Δεν βρίσκω σωστό το να αναρτά κάποιος προσωπικές ιστορίες/εμπειρίες σε ένα ιστολόγιο.Πόσο μάλλον όταν το ιστολόγιο αυτό είναι αφιερωμένο στον έρωτα και το σέξ,σε πτυχές δηλαδή που αναπτύσονται σε χωράφια προσωπικών εμπειριών μεν αλλά που όταν τα διαπραγματεύεσαι μπροστά στα μάτια άλλων οφείλεις να είσαι πιστός σε τεκμηριωμένες γνώσεις/πληροφορίες που δίνει η επιστημονική σκαπάνη.
Κάνω αυτόν τον πρόλογο γιατί σήμερα κι εγώ θα πατήσω την παραπάνω δέσμευση.Θέλω να ανεβάσω και στο blog μια εντελώς δική μου,πρόσφατη και όμορφη,εμπειρία.Τα μόνα ελαφρυντικά που μου αναγνωρίζω, σε αυτήν την "παράβαση", είναι ότι θα αναφερθώ σε ένα βίωμα που ναι μεν συμμετείχα αλλά δεν ήμουν κάποιος απ τους πρωταγωνιστές και έτσι μπορούσα να το παρατηρώ και λίγο πιο αντικειμενικά.Επίσης αν και δεν είναι μια εμπειρία κρεβατοκάμαρας ή κλειδαρότρυπας,φωτίζει ότι ομορφότερο μπορεί να γίνει μέσα σε μια κρεβατοκάμαρα ή πίσω απο μια κλειδαρότρυπα.
Ένα ζευγάρι του πολύ άμεσου και στενού οικογενειακού μου περιβάλλοντος,έχτισε μια γέφυρα μέσω της οποίας όλη η οικογένεια μεταφέρθηκε σε μια κατάσταση απόλυτης και παρατεταμένης ευτυχίας.Οι δυο σύζυγοι και πλέον γονείς έφεραν στον κόσμο ένα πανέμορφο μωράκι.
Η προσμονή αυτής της έλευσης ήταν πολύ πιο "δύσκολη" (σαν υποκειμενική εμπειρία) απ όσο πίστευα. Συνήθως σαν δύσκολες στιγμές χαρακτηρίζουμε τις άσχημες στιγμές,τις στιγμές απώλειας/πένθους,τις στιγμές ματαίωσης/αποτυχίας,στιγμές αιφνίδιων και δυσάρεστων γεγονότων."Δύσκολες" στιγμές, υπο την έννοια της δοκιμασίας της υπομονής και της αντοχής σου,μπορεί να είναι και οι στιγμές αναμονής κάτι πολύ ευχάριστου.
Όσοι απ τους συγγενείς και για όσο ακούγαμε το καρδιοτοκογράφο (όργανο ταυτόχρονης καταγραφής των καρδιακών παλμών του κυοφορούμενου παιδιού και των συσπάσεων της μήτρας της επιτόκου μητέρας), συντονίζαμε μαζί του και τους δικούς μας καρδιακούς χτύπους.Είναι μια γλυκιά αγωνία,ευρύτερη απ το πως θα εξελιχθεί ο τοκετός ,ως συμβάν υγείας δικών σου ανθρώπων.Φυσικά η πρώτη και κύρια έννοια μας ήταν η πορεία της υγείας της μητέρας και του παιδιού,όμως πολύ κοντά σε αυτήν υπήρχε και μια πρόσθετη αγωνία, ένα επιπλέον άγχος,πιο ατομικό για τον καθένα μας.
Μετά την γέννα ξέρεις ότι τίποτα δεν θα είναι το ίδιο και για κανέναν και ταυτόχρονα αγνοείς το πόσο έτοιμος είσαι γι αυτήν την αλλαγή που έρχεται.Κάθε τι άγνωστο δημιουργεί αγωνία και η κατάσταση που προκύπτει απ το μαιευτήριο και πέρα, είναι πρωτόγνωρη για κάθε μέλος της στενής οικογενείας.Νιώθεις επιτακτικά την ανάγκη να ωριμάσεις καθώς απο μια γενιά απογόνων μεταβαίνεις σε μια επόμενη (προγονική) γενεά.Στους ώμους σου προστίθεται το όμορφο αλλά και υπεύθυνο βάρος ενός πιο προστατευτικού ρόλου. Φυσικά,αυτό,το νιώθουν/βιώνουν πιο άμεσα και πιο έντονα οι νεο-γονείς. Ωστόσο,πολύ δυνατά αυτό αντηχείται και μέσα στους νεο-παππούδες/γιαγιάδες,νεο-θείους κλπ.Όλοι τους έρχονται αντιμέτωποι με μια προοπτική εξέλιξης του εαυτού τους εν όψει των νέων καθηκόντων τους.Μπορεί η μάνα να είναι αυτή που γεννά ωστόσο μαζί με αυτήν όλη η οικογένεια (σαν δυναμικά σχέσεων) αναγεννιέται.Δεν είναι μόνο το μωρό που περνάει σε μια νέα (εξωμήτρια) πραγματικότητα αλλά και όλοι οι συνδεόμενοι μαζί του. Ίσως γι αυτό έξω απ την αίθουσα του τοκετού ,δεν κλαίνε μόνο ο μπέμπης/μπέμπα αλλά και όλοι οι δικοί του άνθρωποι.
Συνήθως οι γυναίκες αναζητάτε απεγνωσμένα κάποιο μυστικό,κάποια "μαγική" συνταγή ομορφιάς.Η ζωντανή ομορφιά/γοητεία δεν έχει καμμία σχέση με την εικονική ομορφιά των μίντια και των virtual μέσων επικοινωνίας.Στην ζωή πρωταγωνιστικό ρόλο ομορφιάς παίζει η εκφραστικότητα και μετράει πολύ λιγότερο το σχήμα,η συμμετρία,η ομοιότητα με προκαθορισμένα πρότυπα ομορφιάς (μοντέλα).Στην ζωή ισχύει περισσότερο το "σε βλέπω όμορφη γιατί με κάνεις και αισθάνομαι όμορφα" απ το "σε βλέπω όμορφη γιατί μου θυμίζεις κάποιο μοντέλο".Η μητρότητα,λοιπόν, λύνει την έκφραση ακόμα και της πιο συνεσταλμένης γυναίκας και συνεπώς απογειώνει και την ομορφιά της.Κοντά της,νιώθεις πανέμορφα,αφου έχεις την αίσθηση ότι σε περιβάλλει μια ζεστή αγκαλιά.Ολόκληρη έχει μετατραπεί σε μια αγκαλιά για το παιδάκι που περιμένει. Τόσο η ψυχολογία που την διαπνέει όσο και η βιοχημεία που πλημμυρίζει το σώμα της,είναι ψυχολογία και βιοχημεία απόλυτης αγάπης.
Όμως οι στιγμές αυτές πέρα απο γονεϊκά,συγγενικά, διαγενεακά χρώματα έχουν και απίστευτες αποχρώσεις ερωτισμού.Στις γαμήλιες τελετές,η highlight στιγμή,η στιγμή για περισσότερο χειροκρότημα και για περισσότερα φωτογραφικά φλάς,είναι εκείνη όπου οι νεόνυμφοι φιλιούνται.Όσο κι αν οι δυο σύντροφοι αισθάνονται το φιλί αυτό,δεν θα χαρακτήριζες το φιλί αυτό ως αυθόρμητο καθώς είναι εκ των προτέρων προγραμματισμένο (συνήθως στο τέλος της τελετής ,στα σκαλιά της εκκλησίας) και έχει και μια κοινωνιολογική σκοπιμότητα,αυτήν της επίσημης "δημοσίευσης" του ιδιαίτερου δεσμού που συνδέει το ζευγάρι και που ως τότε ήταν λίγο πιο κρυφός.
Πολύ πιο ερωτικό και αυθόρμητο είναι το φιλί που ανταλλάσουν οι δυο σύντροφοι-νεογονείς,αμέσως μετά τον τοκετό.Έχει ένα ιδιαίτερο φορτίο ερωτισμού πρώτα απ όλα για τους ίδιους μιας και γίνεται κατα την διάρκεια του μεγαλύτερου οργασμού που βιώνουν ως ζευγάρι,του οργασμού πατρότητος-μητρότητος,ενός οργασμού που σε ολοκληρώνει και σε γεμίζει περισσότερο απο κάθε άλλη εμπειρία.Αυτήν όμως την ατμόσφαιρα ερωτισμού αναπνέουν και όλοι οι τρίτοι παρευρισκόμενοι μπροστά σε αυτό το φιλί,καθώς βλέπουν δυο ανθρώπους στην πιο όμορφη (εκφραστικά) εκδοχή τους να φιλιούνται.Μοιάζει με εικόνα βγαλμένη απο παραμύθια ή ταινίες άρλεκιν,αφου μόνο σε αυτά συναντάς εξιδανικευμένα όμορφες φιγούρες να ερωτοτροπούν.Και βέβαια μιλούμε για αυθόρμητο φιλί καθώς η συγκινησιακή φόρτιση και των δυο είναι τόσο μεγάλη που απαιτεί άμεση εκτόνωση,αδιαφορώντας για το αν και πόσοι τους περιβάλλουν.
Αισθάνομαι ευλογημένα τυχερός που απο την θέση του συμμετέχοντος μεν αλλά και με την δυνατότητα παρατηρητή δε,έζησα αυτήν τη βινιέτα εικόνων, συγκινήσεων και συναισθημάτων.Ευχαριστώ παιδιά για την χαρά που μας δώσατε.Να χαιρόμαστε τον SuperMan μας.....;-).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου