριστική παράμετρος διαφυλικής (σεξουαλικής) συμπεριφοράς μόνο για την γυναίκα αλλά σε κάποιον βαθμό επιρρεάζει και τον άντρα. Στο βίντεο "Ερωτογενείς ζώνες : σημεία και τερατολογίες" βαφτίζω σαν σημείο Υ την δομή του εγκεφάλου στην οποία συναντιούνται αισθητικές και ψυχικές πληροφόριες και το άρθροισμα τους διαμορφώνει τη σεξουαλική μας απάντηση.Ας μην ξεχνούμε τις ψυχικές παραμέτρους των σεξουαλικών διαταραχών του ανδρός πχ στρές και διαταραχή στυτικής λειτουργίας ή αυτοεκτίμηση και διαταραχές οργασμού (πρόωρη εκσπερμάτιση κλπ).

Απο τα παραπάνω καταλαβαίνει κανείς ότι τελικά το φλέρτ ,όσο δύσκολο κι αν μας φαίνεται,δεν είναι μια ποινή που έβαλαν οι γυναίκες στους άντρες.Αντίθετα,είναι μια ευκαιρία ώστε ο άντρας να έρχεται σε επαφή με πιο συναισθηματικές του χορδές οι οποίες επίσης επιρρεάζουν τη σεξουαλική του απάντηση.Στον τίτλο έβαλα την περιγραφική φράση "κώδικας τιμής" όχι όμως με την έννοια κάποιων κοινά (μεταξύ ανδρών) συμφωνημένων άκαμπτων ηθικών κανόνων.Ο κώδικας που υπαινίσομαι προκύπτει απο συμφωνία που κάνει ο καθένας μας με τον ίδιο του τον εαυτό.Μια συμφωνία που στοχεύει όχι απαραίτητα σε περισσότερες αλλά κυρίως σε ηδονικά πλουσιότερες ερωτικές εμπειρίες :



1)Το φλέρτ επικεντρώνεται σε μια γυναίκα μόνο.

Με άλλα λόγια όταν φλερτάρουμε μια γυναίκα χάνονται απ τα μάτια μας όλες οι άλλες.Δεν αναφέρομαι σε savoir vivre μανιέρες ούτε και σε φάσεις που κολλάμε σε ένα άτομο.Όταν εστιάζουμε όλο μας τον ερωτισμό σε μια γυναίκα ,εμείς οι ίδιοι αποδεχόμαστε τις επιθυμίες μας,το ιδιαίτερο γούστο μας.Μια γυναίκα μπορεί να εκφράζει καλύτερα αυτό που επιθυμούμε περισσότερο και δεν κωλώνουμε να παραδεχτούμε δημόσια την επιλογή μας,προσφέροντας οι ίδιοι πρώτοι στήριξη στον εαυτό μας.Σε αυτήν τη γυναίκα επιθυμούμε να κάνουμε έρωτα, αυτη η γυναίκα ξεδιπλώνει την ερωτική μας έκφραση σε όλο της το μεγαλείο.Αυτή η γυναίκα μπορεί να γίνει "μαγικό" σύμβολο για τη μέγιστη διέγερση της ερωτικής μας επιθυμίας.

Η τακτική του καμακώματος,το "τα ρίχνω σε πολλές ταυτόχρονα για να αυξηθούν οι πιθανότητες ή για να μην το πάρει κάποια επάνω της ή για να μην με πάρει απο κάτω εμένα αν δεν τα καταφέρω με τη συγκεκριμένη γυναίκα" ριζώνει απο μια διαφορετική στάση απέναντι στον εαυτό μας.Εδώ πρωταγωνιστικό ρόλο,αυτό που μας καίει,δεν έχει η συγκεκριμένη επιλογή μιας γυναίκας αλλά η ανάγκη μας να μην νιώσουμε χαμένοι,μειωμένοι."Δεν θέλω να με περάσουν για μα..κα" συχνά ακούγεται σαν επιχείρημα.Μέσα μας λοιπόν υπάρχει η αντιστοίχηση του αποδέχομαι το γούστο μου (τον εαυτό μου) με τον χαρακτηρισμό "μα..κας".Είναι άλλο πράγμα να αποδέχεσαι και να στηρίζεις τον εαυτό σου και άλλο να τον προφυλάσεις εγωϊστικά.Στην πρώτη περίπτωση αγωνίζεσαι για τις επιθυμίες σου ενώ στη δεύτερη αγωνίζεσαι να αποτινάξεις απο πάνω σου έναν αρνητικό χαρακτηρισμό που εσυ ο ίδιος έχεις αποδεχτεί για τον εαυτό σου.

2)Το φλέρτ είναι ειδικό και μοναδικό για κάθε γυναίκα.

Απ την εφηβεία μας ακόμα ονειρεύομαστε το να μπορούσαμε να έχουμε έτοιμες στρατηγικές οι οποίες με επιτυχία θα μας οδηγούσαν στην κατάκτηση του θηλυκού μας θησαυρού.Μια τέτοια γνώση θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί και σαν "φιλοσοφική λίθος" του φλέρτ.Δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν υπάρχει γιατί αν υπήρχε θα έπρεπε σαν προυπόθεση να ισχύουν και τα παρακάτω : α) Όλες οι γυναίκες πάνω κάτω είναι ίδιες και έτσι με λίγες τεχνικές έχουμε επιτυχία σε όλες, β) Μπορεί ένας άνθρωπος να ασκήσει απόλυτο έλεγχο στο μυαλό των άλλων και να τους κατευθύνει όπως επιθυμεί (μαγικός τρόπος σκέψης).Μπορεί κάποιες φορές να έχουμε την ψευδαίσθηση (να μας μοιάζει σαν) ότι κάποια απ τις παραπάνω προτάσεις ισχύει όμως εξετάζοντας τα πράγματα πιο ρεαλιστικά αποδεικνύεται μάλλον το αντίθετο.Η ίδια η εξέλιξη της πραγματικότητας είναι αυτή που διαψεύδει τις παραπάνω προτάσεις.Αυτό που θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ασφαλέστερα είναι ότι ο καθένας μας μπορεί να γνωρίζει καλύτερα μόνο τον ίδιο του τον εαυτό όπως και να ελέγχει περισσότερο μόνο τον ίδιο του τον εαυτό.

Βέβαια, η φράση "να είσαι ο εαυτός σου" ηχεί στ'αυτιά μας σαν συμβουλευτική προτροπή,σαν κάτι το οποίο θα πρέπει να προσπαθήσουμε ξοδεύοντας επιπλέον ενέργεια για να το κάνουμε.Ουσιαστικά όμως αυτή η έκφραση είναι ένα αξίωμα κοινής λογικής,μιας αυτονόητη αλήθεια.Αυτό που ο καθένας μας μπορεί να είναι ευκολότερα,με λιγότερη δαπάνη ενέργειας, είναι να είναι ο εαυτός του.Το να προσπαθείς να γίνεις κάποιος άλλος απαιτεί μεγαλύτερη προσπάθεια,περισσότερη ενέργεια. Αυτήν την ενέργεια την σπαταλάς στην προσπάθεια σου να σκηνοθετήσεις τον εαυτό σου,να προπρογραμματίσεις τον εαυτό σου ,να μην αφήσεις να βγεί κάτι πηγαία και αυθόρμητα. Προσπαθείς να παπαγαλίσεις κάποιες ατάκες,να κοπιάρεις κάποια σχήματα συμπεριφοράς και να τα πλασάρεις σε όποια γυναίκα κι αν βρεθεί μπροστά σου.Αυτό όμως δεν είσαι εσύ αλλά η προσποίηση κάποιου άλλου.Ο μόνος που δεν μπορούμε ούτε να επαναλάβουμε ούτε να αντιγράψουμε είναι ο εαυτός μας. Όταν "είμαι το εγώ μου" είναι κάτι που δεν μπορώ να συνειδητοποίησω πως γίνεται.Ο έρωτας είναι μια λειτουργία της μορφής "είμαι το εγώ που φέρω μέσα μου" αφου έτσι μόνο μπορούμε να έχουμε πρόσβαση σε αυτό που μας ευχαριστεί περισσότερο,στον οργασμό μας.Το φλέρτ ,λοιπόν, είναι ειδικό και μοναδικό για κάθε γυναίκα γιατί την ώρα που φλερτάρω είμαι ο εαυτός μου άρα δεν μπορώ να επαναληφθώ,δεν γίνεται να κάνω κόπια μου.

3)Είναι φυσιολογικό όταν φλερτάρουμε να φοβόμαστε.

Υπάρχει η εσφαλμένη αντίληψη οτι αυτός που φλερτάρει μπορεί να αισθάνεται απόλυτα cool μέσα του.Αυτό μπορεί να συμβαίνει στις κινηματογραφικές ταινίες ή όταν εμείς υποκρινόμαστε,δεν συμβαίνει ποτέ όμως όταν κάποιος φλερτάρει τη γυναίκα που μαγνητίζει έντονα το ενδιαφέρον του. Αλήθεια γιατί νιώθουμε έτσι ή γιατί θα πρέπει να θεωρούμε φυσιολογικό και αναπόφευκτο το να νιώθουμε έτσι ;

Η απάντηση βρίσκεται μάλλον στους αρχαίους ημών προγόνους.Μέσα μας,στο DNA μας, κουβαλούμε απομεινάρια των εξελικτικών μας προγόνων.Οι πρώτες ανθρώπινες κοινωνίες ήταν μικρές ομάδες ανθρώπων,φυλές,και μέσα σε αυτές υπήρχε ένας που έπαιρνε αποφάσεις,ο αρχηγός της φυλής.Τα θήλεα άτομα ήταν λίγα κι ο αρχηγός είχε τον πρώτο λόγο στο να επιλέξει τις "καλύτερες" γυναίκες.

Το να είναι κάποιος άνθρωπος ενταγμένος σε μια φυλή ήταν ζωτικής σημασίας για την επιβίωση του.Το να είσαι μόνος ήταν κάτι σαν αυτοκτονία αφου αργά ή γρήγορα σαρκοβόρα ζώα ή περιβαλλοντικές δυσκολίες θα σε οδηγούσαν στον θάνατο.Για να είσαι όμως μέλος σε μια φυλή θα έπρεπε να αποδέχεσαι τους κανόνες της φυλής,άρα θα έπρεπε να σέβεσαι και τον αρχηγό, κι αφου εκείνος είχε τον πρώτο λόγο στο ζευγάρωμα μπορεί να έμενες ακόμα και χωρίς ταίρι,άρα χωρίς απογόνους που κι αυτό ήταν μια μορφή θανάτου.Άν έκανες το σφάλμα να διεκδικήσεις (πείτε το φλερτάρεις) θηλυκό που είχε επιλέξει ο αρχηγός τότε ή σε πετούσαν απ τη φυλή ή σε σκότωνε ο αρχηγός με τους πέριξ του.

Βέβαια,οι συνθήκες ζευγαρώματος σήμερα είναι πολυ διαφορετικές απο τότε.Ο κάθε άντρας μπορεί να επιλέξει τη γυναίκα της αρεσκείας του και να την διεκδικήσει ακόμα και αν βρίσκεται εκείνη ήδη σε σχέση.Στην τελευταία περίπτωση μπορεί η διεκδίκηση να μην είναι ηθικά έγκυρη όμως σίγουρα δεν σε περιμένει η τύχη του πρωτόγονου κακόμοιρου ανθρώπου που θα έβλεπε την πόρτα εξόδου απ τη φυλή ή απ τη ζωή.Οι προσαρμογές του γεννητικού υλικού καθυστερούν αρκετά σε σχέση με τις αλλαγές του περιβάλλοντος.Μπορεί να ζούμε σε προηγμένες κοινωνίες (καλά το προηγμένες μη το παίρνετε τοις μετρητοίς) αλλά ένα μέρος του μαλιάρη Homo Sapiens εξακολουθεί να συντηρείται μέσα μας.Έτσι λοιπόν την ώρα που εσύ φλερτάρεις ο εντός σου πρωτόγονος άνθρωπος φοβάται την έξοδο του απ την αρχέγονη φυλή.



4)Το φλέρτ είναι κάτι σαν προσύμφωνο σχέσης.

Συχνά,οι άντρες, είμαστε επιφυλακτικοί στο φλέρτ που κάνουμε έχοντας σαν επιχείρημα ότι αν της δοθούμε πολύ εκείνη μπορεί να το εκμεταλλευτεί ή να αδιαφορήσει για εμάς ή να μας έχει του χεριού της απο εκεί και πέρα.Απ την άλλη πλευρά κι οι γυναίκες παρουσιάζουν μια αντίστοιχη θεωρία.Είναι επιφυλακτικές ,δηλαδή,στο να ενδώσουν στο φλέρτ κάποιου άντρα γιατί το έκαναν ήδη στο παρελθόν και εξαπατήθηκαν.Κι οι δυο πλευρές έχουν τα δίκια τους ωστόσο αυτός που πληρώνει τελικά τα σπασμένα (απωθημένα) είναι το ίδιο το φλέρτ.

Σαν άντρες καλό είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι φλερτάρω σημαίνει εκφράζομαι.Είναι σαν να σε καταλαμβάνει ολοκληρωτικά ένα συναίσθημα κι εσυ να το μετασχηματίζεις σε νότες συνθέτοντας ένα μουσικό κομμάτι.Είναι σαν να σε εμπνέει ένα πρόσωπο και να καθοδηγεί τα χέρια σου ,σαν να είσαι υπνωτισμένος,κι αυτά να πιάνουν τα πινέλα για να δημιουργήσουν το πορτραίτο του προσώπου αυτού. Φλερτάρωντας μια γυναίκα δεν κάνεις τιποτα άλλο απ το να συνθέτεις ή να ζωγραφίζεις ,με λόγια και συμπεριφορά,το πορτραίτο εκείνης που σε μάγεψε.Λίγο αργότερα όταν θα της κάνεις έρωτα θα προσπαθείς να αναπαραστήσεις στην επιδερμίδα της την ομορφιά που γεννάει μέσα σου.Η σχέση σας δεν θα είναι τίποτα άλλο απο μια προσπάθεια μετουσίωσης της μαγείας που δημιουργεί αυτή η γυναίκα μέσα σου ,σε έναν πίνακα απο συναισθηματικούς χρωματισμούς.

Το ζευγάρι όταν διανύει τα πρώτα μέτρα του συντροφικού σχετίζεσθαι ,συνήθως, βγάζει φωτογραφίες στις οποίες βλέπεις και τους δυο τρισευτυχισμένους.Αργότερα,οι φωτογραφίες αυτές μπαίνουν σε ένα άλμπουμ και οι δυο σύντροφοι όταν αναφέρονται στη σχέση τους ,είτε στα πλαίσια ερωτικών στιγμών τους είτε όταν διηγούνται τη σχέση τους σε άλλους, ανατρέχουν στο άλμπουμ αυτό.Το φλέρτ δεν είναι τίποτα άλλο απο μια τέτοια πρώτη πρώτη φωτογραφία της επιθυμητής σας σχέσης.Εφόσον αυτή η εμπειρία ευχαριστεί και τους δυο είναι κάτι που θα θέλουν να τους συμβαίνει στη ζωή τους όσο πιο συχνά γίνεται.Το φλέρτ γίνεται το βασικό κίνητρο για να θέλουμε να πετύχει η σχέση μας.Ο άντρας θέλει να συνεχίσει να μεθάει απ την σύντροφο του και η γυναίκα θέλει να συνεχίσει να βλέπει τον σύντροφο της να μεθάει αποκλειστικά εξαιτίας της.Βέβαια η καθημερινότητα με τους ρυθμούς και τις επιταγές της αποσυνδέει τους δυο συντρόφους απ τον στόχο αυτό.Αυτό σημαίνει ότι απαιτείται δουλίτσα και προσπάθεια κι απ τους δυο.Το άλμπουμ των πρώτων φωτογραφιών όταν ξανανοίγει πρέπει να ακουμπά στα πόδια και των δυο.

Σε αυτό το σημείο επιτρέψτε μου να αναφερθώ στην ταινία "Πριν τα μεσάνυχτα", η οποία είναι η τελευταία της τριλογίας του R.Linklater (Πριν το ξημέρωμα,Πριν το ηλιοβασίλεμα,Πριν τα μεσάνυχτα) και κατα την γνώμη μου η καλύτερη.Ένας λόγος που τη βρίσκω σαν καλύτερη είναι το ότι είναι γυρισμένη στην Ελλάδα και ότι συμμετέχει η Ξένια Καλογεροπούλου.Επι της ουσίας όμως είναι η καλύτερη γιατί βάζει στο μικροσκόπιο τη φθορά της σχέσης μεσα στο γάμο. Στις δυο πρώτες ταινίες παρακολουθούμε δυο νέους,τον Jesse (Ethan Hawke) και την Celine (Julie Delpy),σε δυο διαφορετικά στιγμιότυπα της ζωής τους όπου το φλέρτ είναι ο βασικός τρόπος με τον οποίο συνδέονται.Στην τρίτη ταινία ξανασυναντούμε το ζευγάρι αυτό μετά απο δέκα χρόνια έγγαμης συμβίωσης.Ενώ στις πρώτες ταινίες έψαχναν αφορμές για να είναι μόνοι στην τελευταία ταινία θαρρείς και ψάχνουν αφορμές για να μην είναι μόνοι.Σε όλη την ταινία αναφέρονται ,συχνά πυκνά, και οι δυο ήρωες στην περίοδο που φλέρταρε ο ένας τον άλλον και οι υπαινιγμοί του τύπου "αν με γνώριζες σήμερα για πρώτη φορά θα με φλέρταρες όπως τότε ;" ανταλλάσονται και απ τις δυο πλευρές.Οι φίλοι τους,δωρίζουν μια ρομαντική βραδιά στο ζευγάρι,μακριά απ τα παιδιά τους.Όσο πλησιάζει η ώρα που οι δυο σύντροφοι θα βρεθούν στο κρεβάτι τόσο πιο νευρικοί γίνονται.Ώσπου ξεσπάει ένας καυγάς που στην ουσία του βρίσκεται το ερώτημα "γιατί δεν φλερτάρει ο ένας τον άλλον όπως τότε ;".Το φλέρτ είναι αυτό που τους επανασυνδέει.

Φοβόμαστε να εκφραστούμε ερωτικά μήπως θεωρηθούμε δεδομένοι απ τον επιθυμητό ετερόφυλο παρτενέρ.Μα φυσικά και πρέπει να μας θεωρεί δεδομένους όσο και οι δυο λειτουργούμε θετικά στο χτίσιμο μιας σχέσης που θα έχει πολλές τέτοιες στιγμές.Όσο πιο εκφραστικοί γινόμαστε τόσο πιο ευκρινής βγαίνει η φωτογραφία της επιθυμητής σχέσης,που στο μέλλον θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν χάρτης για να βρίσκει ο ένας σύντροφος τον άλλον καθώς θα είναι,κι οι δυο, χαμένοι στην καθημερινότητα τους.

Με αφορμή τη σημερινή επέτειο ας δούμε λίγο πιο ουσιαστικά το ζήτημα του σεβασμού των γυναικών.Δεν είναι θέμα ηθικολογίας.Είναι θέμα σεβασμού του ίδιου μας του εαυτού.Η γυναίκα είναι ο άνθρωπος εκείνος που μπορεί να ενσαρκώσει τα όνειρα μας.Βεβαίως όλες οι γυναίκες δεν μπορούν να ενσαρκώσουν τα όνειρα κάθε άντρα και αυτό είναι απόλυτα κατανοητό γιατί συμβαίνει.Υιοθετώντας μια υποτιμιτική στάση απέναντι στις γυναίκες,επειδή κάποιες εκπρόσωποι τους δεν ταίριαξαν στα όνειρα μας,υποτιμούμε ουσιαστικά την ανάγκη μας να επιθυμούμε και να ονειρεύομαστε χαρές για τον εαυτό μας.Εξαπατώντας τις γυναίκες ,κακοποιούμε την πηγή του ωραίου μέσα μας,αυτού που μπορεί να μας χαρίσει την ευτυχία που αναζητούμε.

　

　

Στις 17/11....έχει πανσέληνο (ή το σινεμά "Παράδεισος" της ψυχής)

17 Νοεμβρίου.Άλλη μια επέτειος στην οποία είθισται ν'ακούμε πομπώδεις λόγους απο μάλλον "μικρόσχημους", ιστορικά, ανθρώπους.Εχει χυθεί τόση πολλή κομματική μπογιά σε αυτή τη μέρα που φοβάμαι ότι αν όντως είχε κάποιο νόημα να μεταφέρει, αυτό αρχίζει και γίνεται μάλλον παρδαλό.Επειδή ποτέ δεν με ενδιέφεραν οι πολιτικάντικες αποχρώσεις,θα προσεγγίσω τον πιθανό παλμό ,μιας τέτοιας επετείου,μέσα απ την ανθρωπιά και το συναίσθημα.Η αίσθηση μου είναι ότι σε μια γιορτή δημοκρατίας δεν πρωταγωνιστούν άνθρωποι με εμπάθειες και μονοχρωματικό ιδεασμό.Περισσότερο ταιριαστοί μου φαίνονται οι άνθρωποι με ποικιλία και ευρύτητα απόψεων.Όμως,αυτό αφορά το μυαλό τους κι εγώ επιλέγω να ακροασθώ την καρδιά τους.Ήταν νέοι,ιδεολόγοι ή ιδεαλιστές,οραματιστές ή ονειροπόλοι,είχαν δηλαδή έναν μάλλον εφηβικό τρόπο σκέψης. Μια δύναμη που σίγουρα εξουσιάζει τέτοιους ανθρώπους είναι ο έρωτας.

Το βράδι αυτης της 17ης Νοεμβρίου θα έχει πανσέληνο. Ας αγκυροβολήσουμε τα μάτια μας στο φεγγάρι και ας μεθύσουμε απ το άρωμα του.Αυτό και μόνο αρκεί ώστε να μπούμε στους ρυθμούς ενός εφηβικού σκέπτεσθαι.Αυτό και μόνο αρκεί για να "φτιαχτούμε" απο αναθυμιάσεις ιδεών, όχι μικροκομματικών και διασπαστικών, αλλά ενωτικών και πανανθρώπινων.Αυτό ακριβώς είναι παλμός ζωής που σε κάνει να νιώθεις περήφανος για την ανθρώπινη φύση σου............

　
  Μια μέρα μαζί σου σίγουρα δεν θα διαρκεί μόνο εικοσιτέσσερις ώρες.Θα πρέπει να κρατά πολύ παραπάνω ,ίσως και μια ολόκληρη ζωή.Κι αυτό δεν είναι ούτε υπερβολή,ούτε ζαχαρωμένα λόγια.Συλλογίσου ,για λίγο,μια οποιαδήποτε περίοδο της ζωής σου,ας πούμε όλον τον τελευταίο χρόνο. Αρκετές μέρες του θα είχαν έγνοιες,προβληματισμούς ή και στεναχώριες.Αλήθεια,όμως, πόσες απο αυτές τις μέρες θυμάσαι με λεπτομέρεια ; Μάλλον λίγες και ελάχιστα.Πιο έντονα αποτυπώθηκαν μέσα σου οι μέρες ή οι στιγμές που σου συνέβη κάτι όμορφο,κάτι εξαιρετικό.Μπορεί οι μέρες ή οι στιγμές αυτές να μην ήταν πολλές,όμως καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος των αναμνήσεων αυτού του χρόνου.Το ακόμα πιο σίγουρο είναι ότι όσο περνάει ο καιρός,αυτές οι λίγες ξεχωριστές στιγμές θα είναι οι μόνες αναμνήσεις που θα έχεις απο αυτόν τον χρόνο.Άν λοιπόν για μένα είσαι κάτι τόσο ξεχωριστό, πως θα μπορούσε η όποια μέρα μαζί σου να διαρκεί 24 ώρες,πως θα μπορούσαν οι όποιες στιγμές μαζί σου να είναι μόνο μερικά λεπτά ; Μπορεί η ομορφιά σου να κατακτά ακαριαία τα μάτια,το ιδιαίτερο και το μοναδικό της ,όμως, καταλαμβάνουν πολλή μνήμη.Μνήμη που αντιστοιχεί σε χρόνια ζωής.

Τη μέρα μαζί σου,μόνο εσύ είναι ότι ακούγεται σε όλη τη φύση.Κάθε ήχος σου γίνεται συμπαντικό τραγούδι.Εσυ είσαι και το άρωμα εκείνης της μέρας.Κάθε ουσία σου γίνεται εσάνς όλου του αέρα.Στη μέρα μαζί σου,μονάχα χάδια και φιλιά μπορούν να σε αγγίξουν.Γύρω σου μια αγκαλιά σε προστατεύει απ'οτιδήποτε άλλο.Κι αν όλα αυτά ακούγονται υπερβολικά,το μόνο μου επιχείρημα είναι ότι έτσι έχω σκεφτεί,έτσι ονειρεύομαι μια τέτοια μέρα.Αυτό θέλω να ζω μια τέτοια μέρα, αυτό θέλω να θυμάμαι,αυτό είναι ότι θα καταθέτω σαν γεγονός της μέρας.

Η μέρα μαζί σου,μια τέτοια μέρα,δεν ξέρω πότε θα'ρθεί , γνωρίζω όμως ότι κάπου ήδη υπάρχει.Μπορώ να την αναπνέω, να την ακούω,να την αισθάνομαι κλείνοντας τα μάτια μου.Μια τέτοια μέρα δεν υπάρχει μιζέρια,δεν υπάρχουν μικρότητες,ούτε θόρυβοι,ούτε "φαντάσματα".Γιατί μια τέτοια μέρα αγαπώ όλο τον κόσμο αφου μέσα σε αυτόν γεννήθηκες και υπάρχεις εσύ. Είναι σαν να φτιάχτηκε ο κόσμος για να γαρνίρει την παρουσία σου.Αλήθεια,πως μπορείς να μην λατρεύεις αυτόν τον κόσμο ; Eίναι τόσο ιερά όμορφες τέτοιες στιγμές που το μόνο που θα με φόβιζε θα ήταν το να μην τις χαλάσω με κάποια αδυναμία μου ή κάποιο λάθος μου.




　

　
Άν νιώσεις όλα αυτά για έναν άνθρωπο γίνεσαι ανθρώπινος.Εκείνη δεν πρωταγωνιστεί μόνο σε ένα όνειρο σου αλλά φυλάει τον παράδεισο σου.Όσο η ψυχή σου βρίσκεται σε εγρήγορση για μια τέτοια μέρα τόσο ομορφότερη γίνεται η ζωή σου.Σε αυτή τη μέρα θέλει όλος ο κόσμος να ζεί.Κι αν κάποιοι όλο αυτό το λένε ουτοπία,ας μην ξεχνούνε ότι εκεί έχει γεννηθεί κάθε μεγάλη αξία......

Δεν πιστεύω αυτούς που λένε ότι η 17/11 είναι κάποια γιορτή, μιας και τους διαψεύδουν οι ίδιες τους οι πράξεις.Άν αληθεύει κάτι ,όμως ,απο αυτά που λένε τότε έτσι κάπως θα έσφυζε ο παλμός των πρωταγωνιστών εκείνης της ημέρας.Αίμα χάνεται μόνο σε δολοφονίες.Η ουσιαστική και αναγκαία επανάσταση είναι αυτή που μοιράζει/αποβλέπει/ συνεπάγεται την αγάπη....αποκλειστικά και μόνο.

　

Η "δικτατορία" του Έρωτα (τ'ακκόρντα των συναισθημάτων)

Με αφορμή τις μνήμες της σημερινή επετείου,μνήμες γεγονότων που προκάλεσε μια wannabe παγκόσμια δικατορία,θα ήθελα να μιλήσω για μια άλλη δικακτορία,τη "δικτατορία" των συναισθημάτων.Δεν θα ήταν μάλιστα υπερβολή αν λέγαμε ότι ανάμεσα σε όλα τα συναισθήματα, ο έρωτας είναι ο μεγαλύτερος "δικτάτορας".Η λογική,ο ορθολογισμός είναι πιο δημοκρατικές νοητικές λειτουργίες αφου μπορείς να διαπραγματευτείς μαζί τους ,μπορείς να επιχειρηματολογίσεις και να τροποποιήσεις μια έκβαση/απόφαση.Αντίθετα,στο συναίσθημα και ακόμα περισσότερο στον έρωτα δεν έχεις τέτοια περιθώρια διαπραγματεύσεων. Όταν μπείς στη δίνη τους ,υποτάσσεσαι σχεδόν ακαριαία και σίγουρα ολοκληρωτικά.Στον έρωτα ,μάλιστα,μπορεί το "ΟΧΙ" να αναζοπυρώνει περισσότερο το "ΝΑΙ".

Η συσχέτιση του έρωτα με τους πολιτικούς δικτάτορες δεν είναι απλώς ένα παιχνίδι με τις λέξεις.Τόσο ο έρωτας όσο και ένας δικτάτορας σε δεσμεύουν ολοκληρωτικά,σου στερούν την ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης (στον έρωτα το λέμε και κόλλημα) κι ακόμα περισσότερο και οι δυο σε προσβάλλουν με την ίδια "ύπουλη" τακτική,τη σαγήνη,τη γοητεία.Ο δικτάτορας πρώτα σαγηνεύει τις μάζες και σαν ναρκωτικό καταστέλει την κρίση τους και μετά χειρίζεται και κατευθύνει ο ίδιος τη δύναμη τους.Κανένας δικτάτορας δεν είναι σούπερμαν.Κάποιοι μηχανισμοί (στους οποίους θα αναφερθώ παρακάτω) φανατίζουν πλήθος γύρω απ το πρόσωπο τους.Αυτός ο φανατισμός κινητοποιεί αρθροιστικά τη μαχητικότητα των οπαδών τους και παράγει την "υπερδύναμη" τους. Ο δικτάτορας είναι το μυαλό που εξουσιάζει τους μύες των οπαδών του. Κάτι ανάλογο κάνει και ο έρωτας.Πρώτα κατακτά το μυαλό μας και μέσω αυτού χειρίζεται όλη μας την ύπαρξη.Αυτό μας κάνει ταυτόχρονα δυνατούς αλλά και αδύναμους,τολμηρούς και φοβισμένους,μας "τρελαίνει".

Το πως ακριβώς καταφέρνουν να κερδίσουν το μυαλό μας είναι κάτι που με ενδιαφέρει ως θύμα αυτής της κατάκτησης,ειδικά στον έρωτα.Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποια επιτυχημένη τακτική να γοητεύεις όλους τους ανθρώπους,ακόμα όμως κι αν υπήρχε δεν θα ήθελα ποτέ να τη διδαχθώ.Νομίζω ότι όταν κατέχεις τη δύναμη να γοητεύεις τους πάντες ή όταν κατέχεις την ψευδαίσθηση αυτής της δύναμης,δεν αργεί και πολύ να σου "τη στρίψει" εντελώς.Στα μάτια σου,η δύναμη αυτών που σαγηνεύεις γίνεται δική σου δύναμη και ο αντικακτοπτρισμός σου παίρνει διαστάσεις θεού.Κάτι τέτοιο εκτός απο αρρωστημένο (ναρκισσιστικό παραλήρημα,"είμαι θεός,δοξάστε με") είναι και μίζερο αφου ένας θεός δεν έχει θεούς άρα δεν μπορεί να γοητευθεί απο άλλους,δεν μπορεί να ερωτευθεί άλλους.Δε νομίζω ότι θα μπορούσε να υπάρξει πιο άχαρη ζωή απο εκείνη ενος ανθρώπου που θα έχανε το χάρισμα του να ερωτεύεται.Ο τρόπος λοιπόν που προτιμώ να προσεγγίζω το φαινόμενο της σαγήνης είναι απ την πλευρά του θύματος έχοντας σαν αξίωμα (εγώ το λέω ευλογία) ότι έχω σαγηνευτεί απο άλλους και θα συνεχίσω να σαγηνεύομαι,άρα να ερωτεύομαι.Να διευκρινήσω ότι λέγοντας θα συνεχίσω να ερωτεύομαι,δεν αναφέρομαι σε καρδιά αγκινάρα.Μπορείς να ερωτεύεσαι ξανά και ξανά ακόμα και μόνο έναν άνθρωπο ή και κάτι που κάνεις ή που πιστεύεις.

Μια άλλη μορφή "δικτατορίας" με βοηθάει να κατανοήσω πιο σχηματικά το φαινόμενο του να σαγηνεύεται κανείς.Αναφέρομαι στη μουσική.Όλοι έχουμε την εμπειρία του να ακούμε ένα κομμάτι ή ένα τραγούδι και σχεδόν αμέσως και κάπως αυτοματοποιημένα,να κολλάμε.

　

Επέλεξα να ανεβάσω το Love in the morning του Ennio Morricone απ την ταινία Lolita (Andrian Lyne,1997).Αυτό το μουσικό θέμα (όπως και κάθε άλλο) αποτελείται απο μια βασική μελωδία (αυτή που ακούγεται απ το 0:13,μάλλον απο φλάουτο) και απο άλλες μελωδίες που παίζονται παράλληλα απο άλλα όργανα και εμπλουτίζουν τη βασική μελωδία.Αυτές οι παράλληλες μελωδίες,αυτές οι νότες που παίζονται παράλληλα προς το βασικό θέμα,αποτελούν τις συγχορδίες ή ακκόρντα.Άν προσπαθούσαμε με το στόμα μας να αναπαράγουμε το κομμάτι αυτό,αυτό που θα καταφέρναμε να ψελλίσουμε είναι τη βασική μελωδία.Τ'ακκόρντα δεν μπορούμε να τα μιμηθούμε.Παρότι θυμώμαστε ότι υπήρχαν και αυτά για κάποιο λόγο μοιάζουν απροσδιόριστα.Έτσι,αν πηγαίναμε σε κάποιον που γνωρίζει μουσική και θέλαμε να μας πεί ποιο είναι το συγκεκριμένο κομμάτι,αυτό που θα κάναμε θα ήταν να αναπαράγουμε με τη φωνή μας τις νότες της βασικής μελωδίας.Με άλλα λόγια η βασική μελωδία είναι το σήμα κατατεθέν ενός μουσικού κομματιού,είναι το μέρος που αναγνωρίζουμε.

Άν ο γνωστός μας έπαιζε τις νότες που του μεταφέραμε σε ένα πιάνο, ναι μεν θα αναγνωρίζαμε το κομμάτι αυτό αλλά δεν θα είχε την ίδια επίδραση επάνω μας,όπως στην εκτέλεση που το πρωτοακούσαμε.Του λείπουν τα ακκόρντα,εκείνες οι παράλληλες μελωδίες που αν και δεν μπορούμε να του της μεταφέρουμε,είχαν καθοριστική επίδραση μέσα μας.Χωρίς τ'ακκόρντα η μουσική μας φαίνεται πιο απλοϊκή,πιο μονότονη ίσως και κουραστική. Τ'ακκόρντα ήταν αυτά που πρόσθεταν στη συγκεκριμένη μελωδία,την ιδιότητα να κινητοποιεί το συναίσθημα μας.Αυτοί οι παράλληλοι ήχοι ήταν το συστατικό που έκανε σαγηνευτικό το συγκεκριμένο κομμάτι.



Στο δεύτερο βίντεο ανεβάζω το ίδιο κομμάτι σε πιάνο.Η βασική του μελωδία παίζεται με το δεξί χέρι απ'το 0:08 sec.Το αριστερό χέρι κυρίως και κατα διαστήματα το δεξί,παίζουν τ'ακκόρντα και έτσι η βασική μελωδία αποκτά συναισθηματικό χρωματισμό.Στη γλώσσα του φυσικού κόσμου, η μουσική δεν είναι τίποτα άλλο απο διαδοχικές πιέσεις του αέρα που φτάνουν στο τύμπανο του αυτιού μας,μεταδίδονται σαν ηλεκτρικά ερεθίσματα στον εγκέφαλο μας τα οποία μεταφράζονται σε συγκεκριμένο ήχο.Σύμφωνα με τα όσα έγραψα πιο πάνω,αυτά τα ηχητικά ερεθίσματα,θα μπορούσε κανείς να τα χωρίσει σε δυο ομάδες.Η μια ομάδα αφορά τις νότες που αναγνωρίζουμε ως βασική μελωδία και η άλλη ομάδα τις νότες των ακκόρντων.Η βασική μελωδία μοιάζει να απευθύνεται σε πιο γνωστικές περιοχές του εγκεφάλου που σχετίζονται με την μάθηση και την λεκτική απομνημόνευση.Αντίθετα τ'ακκόρντα έχουμε την αίσθηση ότι μπαίνουν λίγο "βαθύτερα" μέσα μας και δημιουργούν συγκεκριμένα συναισθήματα απέναντι στη συγκεκριμένη βασική μελωδία.

Επιτρέψτε μου να ανοίξω άλλη μια παρένθεση.Στο δεξί μέρος της καρικατούρας που έφτιαξα,απεικονίζω έναν άνθρωπο (δεξιόχειρα) που παίζει πιάνο.Οι νευρικές ίνες που φεύγουν απ τον εγκέφαλο χιάζονται σε κάποιο σημείο της πορείας τους και έτσι αυτές που ξεκινούν απ το δεξιό μισό του εγκεφάλου (ή δεξί ημισφαίριο) καταλήγουν στο αριστερό μισό του σώματος και αντίστοιχα οι ίνες του αριστερού εγκεφαλικού ημισφαιρίου καταλήγουν στο δεξί μισό του σώματος μας.Άν τις ίνες του δεξιού ημισφαιρίου της έβαφα κόκκινες και του αριστερού μπλέ,τότε λόγο του χιασμού,το κόκκινο θα συνεχίζονταν στο αριστερό χέρι και το μπλέ στο δεξί.Τα δυο ημισφαίρια του εγκεφάλου,παρότι είναι συμμετρικά μεταξύ τους,φαίνεται να έχουν διαφοροποιήσεις στην λειτουργία τους.Ίσως η σημαντικότερη όλων είναι ότι το κέντρο αναγνώρισης και παραγωγής του λόγου (κατανοώ τι μου λένε και εκφράζομε με λέξεις) βρίσκεται μόνο στο αριστερό εγκεφαλικό ημισφαίριο (σε δεξιόχειρες).Τα δυο ημισφαίρια συνδέονται μεταξύ τους και επομένως και το δεξί ημισφαίριο συμμετέχει στον λόγο,αλλά το αριστερό έχει τον λόγο πιο "του χεριού" του.Για να μην κουράζω με περισσότερες λεπτομέρειες διατυπώθηκε η άποψη ότι το αριστερό ημισφαίριο είναι περισσότερο λογικό ενώ το δεξί ημισφαίριο σχετίζεται μάλλον περισσότερο με το συναίσθημα.Βέβαια, όλα αυτά είναι πολύ απλοϊκές διατυπώσεις για πράγματα που ακόμα μελετούνται και είναι εξαιρετικά σύνθετα.Ο λόγος που το έκανα αυτό είναι γιατί κουμπώνει με το ότι το δεξί χέρι παίζει τη βασική μελωδία (ελέγχεται απ το λογικό αριστερό ημισφαίριο) και το αριστερό παίζει τ'ακκόρντα (εντονότερη συμμετοχή του δεξιού συναισθηματικού ημισφαιρίου).Εδώ κλείνω την παρένθεση.

Παραλληλίζοντας με τη μουσική με τις άλλες αισθήσεις θα μπορούσαμε να πούμε ότι η αισθητική εμπειρία διαμορφώνεται απο δυο ομάδες ερεθισμάτων.Τα ερεθίσματα που διαμορφώνουν μέσα μας τη "βασική μελωδία" αυτού που αντιλαμβανόμαστε (πχ η μορφή κάποιου ανθρώπου) και τα ερεθίσματα που διαμορφώνουν τα "ακκόρντα" (συναισθήματα που μας γεννά η παρουσία του ανθρώπου αυτού).Σαν "βασική μελωδία" θα χαρακτηρίζαμε ότι μπορούμε να απομνημονεύσουμε με μεγαλύτερη λεπτομέρεια απ τον άνθρωπο αυτό και να το αναπαράγουμε ή περιγράψουμε σε κάποιο βαθμό.Η μορφή του,το ντύσιμο του,οι λέξεις που χρησιμοποιούσε,το βασικό χρώμα της φωνής του,οι κινήσεις ή οι στάσεις του κλπ θα μπορούσαμε να πούμε ότι αποτελούν τη βασική μελωδία αυτού του ανθρώπου.Όλα αυτά όμως δεν εξηγούν και δεν μεταφέρουν πλήρως το τι νιώθουμε με την παρουσία του ανθρώπου αυτού,αυτό που πολλές φορές ονομάζουμε και σαν "κλίκ" που μας κάνει ο συγκεκριμένος άνθρωπος.Τα ερεθίσματα που ευθύνονται γι αυτό το "κλίκ" θα μπορούσαμε να τα παρομοιάσουμε με τα ακκόρντα της μουσικής.Αυτά τα ακκόρντα μπορεί να ξεκινούν απ τον ίδιο τον άνθρωπο που μας γοητεύει και να σχετίζονται πχ με το άρωμα του,τον ιδιαίτερο τόνο στον οποίο μας απευθύνονταν,τους τρόπους συμπεριφοράς του, την αρμονία των κινήσεων του,το πως εκφράζονταν με το βλέμμα του κλπ. Τα ακκόρντα ενός ανθρώπου όμως μπορεί να μην προέρχονται απ τον ίδιο τον άνθρωπο αλλά απ το περιβάλλον στο οποίο συμβαίνει η συνάντηση μαζί του.Για παράδειγμα ένα περιβάλλον ευχάριστο που αναδεικνύει τον άνθρωπο αυτόν,μάλλον θα τον "ακκορντάρει" με θετικά συναισθήματα μέσα μας.

Ακριβώς σε αυτό το σημείο θα μπορούσε κανείς να διατυπώσει μια διαφορά ανάμεσα στον μεγάλο δικτάτορα και τον μεγάλο έρωτα.Οι δικτάτορες,που θυμώμαστε σήμερα,είχαν μια μάλλον μέτρια προς άχαρη "βασική μελωδία " και τ'ακκόρντα τους προέρχονταν απ την συγκεκριμένη εποχή που εμφανίστηκαν,απ΄'οτι τους περιέβαλλε.Σε συνεντεύξεις που έδωσαν ,εκ των υστέρων,οπαδοί των μεγάλων δικτατόρων ακόμα αναρρωτιούνται για το τι ήταν αυτό που τους σαγήνευε σε αυτούς.Παραδέχονται ότι ο λόγος τους ήταν απλοϊκός, η συμπεριφορά τους μάλλον άχαρη αλλά για κάποιον λόγο τους έβλεπαν αλλιώς.Ευτυχώς, υπάρχουν και βίντεο απο εκείνη την εποχή που μπορούν να μας μεταφέρουν τη "βασική μελωδία" των ανθρώπων αυτών στους δημόσιους λόγους τους. Πράγματι,βλέπει κανείς ότι κάθε άλλο παρα χαρισματικούς θα τους έλεγες. Χωρίς να επεκταθώ σε λεπτομέρειες,οι συνθήκες γύρω απο αυτούς ήταν αυτές που τους αναδείκνυαν.Η περίοδος του μεσοπολέμου ήταν μια περίοδος βαθιάς κοινωνικο-οικονομικής και πολιτικής κρίσης, είναι αυτό που λέμε και σαν "στους τυφλούς κυριαρχεί ο μονόφθαλμος".Φοβάμαι ότι μια ανάλογη περίοδο διανύουμε και σήμερα,οπότε αν μας προκύψει κανείς "μονόφθαλμος".....ας μην απορρούμε για το πως μας προέκυψε.

Αντίθετα στον μεγάλο έρωτα,όσο θετικό ακκόρντο κι αν κάνουν οι συνθήκες που επικρατούν γύρω απ το ειδύλλιο,τα καθοριστικά ακκόρντα προέρχονται απ τον συγκεκριμένο άνθρωπο που ερωτεύεσαι.Τα ακκόρντα αυτά ξεπερνούν ή πολλαπλασιάζουν τη βασική του μελωδία.Είναι ακκόρντα που αντηχούν απο μέσα του,ακκόρντα που ακτινοβολούνται απ τον ίδιο, ακκόρντα που του δίνουν μια άλλη,μια μοναδική διάσταση.Ακριβώς αυτή η αυθεντικότητα των ακκόρντων του είναι που κάνει την έλξη μας , προς αυτούς, να αντέχει στο χώρο και στον χρόνο.Θαρρείς και μιλάμε για ανθρώπους μοναδικούς και αναντικατάστατους.Νιώθω πολύ τυχερός που μπορώ να πώ ότι υπάρχουν άνθρωποι που συνδυάζουν μια υπέροχη βασική μελωδία με μαγευτικά ακκόρντα,αποκλειστικά δικά τους.

Για να μην παρεξηγηθώ,αυτό δεν σημαίνει ότι ένας μεγάλος έρωτας θα καταλήξει οπωσδήποτε σε έναν μόνιμο δεσμό.Οι σχέσεις αναπτύσονται μέσα στο περιβάλλον του πραγματικού κόσμου,το οποίο είτε το θέλουμε είτε όχι,συνηχεί με την μουσική της σχέσης.Αυτός ο εξτρά ήχος του περιβάλλοντος (συνθήκες που πλαισιώνουν το ζευγάρι) προστίθεται πολλές φορές σαν θόρυβος στην ερωτική μελωδία του ζευγαριού την οποία και αλλοιώνει.Άν με κάποιο τρόπο σταματήσει ο θόρυβος αυτός,ακούς και πάλι εκείνη τη μαγευτική μελωδία του ανθρώπου που σε σαγήνεψε.Άν και μετά τον θόρυβο σταματήσεις να ακούς τη μελωδία του,τότε μάλλον ο έρωτας δεν ήταν και τόσο μεγάλος.

Δυστυχώς ο έγγαμος βίος δοκιμάζεται απ τους θορύβους του χώρου και της εποχής του ζευγαριού.Όσο μεγάλη κι αν είναι η έλξη που αρχικά τους συνέδεσε,αν δεν βρούνε τρόπος να περιορίζουν τον εξωτερικό θόρυβο, αν δεν βρίσκουν χώρους με καλή ηχομόνωση στους οποίους θα κάνουν εκδρομούλες και θα ξανακούνε τη μουσική της σχέσης τους,τότε η κρίση είναι μάλλον θέμα χρόνου.Ο τελικός ήχος που ακούγεται μέσα στη σχέση απ την προσθήκη του εξωτερικού θορύβου είναι κάποιες φορές ακόμα και ανυπόφορος.Και το δραματικότερο όλων είναι ότι η σχέση αυτή μπορεί να ριζώνει σε έναν μεγάλο έρωτα.Αλήθεια,ξέρετε πως θα μπορούσαμε να αναπαραστήσουμε ηχητικά μια τέτοια σχέση ; Ακούστε το παρακάτω τραγούδι.....





　

　

Ξέρω,μόλις καταλάβατε για ποιό τραγούδι μιλάμε,μάλλον μια ανατριχίλα θα σας διαπέρασε.Κι όμως αν διαβάσετε τους στίχους του τραγουδιού αυτού ,θα καταλάβετε ότι πρόκειται για ένα ερωτικό τραγούδι. Μιλάει για ένα λουλούδι που οι γερμανοί το λένε Έρικα και αντιπαραβάλουν την ομορφιά αυτού του λουλουδιού με μια κοπέλα που ονομάζεται Έρικα.Το τραγούδι αυτό όμως καθώς είναι συνδεδεμένο με άσχημες εμπειρίες/μνήμες δεν φτάνει τελικά (σαν ερωτικό) στ'αυτιά μας. Έτσι ο αρχικός ερωτικός ύμνος γίνεται πολεμικό εμβατήριο και αυτό μπορεί να συμβεί και σε μια σχέση οδηγώντας το άλλοτε ερωτευμένο ζευγάρι, στα χαρακώματα.




　

　

Εμπνευσμένος απ τον επετειακό χαρακτήρα αυτής της ημέρας θα ήθελα να διατυπώσω τρείς ευχές : 1)Άν υπάρξει ποτέ ξανά δικτατορία, τότε αυτή να είναι μια "δικτατορία" έρωτα,μιας και είναι η μόνη δικτατορία που αξίζει να υπάρχει. 2) Όσο απροσδιόριστα και αν είναι τα ακκόρντα ενός ανθρώπου,ας θυμώμαστε ότι αυτά υπάρχουν και τελικά καθορίζουν το μεγαλείο του έρωτα.Ο έρωτας με τη σειρά του κάνει απίστευτα ακκόρντα στο σέξ έτσι ώστε μια σεξουαλική εμπειρία να γίνεται μοναδική και πολύτιμη όχι λόγο στάσεων ή τεχνικών που χρσημοποιήθηκαν αλλά κυρίως λόγο του ανθρώπου με τον οποίο κάναμε σέξ. 3)Επειδή η πραγματικότητα που μας περιβάλλει προσθέτει πολύ και ανυπόφορο θόρυβο στις σχέσεις, είναι μεγάλη κατάκτηση για μια σχέση το να βρίσκει διαστήματα που θα απομονώνεται απ τον εξωτερικό θόρυβο,ακόμα μεγαλύτερο κατόρθωμα είναι να μπορεί να ακούει τον ερωτικό της ήχο ακόμα και μέσα στο θόρυβο και φυσικά επιθυμητό θα ήταν να τα συνδυάζει και τα δυο.Αυτή θα ήταν η δικαίωση που αξίζει ένας μεγάλος έρωτας και έτσι κάπως χτίζεται μια μεγάλη αγάπη.Επαγρύπνηση ,λοιπόν, και "δουλίτσα" κι απ τους δυο συντρόφους.

Μαθήματα αυγουστιάτικης πανσελήνου

  
Εδώ και λίγα χρόνια άρχισα να στέκομαι με δέος απέναντι στο φεγγάρι και ειδικά απέναντι στην αυγουστιάτικη πανσέληνο. Κατα μια έννοια είμαι κι εγώ ένας απ τους κοσμοναύτες που απ το '60 αλωνίζουν το διάστημα.Μόνο που το δικό μου σκάφος δεν φτιάχτηκε σε κάποια βαριά βιομηχανία διαστημοπλοίων ωστόσο είναι πολυ πιο ακριβό και πολύτιμο (για μένα) απ'οτιδήποτε και σίγουρα απ όλα τα διαστημικά λεοφωρεία.Την αποστολή μου μπορεί να μην τη σχεδίασαν ειδικοί επιστημόνες της ΝΑΣΑ,ωστόσο το σύμπαν έβαλε το χεράκι του κατα μια έννοια.Με αφορμή την πανσέληνο που πλησιάζει θέλω να γράψω για την δική μου εμπειρία προσελήνωσης,γιατί πιστεύω ότι πέρα απο ρομαντικό , το αυγουστιάτικο φεγγάρι είναι ένας πολύ μεγάλος δάσκαλος.

Ο έρωτας και η ανθρώπινη σεξουαλικότητα είναι μια μεγάλη μου αγάπη,σαν αντικείμενο μελέτης.Μέσα σε αυτόν τον χώρο συμμετέχουν τόσες πολλές ανθρώπινες λειτουργίες που πραγματικά μαγεύεσαι απο αυτήν την πολυπλοκότητα.Είναι ένα πεδίο που η έννοια "οργανισμός" αποκτά άλλο νόημα καθώς δεν απαρτίζεται απο ένα σώμα αλλά απο ένα ζευγάρι σωμάτων. Και τότε η θαυμαστή πολυπλοκότητα πολλαπλασιάζεται. Δουλεύοντας εθελοντικά τόσο κοντά σε εφήβους όσο και σε άτομα με ειδικές ικανότητες,έμεινα έκπληκτος με τον σεξουαλικό αναφαλβητισμό όχι των παιδιών αλλά των ίδιων των δασκάλων τους.Ένα τόσο σημαντικό κεφάλαιο υγείας να στηρίζεται μόνο σε φήμες και διαδόσεις ; Αυτά τα ερεθίσματα με έκαναν να φτιάξω αυτό το ιστολόγιο που αργότερα επεκτάθηκε στα βίντεο.Παρότι, όταν λέμε ότι κάποιος καταθέτει την ψυχή του εννοούμε ότι δημιουργεί κάτι ή μιλάει γύρω απ τον εαυτό του,για μένα το να μοιράζομαι γνώσεις και μέσα απο εδώ,είναι κατάθεση ψυχής.

Ακριβώς λοιπόν επειδή πρόκειται για μια κατάθεση ψυχής, ήθελα να την μαρκάρω με ένα επίσης βίωμα ψυχής.Αυτό ήταν η αυγουστιάτικη προσελήνωση μου.Στα βίντεο μου ξεκινάω με ένα φεγγάρι,ενώ σαν μουσικό κομμάτι της "Φυλο-λογίας" καθώς και στο Fylologia intro έχω επιλέξει την ορχηστρική εκτέλεση του τραγουδιού Have you ever been in love που ερμηνεύει η Celine Dion.Η επιλογή αυτή δεν ήταν τυχαία.Το τραγούδι ξεκινάει με τους στίχους " Have you ever been in love, you could touch the moonlight..." που για μένα είναι ένας βιωματικός ορισμός αυτού που λέμε κεραυνοβόλος έρωτας ή έρωτας με την πρώτη ματιά αλλά και κάτι περισσότερο απο αυτά.




Η ζωή είναι γεμάτη απο πιέσεις,όχι τις ίδιες για όλους τους ανθρώπους,αλλά σίγουρα εξίσου έντονες κι ας μοιάζουν διαφορετικές.Απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου,ζω κι εγώ μέσα στην πίεση φτάνοντας πολλές φορές στα όρια της εξάντλησης.Μια τέτοια περίοδος ήταν κι εκείνος ο Αύγουστος και δεν έχει νόημα να μπώ σε περισσότερες λεπτομέρειες.Οι συγκυρίες,τυχαία γεγονότα,το έφεραν να βρεθώ κάτω απο μια πανσέληνο χωρίς να βρίσκομαι σε αυτό που θα έλεγε κανείς ερωτική διάθεση.Φαινομενικά θα έπρεπε να ήμουν χαρούμενος αλλά μάλλον το προσπαθούσα παρα ήμουνα.Αυτό που ήμουν περισσότερο απ όλα αποδίδεται καλύτερα με το επίθετο "θολωμένος".

Καθισμένος οκλαδόν με μισοσκυμένο το κεφάλι, σε ένα έδαφος θαρρείς απο πούδρα,αισθάνομαι ένα χτύπημα απο αυτά που γίνονται "κατα λάθος" ,γιατί είσαι απλά αφηρημένος πάνω απο ένα ποτήρι και το χέρι σου είναι παρατημένο σε μια περιοχή που κινούνται άνθρωποι.Σηκώνω το κεφάλι μου για να προφέρω ένα νεύμα συγνώμης και ξαφνικά αλλάζουν τα πάντα γύρω μου. Ένα ζευγάρι μάτια,ένα χαμόγελο και μια φιγούρα ντυμένη σε πέπλο σεληνοφώτος,αυτό ήταν ότι κατάφερα να δώ.Και ήταν τόσο μαγευτικό και τόσο ισχυρό που με "διέλυσε",με έκανε σκόνη κι ο αέρας που έπνεε με πήγε στο φεγγάρι.Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα άγγιξα την πανσέληνο και με άγγιξε η πανσέληνος.Μπορεί να ακούγεται ποιητικό αλλά ήταν πέρα για πέρα πραγματικό,ήταν μια εντελώς άλλη αίσθηση.Κάτι ανάμεσα σε πολύ δυνατό σφηνάκι και μεταφυσική εμπειρία.Μερικά δευτερόλεπτα για τα οποία θα μπορούσα να μιλάω ώρες και πάλι να μην καταφέρνω να μεταφέρω όλα όσα ένιωσα.Ήταν τόσο πολλά σε τόσο λίγο χρόνο.

Δυστυχώς,δεν μπορώ να κάνω λέξεις περισσότερη απο αυτήν την εμπειρία και να τη μεταφέρω.Άν βοηθάει,όλη η εμπειρία αποτυπώνεται στις νότες του συγκεκριμένου κομματιού που ανέβασα και που επέλεξα σαν μουσικό θέμα της "Φυλο-λογίας".Ειδικά μεταξύ 1:55 και 2:07 του κομματιού θα έλεγα ότι μελοποιούνται τα δευτερόλεπτα της απροσδόκητης διακτίνησης μου στη σελήνη.Η τονική πτώση στο 2:03 στην εξέλιξη της μελωδίας είναι η καλύτερη απεικόνιση της "διάλυσης" μου ,αντικρίζοντας αυτά τα μάτια και αυτό το χαμόγελο.Κι απο εκεί και πέρα,το υπόλοιπο κομμάτι γίνεται ο αέρας που με πήγε στη σελήνη.Αυτή είναι η μαγεία γενικότερα της μουσικής.Μπορείς να αποθανατίζεις στιγμές ,ακριβώς όπως τις έζησες,με χρώματα ρυθμών και να τις ζείς ξανά και ξανά όποτε το θέλεις.Δεν ξέρω αν οι Bagge,Astrom,Wohlgren,Hall και Nichols είχαν ανάλογη έμπνευση όταν έγραφαν το τραγούδι, το σίγουρο είναι ότι για μένα δεν είναι απλά ένα κομμάτι μουσικής αλλά ένα κομμάτι μαγευτικά βιωμένης εμπειρίας.

Η κοπέλα στην οποία οφείλω αυτήν την εμπειρία, συνέπεσε να είναι και πανέμορφη,και πολύ ερωτική και ακόμα περισσότερο ένα τρομερά αγαπητό πλάσμα.Και λέω "συνέπεσε" γιατί όλα αυτά τα είδα αργότερα,είναι χαρακτηριστικά με τα οποία θα την περίγραφα σε άλλους ανθρώπους,αλλά δεν είναι η πρώτη εικόνα που έχω εγώ για εκείνη,δεν είναι η εξήγηση στο γιατί εκείνη.Η παντοτινή μορφή της για μένα είναι εκείνα τα δευτερόλεπτα ταξιδιού στη σελήνη κι όσες φορές κι αν την ξαναείδα απο τότε μόνο αυτό μπορούσα να δώ πάνω της.Ακριβώς αυτό το νόημα έχει η υπογραφή "Καμμιά Σαν εσένα" στην εικόνα.Υπάρχουν κι άλλες κοπέλες όμορφες,σέξι και αγαπητές εκείνο όμως που κάνει ξεχωριστό το συγκεκριμένο κορίτσι είναι αυτά τα δευτερόλεπτα.Θαρρείς ο τόνος της φωνής της,ο τρόπος που κινείται,η αύρα της έχουν κάτι απο αυγουστιάτικο φεγγάρι.Κι αυτοί που λένε ότι η σελήνη είναι ψυχρή και έχει πετρώδες έδαφος μάλλον σε άλλο ουράνιο σώμα προσεδαφίστηκαν.Η σελήνη που εγώ ακούμπησα είναι θερμή και βελούδινη.

Αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα είναι που έδωσαν ιδιαίτερο νόημα στα δικά μου φεγγάρια.Θα μπορούσα να αναφερθώ σε κάποια άλλη σχέση που κάτω απ το φεγγάρι έγιναν πολλά περισσότερα.Δεν έγινε το σημαντικότερο απ όλα,το ταξίδι στο φεγγάρι.Είναι εντελώς διαφορετικό να κάνεις κάτι σαν έθιμο,να ερωτοτροπείς κάτω απο μια πανσέληνο γιατί απλά έτσι συνηθίζεται και άλλο πράγμα να ζείς το ίδιο το μεγαλείο του φεγγαριού.Για την ιστορία,η επαφή με αυτήν την κοπέλα χάθηκε μάλλον οριστικά.Παρότι αυτό το σενάριο ήταν το πιο εφιαλτικό,καταλαβαίνω ότι ήταν το καλύτερο που μπορούσε να γίνει.Το ότι βλέπεις εσύ κάπως έναν άνθρωπο δεν σημαίνει ότι ταυτόχρονα κι εκείνος νιώθει κάτι ανάλογο για σένα.Αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό μεταξύ των ανθρώπων.Και το ακόμα χειρότερο.... οι καταστάσεις που σε περιβάλλουν στην υπόλοιπη ζωή σου,μια ατελείωτη πάλη με τον εαυτό σου και με άλλους που μόνο σου ρουφά ενέργεια χωρίς να την αξιοποιεί,να έχεις τόσο πολλά να δώσεις και να μην μετρά τίποτα απο αυτά...γιατί έτσι είναι το σύστημα,η πλήρης εξάντληση.

Θα μπορούσε κάποιος να πεί ότι εξιδανίκευσα αυτήν την κοπέλα,την ταύτισα με τα λίγα δευτερόλεπτα αυτής της εμπειρίας και δεν υπολόγισα ότι μπορεί να έχει και χαρακτηριστικά που δεν θα μου άρεσαν.Την κοπέλα,αυτήν,την είδα ξανά κάποιες φορές ωστόσο αυτό που άφηνε σαν αίσθηση είναι η εικόνα της αυγουστιάτικης πανσελήνου που έχω γι αυτήν.Φυσικό είναι κάθε άνθρωπος να έχει χαρακτηριστικά που να μην αρέσουν στους άλλους.Η πλήρης ταυτίση δεν είναι νορμάλ αλλά ούτε και επιθυμητή.Δεν είναι όμως τα χαρακτηριστικά αυτά που χωρίζουν πάντα δυο ανθρώπους αλλά ο τρόπος που τα προσλαμβάνουμε. Άν τα δείς αποκομμένα απ τον άνθρωπο που σε ενδιαφέρει,σαν κάτι που υπάρχει για να σε ενοχλεί,τότε ναι η κατάσταση είναι αφόρητη. Βλέποντας όμως όλη την εικόνα,το πως συνδέεται με τον άνθρωπο αυτό το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό,τότε τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά.

Κατα καιρούς έχουν δοθεί διάφοροι ορισμοί στην αγάπη και συνήθως είναι ορισμοί που περιγράφουν συμπεριφορές.Αγάπη είναι αυτό ή αγάπη είναι εκείνο.Η αγάπη δεν είναι όμως μόνο συμπεριφορά.Είναι μια πολυ ευρύτερη κατάσταση,είναι στάση ζωής.Αυτός που αγαπά έχει κατ'αρχάς την επιθυμία και τη διάθεση να καταλάβει τον άνθρωπο που αγαπά και απο εκεί και πέρα ρυθμίζει τη συμπεριφορά αγάπης ώστε να είναι όσο το δυνατόν πιο ωφέλιμος γι αυτόν τον άνθρωπο.Γνωριμίες γίνονται πολλές μεταξύ των ανθρώπων.Κάποιες "μοιάζουν" να τρέχουν πιο γρήγορα γιατί δεν σου βγάζουν αυτήν την ανάγκη,να αγαπήσεις ώριμα, μη εγωϊστικά.Σε αυτήν την κατηγορία δεν ανήκει η εμπειρία της αυγουστιάτικης πανσελήνου.Σε αυτήν δεν κυνηγάς μόνο το να είσαι με κάποιον άνθρωπο αλλά πολύ περισσότερο το να είσαι όσο πιο ωφέλιμος γίνεται γι αυτόν τον άνθρωπο.Ήθελα πολύ να γνωρίζει όχι απλώς την αγάπη μου αλλά την πόση πολλή αγάπη μου και όχι για μένα τον ίδιο (πραγματικά αυτό δεν έχει καμμιά σημασία).Να ξέρει πόσο πολύ μπορεί να αγαπηθεί και να μην αμφιβάλλει ποτέ γι αυτό.Αυτό ήταν για μένα το μεγάλο δώρο της αυγουστιάτικης πανσελήνου.Πέρα απ την εμπειρία των λίγων δευτερολέπτων όλη η απο εκεί και πέρα διαδικασία "μεταμόρφωσης", η προσέγγιση μιας άλλης μορφής αγάπης που σε κάνει λιγότερο θορυβώδη ή επιπόλαιο και περισσότερο άνθρωπο,αυτό κι αν ήταν δώρο.Να άλλη μια εξήγηση της υπογραφής "Καμμιά Σαν εσένα",εσύ ήσουν η αιτία για να νιώσω αυτήν την ποιότητα αγάπης και μόνο ευγνωμοσύνη μπορώ να αισθάνομαι για εκείνη τη γνωριμία,όσο κράτησε.

Το αυγουστιάτικο φεγγάρι διδάσκει πολλά.Διδάσκει πχ στις γυναίκες ότι όσο κι αν αγωνιούν για την εμφάνιση τους,για το τι θα φορέσουν,για τα περιττά κιλά κλπ μπορεί τελικά να εντυπωσιάσουν άλλους σε συνθήκες που να μην φαίνονται τίποτα απο αυτά για τα οποία αγωνιούν.Το ημίφως της νύχτας σε συνδυασμό με την εκτυφλωτική λάμψη των ματιών τους,της έκφρασης του προσώπου τους,της συνολικής τους παρουσίας,μπορεί να είναι αυτά που θα αιχμαλωτίσουν τον άλλον.Ανάλογο το δίδαγμα και προς τους άντρες.Στο κεφάλι μας,μπορεί να έχουμε κάποια πρότυπα που να πιστεύουμε ότι δεν μπορούμε να αντισταθούμε σε αυτά.Η ακαταμάχητη γοητεία βρίσκεται πολυ πέρα απ τα πρότυπα αυτά, πολυ πέρα απο σχήματα και σωματομορφές.Το βασικότερο δίδαγμα όμως αφορά και τα δυο φύλα.Πέρα απο οποιαδήποτε άλλη ηδονή,η σημαντικότερη είναι το να μπορείς να αγαπάς,ν'αγαπάς μόνο,τίποτα άλλο.

Οργασμός : Απαιτείται μια ευρύτερη οπτική κατα την προσέγγιση του

Ξεκινώντας με την αφιέρωση που κάνω στο βίντεο,θέλω να προσθέσω ότι συμφωνώ με όλους όσους υποστηρίζουν ότι η 15η Αυγούστου είναι μια μεγάλη γιορτή.Το τιμώμενο σύμβολο-πρόσωπο , ξεπερνάει τα όρια κάποιας ή κάποιων θρησκευτικών ομάδων και θα πρέπει η ημέρα αυτή να θεωρείται και μια ακόμα γιορτή γυναίκας.

Τον 15αύγουστο γιορτάζουμε τη μνήμη εκείνης της γυναίκας και μάνας που έκανε το σώμα της γέφυρα ώστε να το διαβεί ο ίδιος ο Θεός και να έρθει κοντά μας.Ένα ανάλογο χάρισμα γεφύρωσης του πιο ανθρώπινου και σαρκικού κόσμου με καταστάσεις που ξεπερνούν την ύλη,το έχουν όλες οι γυναίκες. Μια γυναίκα μπορεί να μας κάνει να νιώσουμε τον έρωτα στις πιο λεπτές,πιο "υπερφυσικές" του διαστάσεις.Μια γυναίκα μπορεί να μας εμπνεύσει μια πιο ποιητική ματιά γύρω απ'τη ζωή.Μπορεί ,βέβαια, το χάρισμα αυτό να μην αξιοποιείται απ όλες τις γυναίκες και σε καμμιά περίπτωση δεν υπονοώ ότι πρέπει να αξιοποιείται.Ωστόσο,είναι πολύ όμορφο να το συναντά κανείς και προσωπικά το θεωρώ σαν απάνθισμα ερωτισμού και θηλυκότητας για μια γυναίκα.

Το πόσο πολύ γυναίκα ευωδιάζει ο 15αύγουστος φαίνεται ακόμα και στο όνομα που γιορτάζει,Μαρία. Οι ρίζες του ονόματος αυτού έχουν να κάνουν με θηλυκά χαρακτηριστικά. Κατα την εβραϊκή εκδοχή Μαριάμ (Marjam) είχε την έννοια της "πικρίας" και της "ανυπότακτης".Στην αιγυπτιακή εκδοχή (mry,mr) είχε τις έννοιες της "πολυαγαπημένης" ή της ίδιας της "αγάπης" καθώς και της "δυνατής" και "γόνιμης".Στα λατινικά το όνομα αυτό συνδέεται με τη θάλασσα (mare).Πικρία,ένα τόσο προσφιλές συναίσθημα στη γυναίκα,ανυποτακτικότητα- επαναστατικό πνεύμα,μια τάση που πηγάζει απ την γυναίκα αλλά και υποκινεί και παρασύρει και όλους όσους προσδένονται σε αυτήν.Φυσικά τα "πολυαγαπημένη" και "αγάπη" βρίσκουν την καλύτερη ενσάρκωση τους στο θηλυκό, η "δύναμη" είναι ο κρυφός (λιγότερο ορατός) άσσος της γυναίκας και βέβαια η "γονιμότητα" όχι η βιολογική μόνο αλλά και η γονιμότητα σκέψης-ιδεών,τέχνης.Η θάλασσα,αυτός ο συνδυασμός ομορφιάς και μεταβλητότητας,είναι επίσης γένους θηλυκού.Τελικά,όλα αυτά δεν είναι η γυναίκα ; Ισως αυτό εξηγεί γιατί το όνομα αυτό είναι απ τα πιο αγαπημένα των αντρών και των στιχουργών.

Ο οργασμός έχει επίσης τον χαρακτήρα αυτής της μετάβασης,αυτής της γεφυροποίησης του σώματος με μια πιο ψυχική εκστατική εμπειρία.Μπορεί όλα να ξεκινούν απο σωματικές αισθήσεις (τουλάχιστον πιο συνηθισμένα στον άντρα),όμως κατα την διάρκεια των δευτερολέπτων που διαρκεί ο οργασμός η εμπειρία που βιώνουμε σπάει το φράγμα της σάρκας.Αυτό το εξαιρετικά ηδονικό και "υπεραισθητικό" βίωμα, η σημερινή νευροεπιστήμη μπορεί να το προσεγγίσει πολύ καλά αν και υπάρχουν ακόμα πτυχές του που η έρευνα χρειάζεται να ξεδιαλύνει.

Έχω ξαναγράψει , στο blog , ότι το θέμα οργασμός είναι δύσκολο,σύνθετο ακριβώς γιατί ακόμα παραμένει μη επαρκώς προσδιορισμένο.Παρόλα αυτά πιστεύω ότι μέσα του υπάρχουν κρυμμένα "μυστικά"/γνώσεις που μπορούν να αξιοποιηθούν απ τις βιολογικές επιστήμες και την ιατρική.Αυτή βέβαια είναι η πεποίθηση μου και γενικότερα για τον έρωτα-σέξ ως αντικείμενο μελέτης.Οι φυσιολογικοί μηχανισμοί που εμπλέκονται είναι τόσο σύνθετοι και με τόσο μεγάλο βάθος που η ακόμα πιο λεπτομερής μελέτη τους θα μπορούσε να πυροδοτήσει εξελίξεις στη νευροεπιστήμη (νευροδιαβιβαστές, ψυχοφαρμακολογία) αλλά και στην ψυχιατρική (κατάθλιψη, ατομική ψυχοπαθολογία, θεραπεία ζεύγους).

Ο γυναικείος οργασμός παραμένει ένα θαυμαστό μυστήριο που διαχρονικά δέχτηκε μεγάλη κακοποίηση.Φαίνεται ότι η ιδέα της γυναίκας που μπορούσε να βιώνει οργασμό,δεν πολυάρεσε στους άντρες.Πιθανόν γιατί πάνω σε αυτήν την ιδέα πρόβαλαν τον τρόπο που διαχειρίζονταν εκείνοι τον οργασμό τους. Ο φόβος μήπως η οργασμική γυναίκα οδηγηθεί σε συνεχή αναζήτηση όχι απλώς του οργασμού αλλά ενός καλύτερου οργασμού,έκανε τον άντρα να υποβαθμίσει ή και να κακοχαρακτηρίσει (εκπόρνευση,νυμφομανία) τον γυναικείο οργασμό.




Αξίζει κανείς να δεί την ταινία Υστερία (Hysteria,2011) η οποία στηρίζεται στη βιογραφία του εφευρέτη του πρώτου δονητή Dr. Joseph Mortimer Granville.Μέχρι τότε (τέλη 19ου αιώνα) η ερωτικά ανικανοποίητη γυναίκα,η γυναίκα που το ερωτικό της δυναμικό εξαντλούνταν στους οργασμούς που πρόσφερε στον σύζυγο της,θεωρούνταν μάλλον μια φυσιολογική κατάσταση.Αντίθετα, η διεκδίκηση του δικού της μερίσματος στην ερωτική ικανοποίηση της έβαζε την διάγνωση της υστερικής και ο γυναικείος οργασμός χαρακτηρίζονταν σαν παροξυσμικές κρίσεις-σπασμοί.

Λίγα χρόνια αργότερα ακόμα και ο πατέρας της ριζοσπαστικής για την εποχή ψυχανάλυσης, ο Sigmund Freud, αστόχησε στην προσέγγιση που έκανε πάνω στον γυναικείο οργασμό.Τον διέκρινε σε κλειτοριδικό και κολπικό χαρακτηρίζοντας τον κλειτοριδικό οργασμό σαν ανώριμο. Και βέβαια η "κακομεταχείριση" της έννοιας του γυναικείου οργασμού δεν σταμάτησε ούτε στις μέρες μας.Το ότι προσπαθούμε να τον προσεγγίσουμε πατώντας κατα κύριο λόγο στο μοντέλο του αντρικού οργασμού, η εμμονή στην αναζήτηση συγκεκριμένων σημείων/ζωνών που μπορούν να γεννήσουν οργασμό στη γυναίκα (γίνονται ακόμα και πλαστικές στην περιοχή του φημολογούμενου G για να το διογκώσουν) , ακόμα και μέρος της φαρμακεύτικης προσέγγισης της οργασμικής διαταραχής, είναι μερικές ενδείξεις του πόσο λίγο κατανοητός είναι ο γυναικείος οργασμός.

Στο βίντεο που ανεβάζω,ατενίζω απο απόσταση και με "κυάλια" τον οργασμό προσπαθώντας να τον προσεγγίσω μέσα απο μια ,όσο το δυνατόν,ευρύτερη οπτική γωνία.Σε 14 λεπτά μπορείς να πάρεις μόνο μια οσμή απ τα όσα έχουν υποστηριχθεί και γραφτεί γι αυτό το θέμα.Εστιάζομαι περισσότερο στο γυναικείο οργασμό όχι επιχειρώντας να τον προσδιορίσω (αυτό είναι δουλειά πολλής έρευνας που απαιτείται ακόμα να γίνει ) αλλά να δείξω πόσο σύνθετη και φαντασμαγορική λειτουργία είναι και τελικά πόση λεπτότητα και σεβασμό απαιτεί η προσέγγιση του.

Γράμμα προς το παιδί που υπάρχει μέσα μας (ή τα αληθινά πράγματα είναι μόνο Zip-a-Dee-Doo-Dah απλά)

(Σαν νανούρισμα για ενηλίκους)

Μικρέ μου εαυτέ

Θέλω να σου ζητήσω συγνώμη που σ'εβαλα στην ανόητη διαδικασία της ενηλικίωσης.Ξέρω ότι την διαδικασία αυτή δεν μπορούσες να την καταλάβεις.Μάθε,λοιπόν, ότι είναι φυσιολογικό να μην την καταλαβαίνεις γιατί πολύ απλά είναι μια χαζομάρα που δεν ξέρω ποιός την επινόησε.Όμως και σε μένα άλλοι ενήλικες,οι γονείς,οι δάσκαλοι, η κοινωνία...μου πέρασαν την άποψη ότι έτσι πρέπει να γίνει,οτι αυτο είναι το σωστό.

Σου φόρτωσα το μυαλό και την ψυχή με πολλά άχρηστα πράγματα,με πράγματα που μονο δυσκολεύουν τη ζωή μας και που τελικά δεν χρειαζόμαστε.Ανάμεσα σε αυτά και ήταν και οι προϋποθέσεις που σου δίδαξα για να βρείς την ευτυχία και την αγάπη.Σε γέμισα λοιπόν με "αλογόμυγες" όπως το ότι θα βρείς την ευτυχία και την αγάπη υιοθετώντας συγκεκριμένο στύλ, συγκεκριμένους τρόπους, συγκεκριμένες συνήθειες ζωής, ακόμα ακόμα και να συχνάζεις σε συγκεκριμένα (in) μέρη.Ένα κάρο ανοησίες ,δηλαδή, που δεν έχουν καμμιά σχέση με την αληθινή ανθρώπινη φύση που είναι πολύ απλούστερη.

Θυμήσου λιγό,σε όλο αυτό το διάστημα που φοράς το σώμα ενηλίκου,ποιές στιγμές ήταν εκείνες που πέρασες τόσο όμορφα ώστε πολλές φορές ακόμα και να "βούρκωνες" απο χαρά ; Δεν ήταν τότε που σαν εθελοντής βρέθηκες ανάμεσα σε άτομα με ειδικές ικανότητες,σε άτομα που έχουν το μοναδικό χάρισμα να μην μπορούν να ενηλικιωθούν έστω και προσωρινά (ή υποκριτικά αν προτιμάς) ; Αμέσως σου πρόσφεραν ένα πλατύ χαμόγελο,σ'έβαλαν στον κόσμο τους,ζωγράφισες μαζί τους, έπαιξες μαζί τους και γέλασες μαζί τους.Μήπως κατάλαβες τι έκαναν αυτοί οι άγγελοι σε σένα ; Ακύρωσαν,εξόρισαν τον ενήλικα απο πάνω σου και για λίγες στιγμές σε ξαναέκαναν παιδί,άρα αληθινό άνθρωπο,κι αυτό ήταν ότι πιο όμορφο μπορούσε να σου συμβεί.

Αλήθεια,τα ίδια δεν ένιωσες και όσες φορές κράτησες κάποιο μωράκι στην αγκαλιά σου και απλώς σε κοιτούσε και άπλωνε το χεράκι του προς εσένα ή ακόμα και με κάποιο παιδάκι που σε καλούσε να παίξετε ; Την ίδια και τόσο έντονη συγκίνηση χαράς και ομορφιάς δεν ένιωθες και όσες φορές τετράποδοι φίλοι βρίσκονταν μέσα στην αγκαλιά σου ;Ναι,το ζωάκι αυτό δεν θα γίνει ποτέ ενήλικας άνθρωπος,αλλά τι θα είχε να του προσφέρει η ανθρώπινη ενηλικίωση ; Ποιά ενηλικίωση θα μπορούσε να του προσφέρει αυτά που ήδη έχει ως χαρίσματα, μπορεί να παίζει τόσο αυθόρμητα μαζί σου,να σου δείχνει τόσο φυσικά την αγάπη του και να σε κάνει να μη θες να ξεκολλήσεις απο δίπλα του.Πές μου μια "ενήλικη" συναναστροφή που να μπορούσε να σε γεμίσει με τόση ευτυχία,πες μου μια.....

Μικρέ μου εαυτέ,αν μπορείς διέγραψε ή ξέχνα ότι σου έχω διδάξει ως τώρα.Μια μεγάλη αγάπη,μια πραγματική αγάπη, δεν θα διέφερε σε τίποτα απ τις παραπάνω "μη ενήλικες",μη μεθοδεύμενες στιγμές.Η τελειότερη σχέση που μπορείς να δημιουργήσεις ποτέ με έναν άνθρωπο είναι αυτή που θα μπορούσε να σε ξανακάνει παιδί.Να μπορείτε να παίζετε μαζί (όχι δεν μιλάω μεταφορικά,αλλά κυριολεκτώ με τη λέξη παιχνίδια),να μπορείτε να δείτε μια ταινία μαζί,όχι Bergman ή Kieslowski αλλά Walt Disney,να μπορείτε να χαίρεστε μικρά και απλά πράγματα αλλά με τον ενθουσιασμό μικρού παιδιού. Αυτή είναι η μόνη πραγματικότητα των σχέσεων και όλα τα άλλα απλώς λόγια που μας μπερδεύουν και δεν εξυπηρετούν σε τίποτα.Όταν νιώσεις έτσι,να ξές ότι ζεις τον μεγαλύτερο έρωτα της ζωής σου.

Κι όσο για το σέξ....μην μπερδεύεσαι,δεν σου το δίδαξα εγώ. Η φύση στο έχει δωρήσει απ την αρχή της ζωής σου.Εγώ απλά σε "φόρτωσα" με κάποιες γνώσεις,με κάποια τιπς, υποτίθεται για να βιώνεις μεγαλύτερη ηδονή.Τι σου απέδειξε όμως η εμπειρία σου ; Δεν σου απέδειξε ότι δεν χρειαζόσουν τίποτα απ όλα αυτά ; Καμμιά συγκεκριμένη στάση,καμμια τεχνική δεν μπορεί να σε κάνει να "πετάξεις" αν δεν συνοδεύεται απο την αίσθηση της απλής και αγνής ευτυχίας,της πιο παιδιάστικης δηλαδή.Την ηδονή αυτή ,σίγουρα,θα στην προσφέρει ένα άλλο ενήλικο κορμί αλλά που η ψυχή που θα βρίσκεται μέσα του δεν θα έχει καμμιά σχέση με "ηθοποιό"-ενήλικα.Ακόμα και τίποτα να μην άκουγες για σέξ,θα έβρισκες τον τρόπο να εκφράζεσαι και να ικανοποιείσαι σεξουαλικά.Το μεγάλο μυστικό,το ουσιαστικό νόημα της ζωής,είναι να μπορείς να είσαι ο εαυτός σου στην πιο αυθεντική και γνήσια εκδοχή του,σαν παιδί δηλαδή.Απο εκεί ξεκινούν όλα και έτσι μόνο μπορείς να νιώθεις το πάν και να έχεις το παν στη ζωή σου.

Ξέρω , η ζωή είναι φτιαγμένη απο ενηλίκους και αναγκαστικά κάνουμε κάποια πράγματα που δεν καταλαβαίνουμε το γιατί. Ξέρω ότι αυτή η ενήλικη φιλοσοφία είναι γεμάτη απο κανόνες και τύπους που κάποιος ηλίθιος επινόησε ,όμως,για να μας μπερδεύει.Στις πολυ προσωπικές ,άρα αληθινές,στιγμές σου να είσαι παιδί.Άν με έναν άνθρωπο βιώνετε απλές χαρές με "μη ενήλικο" τρόπο,τότε θα έχεις βρεί και το νόημα της ζωής αλλά και έναν αξιόλογα πανέμορφο άνθρωπο.Οι πιο όμορφες στιγμές της ζωής σου είναι μόνο οι Zip-a-Dee-Doo-Dah στιγμές, όταν θα μπορείς να νιώθεις αυτά που περιγράφει το παρακάτω τραγούδι....



Και ξέρεις κάτι ; Κάποιες φορές αυτό που μοιάζει πολυ δύσκολο, στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα παραπάνω απ το να καλέσεις κάποιον σε μια τέτοια εμπειρία,να του πείς στην ουσία "έρχεσαι να παίξουμε ;". Όλα τα υπόλοιπα έρχονται απο μόνα τους και δεν χρειάζεται να κάνει κανείς τίποτα για να συμβούν.

Καληνύχτα μικρέ μου/μικρή μου.

Midnight in Paris :Μια ταινία-ύμνος στο "φευγάτο" του έρωτα.

Ο Woody Allen σε αυτήν την ταινία ζωγραφίζει και προσωπικά την έχω καταχωρίσει,στο μυαλό μου,σαν ένα απ τα πιο ερωτικά εμπνευσμένα έργα.Το πως κατάφερε να γράψει ένα τόσο ευρηματικό σενάριο,το κατάλαβα αφού παρακολούθησα μια συνέντευξη του,στην οποία δήλωνε ότι είναι ερωτευμένος με το Παρίσι.Πραγματικά ,αυτό που αισθάνεσαι σε όλη την διάρκεια της ταινίας είναι ότι ο δημιουργός της δεν φλερτάρει απλά αλλά κάνει έρωτα με το Παρίσι (σαν ιστορική αναδρομή,σαν κουλτούρα, σαν αξιοθέατα).Τη συστήνω ανεπιφύλακτα σε κάθε άνθρωπο που κρατά ακόμα ανοιχτό παράθυρο (ως τυχαίο ενδεχόμενο) στον έρωτα και ακόμα περισσότερο σε ζευγάρια που η καθημερινότητα και η συνήθεια, ίσως να ξάσπρισαν την έννοια του έρωτα.


Πρίν μιλήσω για την ίδια την ταινία και το τι θα μπορούσε να αντλήσει κανείς απο αυτήν, θέλω να αναφερθώ στο μουσικό χαλί του βίντεο που επισυνάπτω (στο οποίο διαδραματίζεται η κορυφαία σκηνή της ταινίας).Αποτελεί λοιπόν την ακορντεόν-εκτέλεση,απ την Dana Boule, του γαλλικού τραγουδιού "Parlez-moi d'amour" (Μίλα μου για αγάπη),το οποίο γράφτηκε το 1930 απ τον Jean Lenoir.Έχει ερμηνευτεί απο μεγάλες κυρίες του παγκόσμιου πενταγράμμου όπως τη Lucienne Boyer, Mireille Mathieu,Dalida,Milva,Νανά Μούσχουρη,Barbara Streisand και άλλες.Αξίζει να σταθεί κανείς στον στίχο ,που το τραγούδι θέλει να βγαίνει απ τα χείλη γυναίκας.





"Μίλα μου για αγάπη.Λέγε μου ξανά και ξανά αυτές τις τρυφερές λέξεις.Τα όμορφα λόγια σου,η καρδιά μου δεν χορταίνει να τα ακούει,αρκεί να επαναλαμβάνουν αυτό το υπέρτατο συναίσθημα. Σε αγαπώ.

Μπορεί ,κατα βάθος,να μην πιστεύω αυτές τις λέξεις,όμως εξακολουθώ να θέλω να ακούω ρήματα που λατρεύω.

Μίλα μου για αγάπη.Λέγε μου ξανά και ξανά αυτές τις τρυφερές λέξεις.Τα όμορφα σου λόγια,η καρδιά μου δεν χορταίνει να ακούει, αρκεί να επαναλαμβάνουν αυτό το υπέρτατο συναίσθημα. Σε αγαπώ.

Η φωνή σου χαϊδεύει τ'αυτιά μου και με τον τρεμάμενο ψίθυρο της , νανουρίζομαι απ την όμορφη ιστορία που μου διηγείται.Κόντρα στον ίδιο μου τον εαυτό θέλω να πιστεύω αυτά που ακούω.

Είναι τόσο γλυκό,αγαπητέ θησαυρέ μου,να περπατάει κανείς στα σύννεφα για λίγο.Πολλές φορές η ζωή είναι πολύ πικρή αν δεν πιστεύεις σε χίμαιρες.Μια υποστηρικτική αγκαλιά,ένα φιλί, ένας όρκος που γεννάει όνειρα,αρκούνε για να επουλωθεί ένα τραύμα. "

Οι στίχοι αυτοί μπορούν να φωτίσουν κάποια βασικά πράγματα που επιθυμεί η γυναίκα απο έναν άντρα καθώς και το πόσο άνανδρο και απάνθρωπο είναι να παίζει κανείς με τα συναισθήματα της.Με μικρές τροποποιήσεις,βέβαια, θα μπορούσαμε να φτιάξουμε και έναν αντίστοιχο στίχο για τα ουσιαστικά πράγματα που κι ο άντρας ζητά απο μια γυναίκα.Την υποστηρικτική της παρουσία τη χρειάζεται κι εκείνος.Μπορεί η γυναίκα να επιθυμεί λίγο παραπάνω να ακούει λόγια αγάπης,να βλέπει εκφράσεις αγάπης ωστόσο είναι εξίσου σημαντικό τόσο για τον άντρα όσο και για τη γυναίκα να αισθάνονται την αγάπη της/του συντρόφου τους.

Στην υπόθεση της ταινίας,κεντρικός ήρωας είναι ο Gil (Owen Wilson),ένας συγγραφέας που ετοιμάζεται να ξεκινήσει ένα μυθιστόρημα.Θεωρεί ότι το Παρίσι είναι ο καλύτερος τόπος για να εμπλουτίσει τη φαντασία του και γι αυτό ζητάει απ τη μνηστή του (Rachel McAdams) να μετακομίσουν για λίγο καιρό εκεί.Εκείνη τον ακολουθεί αλλά αυτό που την ενδιαφέρει είναι το κοσμοπολίτικο Παρίσι,τι θα αγοράσει,που θα βγεί και με ποιές παρέες.O Gil δεν μπορεί να ακολουθήσει τους ρυθμούς της μνηστής του και αναζητώντας έμπνευση για να γράψει,περιπλανιέται μόνος στα σοκάκια της πόλης.Ένα βράδι,στην προσπάθεια του να βρεί το ξενοδοχείο του,χάνεται και κάθεται για λίγο σε μια μικρή πλατεία.Το ρολόϊ της πλατείας χτυπάει 12 (μεσάνυχτα) και μπροστά του εμφανίζεται ένα αυτοκίνητο-αντίκα ,της δεκαετίας του '20. Μέσα απ το αυτοκίνητο βγαίνει μια παρέα που τον καλεί αρχικά να πιούνε ένα ποτήρι σαμπάνια και μετά να πάνε όλοι μαζί σε ένα πάρτυ.O Gil ,γεμάτος απορία,ανεβαίνει στο αυτοκίνητο μαζί τους και τελικά οδηγείται όχι μόνο σε ένα πάρτυ αλλά και σε μια άλλη εποχή.Βρίσκεται στην δεκαετία του '20.Στην αρχή νομίζει ότι πρόκειται για κάποια φάρσα αλλά καθώς έρχεται σε επαφή με προσωπικότητες όπως τον F.Scot Fitzerald (συγγραφέας του The Great Gutzby),τoν Ernest Hemingway,τον Picasso,Dali,Luis Bunuel (σκηνοθέτης επιτυχιών όπως Η διακριτική γοητεία της Μπουρζουαζίας ή Η ωραία της ημέρας κλπ)...όχι απλά πείθεται ότι επισκέπτεται μια άλλη εποχή αλλά του γίνεται συνήθεια και το επαναλαμβάνει κάθε βράδι.Όταν βέβαια επιστρέφει στο ξενοδοχείο του και τα διηγείται στη μνηστή του εκείνη δεν τον παίρνει στα σοβαρά.Ένα βράδι μάλιστα της ζητά να τον ακολουθήσει αλλά εκείνη τον εγκαταλείπει πρωτού έρθει η αντίκα και έτσι για άλλη μια φορά ,πραγματοποιεί το ταξίδι στο χρόνο,μόνος του.

Σε μια απο αυτές τις μεταβάσεις στην δεκαετία του 20, γνωρίζεται με την φιλενάδα του Picasso,την Αντριάνα.Η Αντριάνα είναι μια κοπέλα ,που δείχνει ευκολία στο να αλλάζει συντρόφους οι οποίοι όμως αποτελούν προσωπικότητες της τέχνης και του πνεύματος.Ακριβώς αυτό ερωτεύεται απο αυτούς,την τέχνη ή το πνεύμα τους.Ακούγοντας κάποιο απόσπασμα απ το μυθιστόρημα του Gil,γοητεύεται και έτσι αρχίζει ένα αθώο φλέρτ μεταξύ τους. Την Αντριάνα ερμηνεύει η Marion Cotillard (τη θυμώμαστε απ την οσκαρική ερμηνεία της,στην ταινία La vie en rose-βιογραφία της Edith Piaf). Άν σαν Edith Piaf ,έπρεπε να επιστρατεύσει το υποκριτικό της ταλέντο και να χάσει κάθε ίχνος εκλεπτυσμένης θηλυκότητας,σε αυτό το έργο έπρεπε να κάνει το ακριβώς αντίθετο.Η Αντριάνα έπρεπε να σαγηνεύσει τον θεατή χωρίς όμως να κάνει χρήση γυμνού κορμιού και χωρίς συμμετοχή της σε αισθησιακές σκηνές.Έπρεπε να βγάλει απο μέσα της ,αυτήν την αόρατη θηλυκότητα που όμως μπορεί να αποδειχθεί πολύ πιο αφοπλιστική ακόμα και απ το πιο καλλίγραμμο σώμα ή την προκλητική σεξουαλικότητα.(Οι γυναίκες χαρακτηρίζετε με μια βρισιά αυτήν τη θηλυκή δύναμη που κατα τη γνώμη μου δεν της αξίζει αφου αποτελεί πανίσχυρο χάρισμα γοητείας σε όλες σας).Η Cotillard ,λοιπόν, για άλλη μια φορά καταφέρνει να κλέψει τις εντυπώσεις.

Στην κορυφαία (κατα τη γνώμη μου) σκηνή ,που ανεβάζω στο βίντεο,ο Gil και η Αντριάνα ανταλλάσουν το πρώτο τους φιλί.Αυτό που ως εκείνη τη στιγμή (και πολύ σωστά) υποθέτει ο θεατής είναι ότι όλα αυτά συμβαίνουν μέσα στο κεφάλι του Gil και άρα ακόμα και η Αντριάνα δεν είναι τίποτα παραπάνω απο μια φαντασίωση του.Άς πούμε ότι ενσάρκωνε την μνηστή που θα ήθελε να έχει αλλά δεν είχε,στην πραγματική ζωή του.Κι όμως ο Woody Allen με ένα έξυπνο τέχνασμα έρχεται να μας θυμίσει ότι ο έρωτας είναι ακόμα πιο ανατρεπτικός όχι μόνο για την λογική αλλά και για την φαντασία.Την ώρα λοιπόν που ο Gil και η Αντριάνα,φιλιούνται και άρα διανύουν τα πρώτα βήματα του έρωτα τους,εμφανίζεται μια άμαξα απο μια παλιότερη εποχή και οι επιβαίνοντες σε αυτήν ,τους καλούνε να πάνε σε ένα πάρτι.Έτσι και οι δυο πάνε πιο πίσω στον χρόνο και συγκεκριμένα στην επονομαζόμενη Belle Epoque (απο τέλη 19ου αιώνα εώς πρώτο παγκόσμιο πόλεμο),μια απ τις πιο λαμπρές περιόδους της ιστορίας τόσο για το πνεύμα όσο και για την τέχνη.Απο εκεί και πέρα δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία του τι έγινε και αφήνω όποιος διαβάσει το κείμενο να ψάξει να βρεί την ταινία στο ίντερνετ και να τη δεί.

Ο έρωτας για να είναι έρωτας,χρειάζεται οπωσδήποτε την παρουσία του "φευγάτου".Δεν μιλάμε βέβαια για μια φυγή-απόδραση του νευρωτικού ή του ονειροπόλου,ούτε για μια φυγή-άρνηση του ψυχωτικού και φυσικά ούτε για την δημιουργική φυγή-απόσυρση του καλλιτέχνη.Η ερωτική φυγή πατάει σε λεπτομέρειες του τώρα μας,εστιάζεται επιλεκτικά σε αυτές ,τις μεγενθύνει και τις διευρύνει και έτσι βρίσκεσαι μπροστά σε κάτι άλλο απο αυτά που μπορεί να δει ο μη ερωτευμένος.Δεν είναι πλάνη αλλά φιλτραρισμένη αίσθηση.Συγκεντρώνεσαι μόνο στην ομορφιά ,που ούτως ή άλλως υπάρχει γύρω σου και αποκλείεις την ασχήμια που επίσης ούτως ή άλλως υπάρχει γύρω σου.Αυτό το φιλτράρισμα αισθήσεων δεν μπορεί να σου συμβεί κατα παραγγελία.Συμβαίνει μόνο με την παρουσία κάποιων ατόμων που για αδιευκρίνιστους λόγους κάνουν ένα αιφνίδιο φορμάτ στις αισθήσεις σου.



Για τον Gil η δεκαετία του 20 ήταν κάτι σαν εποχή προσωπικοτήτων που θαύμαζε.Οραματιζόμενος, ζωηρά, αυτήν την εποχή την ζωντανεύει στα μάτια του και έτσι πραγματοποιεί φυγή σε μια πιο ερωτική ατμόσφαιρα.Η φαντασιωσική Αντριάνα γίνεται το αντικείμενο του έρωτα του , ο λόγος ύπαρξης έρωτα για εκείνον.Όπως είπαμε ,όμως , ο έρωτας απαιτεί το "φευγάτο".Έτσι δεν αρκείται στην πρώτη φυγή του (στην δεκαετία του 20) αλλά κάνει μια επιπλέον φυγή (στη Belle Epoque) σε έναν προορισμό που θα μπορούσε να αποτελεί όνειρο και για την φαντασιωσική Αντριάνα.Ακριβώς αυτό το εύρημα της διπλής φυγής , θεωρώ κορυφαία έμπνευση του Woody Allen.Αυτό που μας λέει ο δημιουργός είναι πολύ απλά ότι το ερωτικό ταξίδι παρασύρει ΚΑΘΕ ΕΝΑΝ ΑΠ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΕΜΠΛΕΚΟΜΕΝΟΥΣ (στον έρωτα)...έστω και αν ένας απο αυτούς είναι φανταστικός,χωρίς πραγματικό αντίκρισμα.





Η ρομαντική φυγή ,βέβαια, δεν πραγματοποιείται μόνο με όχημα τις αισθήσεις μας (αισθάνομαι πεταλούδες στο στομάχι , ξελογιάζομαι με το ηλιοβασίλεμα,εκστασιάζομαι με την παρουσία, φωνή,άγγιγμα της/του).Το κύριο όχημα φυγής ,αυτό που μας εκτοξεύει με ιλιγγιώδεις ταχύτητες σε άλλους κόσμους,είναι τα αισθήματα μας.Δεν συμπαθώ απλώς το άτομο που με σαγηνεύει, δεν το αγαπώ απλώς.....ΤΟ ΛΑΤΡΕΥΩ.Πάνω του βλέπεις εκείνο το κομμάτι του παζλ που μπορεί να γεμίσει με τον πιο όμορφο τρόπο τα κενά της ζωής σου.Και κενά ζωής δεν είναι μόνο τα ελλείμματα του παρελθόντος,δεν είναι οι τρύπες που μπορεί να φέρεις ήδη μέσα σου,αλλά είναι και η ζωή που δεν έζησες ακόμα,η ζωή ενός μελλοντικού ονείρου. Ο άνθρωπος αυτός μοιάζει με το νερό που μετατρέπει ακόμα και την πιο κολασμένη έρημο σε παραδεισένια όαση.Φυσικά και χωρίς τα παραπάνω μπορεί να ζήσεις με ένα άτομο όμορφες στιγμές συντροφικότητας ,όσο όμορφες και αν είναι αυτές ,όμως, είναι κάτι λιγότερο απο έρωτας, είναι πολύ λιγότερο.....

Είχα σκοπό να επεκταθώ και να συνδέσω αυτήν τη "φυγή" με την πραγματικότητα/καθημερινότητα που φθείρει τον ρομαντισμό.Θα φύγει όμως μακριά η βαλίτσα και το αφήνω για κάποιο επόμενο θέμα.Αυτό που θέλω να προσθέσω είναι ότι η ερωτική αγάπη δεν κρίνεται μόνο απ την ένταση της (το πάθος αν προτιμάτε).Η αγάπη αυτή έχει και ποιότητα.Γι αυτόν που αγαπάει,το σημαντικότερο απ όλα είναι να ξέρει ότι ο άνθρωπος που αγαπάει είναι καλά και ευτυχισμένος.Θα σου ήταν αφόρητο να βλέπεις ,τον άνθρωπο των ονείρων σου,να μην περνάει καλά και ακριβώς αυτή η σκέψη σε καθησυχάζει ακόμα και αν είναι μακριά σου.Γιατί όταν απέχει απο εσένα,μειώνεται η πιθανότητα να του προκαλέσεις (άθελα σου) τον παραμικρό πόνο.Σου αρκεί,μόνο να ξέρει, ότι θα είσαι πλάι του όποτε σε χρειαστεί και για τόσο όσο μπορείς να είσαι ωφέλιμος για εκείνον (μέχρι εκεί που δεν θα νιώσει άσχημα μαζί σου).Αυτό είναι και το μόνο πραγματικό αντίο που του απευθύνεις.Κι αυτά δεν είναι μεγάλα λόγια ή μεγαλοψυχία. Είναι μόνο συνέπεια στα όσα σου προκαλεί ο άνθρωπος αυτός να νιώθεις,συνέπεια σε αυτά που μπορεί να γεννά μέσα σου.Άν αυτά ,λοιπόν, που ένιωσες εξαιτίας του είναι μεγαλειώδη,επιθυμείς και οι όποιες και όσες στιγμές ζήσεις μαζί του να είναι μεγαλειώδεις. Και μεγαλειώδεις στιγμές είναι μόνο εκείνες που μπορείς να του αποδείξεις την ανιδιοτελή σου αγάπη,το πιο πολύτιμο αγαθό που έχει δοθεί στον άνθρωπο.Κάτι λιγότερο απο αυτήν( την μορφή αγάπης ) κάνει πιο "φθηνό" εσένα τον ίδιο.Τι νόημα ,εξάλλου, μπορεί να έχει μια ζωή χωρίς συλλεκτικές στιγμές,χωρίς ανεκτίμητες αναμνήσεις,μια ζωή που ανα πάσα στιγμή θα μπορούσες να ξεπουλήσεις το οποιόδηποτε δευτερόλεπτο εμπειριών σου ;